Δημόσια διαβούλευση για το "καμποτάζ"

Σε δημόσια διαβούλευση τέθηκε από σήμερα το νομοσχέδιο που προβλέπεις τους όρους για την άρση του καμποτάζ. Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση : Το Υπουργείο Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας έθεσε σήμερα, Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010,σε δημόσια διαβούλευση το σχέδιο νόμου «Εκτέλεση περιηγητικών πλοών από πλοία με σημαία τρίτων χωρών με αφετηρία ελληνικό λιμένα» στην ιστοσελίδα http://www.opengov.gr/ypoian/?p=1099

Στην τελική ευθεία η άρση του «Καμποτάζ»

Attica Press › Ελλάδα › Οικονομία 7 Ιουλίου 2010 | 12:46 μ.μ. Δεν προβλέπει κανέναν υποχρεωτικό ελάχιστο αριθμό θέσεων εργασίας για Έλληνες ναυτικούς, το νομοσχέδιο περί «Άρσης του Καμποτάζ στα πλοία χωρών εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης» όπως είναι το κρουαζιερόπλοιο «ΖΕΝΙΤΗ». Αυτό απάντησε σε ερώτηση του Atticapress.gr η υπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας Λούκα Κατσέλη, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε στην Ένωση Ξένων Ανταποκριτών. Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με το νομοσχέδιο εξομοιώνονται τα πλοία με σημαίες τρίτων χωρών με τα Ελληνικά και Κοινοτικά πλοία, ως προς τις πειθαρχικές και ποινικές ευθύνες, όχι όμως ως προς τη σύνθεση του πληρώματος. Αυτό το σημείο είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει εκτός ελληνικής σημαίας τα τέσσερα εναπομείναντα πλοία της μοναδικής εταιρίας που δραστηριοποιείται στην Ελληνική κρουαζιέρα, με αποτέλεσμα να εξαλειφθούν ολοκληρωτικά και για πάντα, τα υπό Ελληνική σημαία κρουαζιερόπλοια ενώ ενέχει ο κίνδυνος – σύμφωνα με την ΠΝΟ - να οδηγηθούν σε μαζική ανεργία μερικές εκατοντάδες Έλληνες ναυτικοί του ξενοδοχειακού τομέα. Όπως διευκρίνισε η υπουργός, το σχέδιο Νόμου το οποίο συζητήθηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο αμέσως μετά την συνέντευξη Τύπου, προτείνει την.... Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ: http://www.facebook.com/profile.php?id=100000428439230&ref=mf#!/profile.php?id=100000428439230&v=wall

Οι συντάξεις κόβονται, οι βόλτες στο Αιγαίο συνεχίζονται...

Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ' αλεύρια.

Από τον κανόνα δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και το Λιμενικό Σώμα. Ανταλλακτικά για τα σκάφη και τα ελικόπτερα δεν υπάρχουν και πολλά από δαύτα είναι μήνες, χρόνια ίσως, ακινητοποιημένα. Το ίδιο το Γραφείο Τύπου του υπουργείου, που αν μη τι άλλο εποπτεύει έναν από τους μεγαλύτερους στον κόσμο στόλους εμπορικής ναυτιλίας, δηλώνει πως δεν έχει χαρτί για... φαξ!

Και τα σκάφη του, τα ακριβά καύσιμά τους αλλά προπάντων το πλήρωμά του σε στιγμές μιας χωρίς προηγούμενο οικονομικής κρίσης διατίθενται για εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων και χαιρετισμούς τού καθ' όλα αξιόλογου κατά τα άλλα γενικού γραμματέα Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής στην... πανελλαδική συνάντηση φουσκωτών σκαφών στη Χίο!Την ίδια ώρα που περικόπτονται μπουκιές ψωμιού από την τελευταία φραντζόλα της κάθε ελληνικής οικογένειας, τη στιγμή που οι άνδρες του Λιμενικού Σώματος που οδηγούν αυτά τα σκάφη δεν έχουν δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη λόγω χρεών του Ελληνικού Δημοσίου προς τα φαρμακεία, ένα σκάφος του Λιμενικού Σώματος χρησιμοποιήθηκε εν είδει ταξί για τη μεταφορά του γενικού γραμματέα στη Χίο. Και να μην είχε καράβια το Σαββάτο για Χίο να πω, ας πάει ο γενικός με το σκάφος του Λιμενικού Σώματος. Αμ δε... Σαββάτο πρωί στις 7 έφυγε από το λιμάνι της Μυτιλήνης το «Νήσος Χίος» και στις 8 το «Θεόφιλος». Σε τρεις ώρες ο γενικός γραμματέας θα ήταν στη Χίο. Και το βράδυ στις 11.30 από τη Χίο για τη Μυτιλήνη έφευγε το «Νήσος Χίος» πάλι. Ας μετακινιόταν με την ακτοπλοΐα ο γενικός γραμματέας Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής. Καλό θα του έκανε, αν και το κόστος μεταφοράς για τον απλό πολίτη δεν θα το γνώριζε. Εισιτήριο αν έβγαζε θα το πλήρωνε η Πολιτεία. Σαράντα δύο ευρώ κοστίζει πήγαινε-έλα το ταξίδι από τη Μυτιλήνη στη Χίο μετ' επιστροφής, 42 ευρώ για 110 ναυτικά μίλια θαλασσινό δρόμο. Με δικαίωμα απλά και μόνο σε καρέκλα, χωρίς κρεβάτια και λοιπές... πολυτέλειες..

Πήρε το λοιπόν το σκάφος του Λιμενικού Σώματος-ταξί ο γενικός γραμματέας πλήρες πετρελαίου με τα χρήματα του ελληνικού λαού, με πλήρωμα τρεις λιμενικούς που νυχθημερόν φυλάνε την οριογραμμή, χωρίς υπερωρίες και άλλα τέτοια περίεργα και αντιαναπτυξιακά, με ανταλλακτικά κι αυτά πληρωμένα από τον ελληνικό λαό, πήγε στη Χίο, χαιρέτισε και απήλθε... Και δεν θα το μαθαίναμε ποτέ αν ετούτη η βόλτα δεν κατέληγε στο ναυτικό ατύχημα με το νεκρό 44χρονο... Ουδέν κακόν αμιγές καλού... Στην υπέργηρη μάνα μου που δούλευε μια ολόκληρη ζωή κι αυτή κι ο μακαρίτης ο άνδρας της και με ρωτά τι να πρωτοκάνει με την πετσοκομμένη σύνταξή της, τι να της πω; Οτι η σύνταξή της πετσοκόφτηκε αλλά κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν βόλτες στο Αιγαίο;

Αναδημοσίευση από http://www.enet.gr

Με θαλασσινούς χαιρετισμούς

Exantas

Πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους !

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει.Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους. Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε :«Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής» Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε: «Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ' αυτούς που τις ζήτησαν»

>Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη. Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα. «Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου.

Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος. «Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.

>«Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια». «Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.> «Πολύ απλά», απάντησε. «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου!» «Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;» «Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου. »Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι. είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.

> »Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα.

> »Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της

πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατ. ανθρώπους αυτής της γης. »Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης. θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο. > »Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι μεταξύ τους, είσαι σπάνιος. "Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς. δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση

»Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, πρώτον γιατί σου το έστειλε κάποιος που σ' αγαπάει και δεύτερον γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν. «Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;»

«Να πεις καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελός μου, «να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι.

Καλημέρα!

Με θαλασσινούς χαιρετισμούς

Exantas

Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ- Οι κόρες της λησμονιάς

Ένα μυθιστόρημα με πολλές πικρές αλήθειες. Σίγουρα αυτό το μυθιστόρημα του Θοδωρή Παπαθεοδώρου αποτελεί ένα από τα πλέον συγκλονιστικά συγραφικά έργα της σύγχρονης εποχής.

Οταν οι ταξιδιώτες κάνουν διακοπές στο λιμάνι...

Βίντεο από το λιμάνι την απεργία στο λιμάνι του Πειραιά στις 23 Ιουνίου, 2010 http://www.facebook.com/profile.php?id=100000428439230#!/video/video.php?v=135593953131552&ref=mf

Nosotros - Joaquin Sabina y Chavela Vargas

Chavela Vargas y Ana Belén - Amanecí en tus brazos

ANA BELEN CANTANDO LA MENTIRA

ΑΝΤΙΟ - Από το ημερολόγιο ενός αιχμαλώτου - του Πιερή Μ. Πιερή

(συγγραφέας: Πιερής Πιερή)
(σ.σ. Ο Πιερής Πιερή, ήταν αστυνομικός όταν συνελήφθη στις 26 Ιουλίου 1974 και στάλθηκε αιχμάλωτος σε διάφορες πόλεις της Τουρκίας όπου υπέστη τα πάνδεινα μέχρι να επιστρέψει ξεριζωμένος πια και να συναντήσει την προσφυγοποιημένη οικογένειά του. Στα βιβλία του «ΑΝΤΙΟ» ΚΑΙ «ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ Της ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ» περιγράφει όσα έζησε από τη στιγμή της σύλληψής του ως την επιστροφή του που έγινε στις 26 Οκτωβρίου 1974)


Δευτέρα, 22 Ιουλίου 1974.

Επιστρέψαμε στην Κερύνεια από την περιοχή του Μπέλλα Πάϊς όπου είχαμε καταφύγει για περισσότερη ασφάλεια μαζί με άλλους Κερυνειώτες, με την ελπίδα ότι θα καταφέρναμε να διαφύγουμε σε άλλα, πιο ασφαλισμένα μέρη.
………………

Αρκετοί Τουρκοκύπριοι της περιοχής έτρεξαν κοντά μας αμέσως μόλις μας είδαν. Η αγωνία και η αβεβαιότητα ήταν ζωγραφισμένη και στα δικά τους πρόσωπα. Μας καλοδέχτηκαν όμως και μας καλωσόρισαν στη γειτονιά. Μας ρωτούσαν πού είμαστε και πως περάσαμε… και μας υποσχέθηκαν κάθε δυνατή βοήθεια που θα περνούσε από το χέρι τους. Όταν κάποιος από τη παρέα με ρώτησε σε ποιο σπίτι θα προτιμούσα να μείνω, εγώ απάντησα ότι «δεν με πειράζει όπου και να μείνω, το ίδιο μου κάνει». Αμέσως τότε επενέβη ο Μουσταφάς.
- Εσύ γιέ μου σπίτιν μας να μείνεις! Τούτοι πολλοί είναι σε κάθε σπίτι. Έμεναν σπίτι έχει τόπον!
Ο Μουσταφάς ήταν από τους καλύτερους γ3ςεωργοκτηνοτρόφους της περιοχής και το όνομα του ήταν σε όλους γνωστό για τις άριστες και φιλικές σχέσεις που διατηρούσε με όλους τους Έλληνες. Η πρότασή του με βρήκε απροετοίμαστο. Με ξάφνιασε και με συγκίνησε πολύ.

………………

Στις 25 του Ιούλη, τουρκικά στρατεύματα περικύκλωσαν το σπίτι όπου μέναμε και μας διέταξαν να σταθούμε όλοι στον τοίχο με τα χέρια ψηλά. Μια ομάδα στρατιωτών πήρε θέση απέναντι μας σε απόσταση αναπνοής και μας σημάδευαν, περιμένοντας τη διαταγή του ομαδάρχη τους για να μας πυροβολήσουν και να μας σκοτώσου.

Αν έχεις τύχη διάβαινε, που λέει κι η παροιμία. Δυο Τουρκάλες η Φατμά κόρη του Μουσταφά και η γειτόνισσα η Τζεμαλιές που τόση ώρα παρακολουθούσαν από την αυλή του σπιτιού της δεύτερης, μόλις αναλήφθηκαν τον κίνδυνο που μας απειλούσε, έτρεξαν σαν σίφουνας και στάθηκαν μπροστά μας, πριν οι στρατιώτες προλάβουν να πατήσουν τη σκανδάλη. Μπήκαν ανάμεσα σ’ εμάς και τους στρατιώτες και άρχισαν ένα έντονο διάλογο μεταξύ τους. Οι στρατιώτες επέμεναν να μας σκοτώσουν γιατί είμαστε γκιαούρηδες όπως έλεγαν. Οι γυναίκες προσπαθούσαν να τους πείσουν ότι είμαστε καλοί άνθρωποι και ότι όλες αυτές τις μέρες εδώ μαζί τους είμαστε και δεν κάναμε κακό σε κανέναν.

Το μικρό κοριτσάκι του Ανδρέα, ίσως γιατί διαισθάνθηκε τον κίνδυνο είτε γιατί τρόμαξε βλέποντας τις μαύρες και άγριες μουτσούνες των Τούρκων, έβαλε τα κλάματα και τυλίχτηκε στο λαιμό της μάνας του που το κρατούσε στην αγκαλιά της. Το κλάμα του μωρού συγκίνησε φαίνεται τον Τούρκο λοχία, που χαμήλωσε αμέσως το όπλο του και έγνεψε και στους στρατιώτες να κάμουν το΄ίδιο. Έβγαλε τότε από την τσέπη του μια φωτογραφία που έδειχνε μια νεαρή γυναίκα να κρατά στην αγκαλιά της ένα κοριτσάκι, μας την έδειξε και κάτί μίλησε με τη Φατμά που μας εξήγησε: Έχει κι αυτός ένα κοριτσάκι σαν εσένα που το αγαπά πολύ. Νάτο, αυτό είναι το κοριτσάκι στην αγκαλιά της μάνας του…

Το πώς γλυτώσαμε τον θάνατο, μόνον ο Θεός ξέρει. Μόλις απομακρύνθηκαν οι Τούρκοι, ένας πόνος, κάτι σαν τσίμπημα στο στήθος ένιωσα και με έκανε να φέρω το χέρι στο μέρος εκείνο για να δω τι με πονούσε. Και τότε κατάλαβα! Το χέρι μου άγγιξε το φυλακτό που είχα κρυμμένο και καρφιτσωμένο κάτω από τα εσώρουχά μου, στο μέρος ακριβώς που ένιωσα το τσίμπημα. Η Θεία Χάρη και η δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, λύγισε τις καρδιές και τα όπλα των Τούρκων και μας έσωσε όλους από βέβαιο Θάνατο!

Ας είναι ευλογημένο το όνομά Σου Θεέ μου!

Παρασκευή 26 Ιουλίου, 1974

Το αυτοκίνητο προχωρούσε αγκομαχώντας στον ανηφορικό δρόμο που μας οδηγούσε σε μέρη γνωστά αλλά με άγνωστο προορισμό. Το φορτίο του δεν ήταν βέβαια υπερβολικό, αλλά λόγω της ηλικίας του φαίνεται ή της κακής συντήρησης, δυσκολευόταν να προχωρήσει στον ανήφορο, παρά τις αγριοφωνάρες και τις βρισιές του Τουρκοκύπριου οδηγού του.

(Φωτό:  Ο μικρός Λεωνίδας Πιερής στην αγγαλιά της γιαγιάς του, γίνεται σύμβολο της Κυπριακής Προσφυγιάς.  Η φωτογραφία αυτή γίνεται το πρώτο προσφυγόσημο και έκανε το γύρο του κόσμου)

Ήταν ένα μικρό λεωφορείο των δώδεκα θέσεων που η ηλικία του θα ήταν τουλάχιστον όσο και ο αριθμός των θέσεών του. Κι εμείς οι επιβάτες το φορτίο του ας πούμε. Έντεκα Ελληνοκύπριοι «αιχμάλωτοι». Τρείς οπλισμένοι Τούρκοι αστυνομικοί, και ο επίσης Τούρκος οδηγός, δεκαπέντε άνθρωποι όλοι κι όλοι. Προχωρούσε με δυσκολία και το αγκομαχητό του μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο όσο προχωρούσε προς την ανηφόρα, γινόταν βρυχηθμός, άγριος και βαρύς. Ο οδηγός του άλλαζε συνεχώς τις ταχύτητες, βλαστημούσε και φώναζε μη τύχει και του μείνει στο δρόμο.

Άφωνοι και σκεφτικοί εμείς, πληγωμένοι στα βάθη της ψυχής μας κι απογοητευμένοι από το μεγάλο κακό που μας βρήκε, κι από το βέβαιο ξεριζωμό μας, γιατί αυτό προσπαθούσαν να κάμουν τώρα οι βάρβαροι κατακτητές, παρακαλούσαμε από τα βάθη της ψυχής μας το Θεό: «Θεέ μου, να σταματήσει το σαράβαλο έστω και για μια στιγμή μονάχα, ν’ απολαύσουμε για λίγο ακόμα την όμορφη Κερύνεια μας που δεν χόρτανε το μάτι μας να την βλέπει. Τη μικρή αυτή πόλη στην οποία εγκαταλείπαμε όλοι, με το βέβαιο ξεριζωμό μας, τις παιδικές και εφηβικές μας αναμνήσεις, τις γυναίκες και τα παιδιά μας, τα σπίτια και το βιός μας κι ότι άλλο είχαμε δημιουργήσει κι αγαπήσει σ’ αυτόν τον κόσμο.

Και οι έντεκα είχαμε γεννηθεί στην όμορφη τούτη πόλη και τα περίχωρα της. Και δημιουργήσαμε τις δικές μας οικογένειες, χτίζοντας το μέλλον μας με όνειρα κι ελπίδες πολλές. Με όλη τη δύναμη της ψυχής μας ριχτήκαμε στον αγώνα της ζωής, τον σκληρό και δύσκολο, με μοναδική μας επιδίωξη να κάνουμε τα όνειρα εκείνα πραγματικότητα. Πονέσαμε πολύ στο έργο μας και κλάψαμε στις ατυχίες και τα κτυπήματα της μοίρας και στις δυσκολίες που μας βρήκαν, μα δεν λυγίσαμε. Προχωρήσαμε με θάρρος κι αγωνιστήκαμε όσο μπορούσαμε για να φτιάξουμε αυτό που θέλαμε, όπως το θέλαμε γιατί έτσι το θέλαμε…

Αχ καλύτερα να μην τα σκέφτεται κανείς. Γιατί όλα τα όνειρα και οι ελπίδες που με τόσους κόπους και μόχθους υλοποιήθηκαν κι έγιναν έργα πολιτισμένα, παίρνοντας σάρκα και οστά, ποτισμένα με το αίμα, το μόχθο και τον ιδρώτα μας, να τώρα όλα μαζί κλεισμένα σ’ ένα παλιό αυτοκίνητων των δώδεκα θέσεων να γκρεμίζονται με πάταγο μπροστά στα μάτια μας και να χάνονται….

………….

Με το κούρσεμα της πόλης, άρχισε μια ανελέητη εκστρατεία για επισήμανση των ανθρώπων που είχαν το «θράσος» να μείνουν στα σπίτια τους ή να κρυφτούν όπου ξέκοψαν ή που έκριναν πιο ασφαλισμένα. Άρχισε ένα άγριο και οδυνηρό ανθρωπομάζωμα και το σκληρό ξεκλήρισμά των κατοίκων της περιοχής που οδηγούνται σε πρόχειρα στρατόπεδα αιχμαλώτων, με τελικό προορισμό τις φυλακές της Τουρκίας.

Κι εμείς…, εμείς οι έντεκα που για τον έναν ή τον άλλο λόγο ξεκόψαμε και μείναμε κρυμμένοι στην Κερύνεια, περιμέναμε τώρα με δέος κι αμηχανία τη μοίρα μας……

……

Ω του θαύματος! Σ’ ευχαριστούμε Θεέ μου που θέλησε να μας σώσεις. Ας είναι δοξασμένο το όνομά Σου. Ο από μηχανής Θεός, που με τόση αγωνία και λαχτάρα περιμέναμε και παρακαλούσαμε να φανεί, βρισκόταν ήδη εκεί μπροστά μας, έτοιμους να μας πάρει μακριά , να μας λυτρώσει. Τρία αυτοκίνητα της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών είχαν σταματήσει στο δρόμο μπροστά από το σπίτι όπου μέναμε. Τα δύο ήταν στρατιωτικά, γεμάτα πάνοπλους άνδρες της Δύναμης και το άλλο ήταν ένα λεωφορείο με τρεις μόνον πάνοπλους επίσης άνδρες, τους ΟΗΕδες όπως τους λέγαμε. Τρέξαμε όλοι με ανυπομονησία κοντά τους και τεντώσαμε τα’ αυτιά ν’ ακούσουμε ένα καλό λόγο από τα στόματά τους. Η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη, έτσι άφησαν να νοηθεί. Τους ζητήσαμε να μας πάρουν να φύγουμε μακριά από την κόλαση στην οποία βρισκόμαστε.

Ο υπεύθυνος αξιωματικός των ΟΗΕδων, μας είπε ότι όποιος ήθελε να φύγει, μπορούσε να μπει στο λεωφορείο…..

………..

Στεναγμοί ανακουφίσεως βγήκαν από τα βάθη της ψυχής μας κι αρχίσαμε όλοι τα σταυροκοπήματα, ενώ ψίθυροι ευχαριστιών προς τον Ύψιστον, αναπέμποντας από όλα τα στόματα για τη σωτηρία μας. Ευγνωμονούσαμε το Θεό που εισάκουσε τις προσευχές μας κι έστειλε τους Ειρηνευτές να μας πάρουν υπό την προστασία τους….

……….............

Δεν πρόλαβαν όμως τα τρία αυτοκίνητα να φθάσουν στον προορισμό τους. Στα μισά του δρόμου, ένοπλοι Τούρκοι αστυνομικοί έφραξαν το δρόμο και υπό την απειλή των όπλων, ανάγκασαν τα αυτοκίνητα να σταματήσουν. Μπήκαν κι αυτοί μέσα και υποχρέωσαν τους ΟΗΕδες να μας οδηγήσουν στην αστυνομία τους….
………………….

Ύστερα, ένας Τούρκος σκαρφάλωσε στο αυτοκίνητο μας και μίλησε με σπασμένα ελληνικά:

- Να μεν φοάστε. Εν εν να κάμουμεν τίποτε. Να πάρουμε μόνον στοιχεία τους, να ξέρουμε ποίοι είναι και κανένας να μεν πάθει τίποτε. Για καλόν τους να κάμουμεν τούτο.

- Θα μας τους φέρετε πίσω, ρώτησαν με αγωνία οι γυναίκες.

- Βέβαια να φέρουμεν, τες καθησύχασε ο Τούρκος και πρόσθεσε: Αυτοκίνητο να μείνει να περιμένει.

Μη έχοντας άλλην εκλογή, κατεβήκαμε οι άνδρες από το λεωφορείο. Είμαστε εφτά κι οδηγηθήκαμε στον Σταθμό, ακολουθούμενοι από δύο ΟΗΕδες. Μας έμπηξαν σ’ έναν γραφείο στο οποίο βρίσκουνταν άλλοι τέσσερεις νέοι από την Κερύνεια κι αυτοί και που είχαν συλληφθεί με τον ίδιο τρόπο όπως κι εμείς.

Φρικτές Μαρτυρίες

Ένα γκριζόμαυρο σύννεφο πλανιόταν πένθιμα πάνω από την Κερύνεια κι έσμιγε με τους καπνούς που αναδίδονταν σαν θυμίαμα στον ουρανό από τα καμένα πτώματα και τα ερείπια της χαμένης – νεκρής πολιτείας. Οι καπνοί έβγαιναν από κάθε σημείο της πόλης που την είχαν κτυπήσει ανελέητα οι δολοφονικές βόμβες των κατακτητών κι από τα όμορφα χιλιοτραγουδημένα και κοσμαγάπητα δάση της που καίγονταν απ άκρους σ’ άκρη από τις εμπρηστικές βόμβες κι έκαναν τον Πενταδάκτυλο να φαντάζει σαν μια πελώρια αναμμένη λαμπάδα. Ανέβαιναν κατάμαυροι στον ουρανό σμίγονταν πάνω από την πόλη κι ενώνουνταν μαζί με το σύννεφο που βάραινε όλο και περισσότερο, πιέζοντας ασφυκτικά την ατμόσφαιρα.

Φωνή δεν ακουγόταν. Οι νεκροί που ήταν σκορπισμένοι εδώ κι εκεί δεν μιλούσαν. Βρίσκουνταν ξαπλωμένοι στο έδαφος φουσκωμένοι απαίσια, με τα χαρακτηριστικά τους αλλοιωμένα και παραμορφωμένα. Ολόγυρα τους σκορπούσαν την αηδιαστική εκείνη μυρουδιά που έρχεται μαζί με την αποσύνθεση και σου θυμίζει νεκροταφείο, με κορμιά άταφα, διάτρητα από σφαίρες και κομματιασμένα από τα κτυπήματα της λόγχης. Άλλα ήταν πεσμένα μπρούμυτα και το πρόσωπό τους φιλούσε το χώμα, λες και ικέτευαν τη μάνα γη, ν’ ανοίξει και να τους καταπιεί, να τους χώσει βαθιά μέσα στην αγκαλιά της, στα σπλάχνα της, όπου κανείς πια δεν θα μπορούσε να τους ενοχλήσει, να διαταράξει τη γαλήνη του και να τους πικράνει άλλο. Άλλα, ξαπλωμένα ανάσκελα με τα χέρια διάπλατα ανοικτά, μάτια γουρλωμένα από τον τρόμο και με την απογοήτευση και τον πόνο τυπωμένα ανεξίτηλα στα χλωμά πρόσωπά τους, παρακαλούσαν το Θεό να βάλει το χέρι Του και να σταματήσει το κακό που βρήκε τον τόπο μας, να μην επιτρέψει άλλους σκοτωμούς και να τους δε3χθεί στην γαλήνια και ανέμελη βασιλεία Του.

……………..

Μόλις οι Τούρκοι πάτησαν το πόδι τους στη ξηρά, απέκοψαν τον δρόμο που ενώνει την Κερύνεια με τις κωμοπόλεις Καραβά και Λαπήθου. Πριν ξημερώσει είχαν μπλοκάρει όλους τους δρόμους και τα μονοπάτια… Ενέδρευαν παντού, χωμένοι μέσα στα χαντάκια και πίσω από τους θάμνους κι αλλοίμονο στα τρομαγμένα κι ανίδεα πλήθη που έτρεχαν κυνηγημένα για να σωθούν. Έπεφταν όλοι σαν ποντικοί στη φάκα που είχαν στήσει οι αιμοδιψείς κατακτητές. Τους σκότωναν πυροβολώντας τους αδιάκριτα ενώ έφευγαν μέσα στα αυτοκίνητά τους ή περπατητοί. Τους περισσότερους τους μάζευαν και τους έστηναν γραμμή τον έναν δίπλα στον άλλον όπως σε εκτελεστικό απόσπασμα. Νέους, γέρους, γυναίκες και μικρά παιδιά και χωρίς οίκτο, χωρίς έλεος κι ανθρώπινα αισθήματα, πυροβολούσαν από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο διασκεδάζοντας με τον ανθρώπινο σπαραγμό και τον θάνατο.

Σπαρταρούσαν τα θύματα στο έδαφος ώσπου να ξεψυχήσουν πληγμένα από τις σφαίρες κι οι δολοφόνοι γελούσαν και πανηγύριζαν με τον πόνο των ανθρώπων και τον αγώνα της ψυχής ώσπου να αποχωριστεί από το σώμα. Αν κανείς αργούσε να ξεψυχήσουν και τους άφηνε και την παραμικρή αμφιβολία ότι υπήρχε πιθανότητα να ζήσει, ορμούσαν πάνω του κα με τις λόγχες τους κομμάτιαζαν το κορμί. Τις έμπηγαν με μαία και λύσσα πρωτοφανή στο μέρος της καρδιάς ή έκοβαν τον λαιμό, τα άκρα, ακόμα και τα γεννητικά όργανα του θύματος, του άνοιγαν χίλιες τρύπες στο κορμί, μέχρι να πάψει να κινείται. Αρκετούς τους λόγχιζαν πρώτα, και ενώ ήταν ακόμα ζωντανοί, τους έβγαζαν τα μάτια και τους έκοβα τα άκρα και τα όργανα διασκεδάζοντας με τον πόνο τους πριν τους αποτελειώσουν με τις σφαίρες.

..........................

….οι μπουλντόζες δούλευαν συνέχεια. Έσκαβαν πρώτα τους λάκκους κι ύστερα με όλη την ασυναισθησία που διακρίνει τη μεταλλική τους ψυχρότητα, έμπηγαν τα ατσάλινα νύχια τους στις μαλακές σάρκες των νεκρών, γέμιζαν τις χούφτες τους με πτώματα και τις άδειαζαν μέσα στους λάκκους. Διαμελισμένα κορμιά από τις τουρκικές λόγχες κι άλλα λειωμένα από το βάρος και τα νύχια των μηχανών, κομμάτια από σάρκες και κόκαλα όλα μαζί ανακατεμένα ρίχνονταν μέσα στους λάκκους μέχρις απάνω….

……….
Όταν οι Τούρκοι έφθασαν έξω από την Κερύνεια, η δουλειά έγινε πιο εύκολη και έπαψαν πια να χρησιμοποιούν τις μπουλντόζες. Η περιοχή βρισκόταν σε οικοδομικό οργασμό και σ’ όλα τα οικόπεδα, από την άκρη της θάλασσας μέχρι τον κύριο δρόμο και πέρα απ αυτόν, υπήρχαν λάκκοι πολλοί μικροί και μεγάλοι που είχαν ανοιχθεί για να στηρίξουν τα θεμέλια μεγάλων ξενοδοχείων και άλλων τουριστικών οικισμών και εγκαταστάσεων. Αντί λοιπόν να σκοτώνουν πρώτα τα θύματά τους και ύστερα να μπαίνουν στον κόπο να ανοίγουν λάκκους σοφίστηκαν κάτι καλύτερο, ποιο εύκολο και ποιο φρικτό και συγκλονιστικό. Συλλάμβαναν όσους συνάντησαν στο πέρασμα τους και αφού τους κτυπούσαν και τους βασάνιζαν σκληρά κι ανελέητα τους οδηγούσαν σε ομάδες μπροστά στρ ανοιχτά θεμέλια. Τους έστηναν στο χείλος του λάκκου, τους περισσότερους δεμένους με τα χέρια πίσω και τα μάτια κλειστά και εκεί τους πυροβολούσαν έναν - έναν με την άνεσή τους διασκεδάζοντας μ’ αυτό και διαγωνιζόμενοι ποιος θα παραβγεί στην σκοποβολή και θα νικήσει στο σαδισμό. Τα πληγωμένα κορμιά έπεφταν τώρα από μόνα τους στο λάκκο. Άλλα κτυπημένα καίρια, και άλλα ζωντανά, σφάδαζαν από τους πόνους ώσπου να ξεψυχήσουν από την ακατάσχετη αιμορραγία ή την ασφυξία από την πίεση των άλλων πτωμάτων που έπεφταν πάνω τους. Πραγματική σφαγή, γενοκτονία, προμελετημένη και προγραμματισμένη γινόταν όπου πατούσαν το πόδι τους οι αττίλες και έπαιρνε γι αυτούς μορφή πανηγυρική με καντιβαλλιστικές εκδηλώσεις.

…………………..


Σάββατο 27.7.1974

(μέσα στη μάντρα με άλλους αιχμάλωτους)

Ύστερα από αρκετές ταλαντεύσεις μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και μετά από την αγωνία της πρώτης νύχτας και τους πόνους, έφτασε επιτέλους το πρωί. Αρκετοί ξύπνησαν νωρίς και κάθισαν αμίλητοι στις θέσεις τους, τέντωσαν χέρια και πόδια, έτριψαν βαριεστημένα τα μάτια και έξυσαν το κεφάλι να ξεμουδιάσουν. Μερικοί προχώρησαν σκυφτοί μέχρι το καγκέλλι και κάθισαν στη γραμμή, ο ένας πίσω από τον άλλον. Ένας Τούρκος αστυνομικός σηκώθηκε τότε από τη θέση του μέσα στην αυλή και πλησίασε με το αυτόματο οπλισμένο και προτεταμένο.

      Φωτό:  Αιχμάλωτοι Ελληνοκύπριοι πολίτες στα Άδανα

- Να πάμεν στο μέρος; Ρώτησε ο πρώτος της γραμμής πριν ο Τούρκος ρωτήσει τι θέλουν.

- Ένας – ένας, απάντησε ξερά εκείνος.


Ήταν φαίνεται καθημερινό και συνηθισμένο φαινόμενο. Άνοιξε το κάγκελο ενώ έριχνε μια βλοσυρή ματιά σ όλους μας και το ύφος του έδειχνε πως κάτι ήθελε να ξεστομίσει, αλλά μετάνιωσε την τελευταία στιγμή. Στράφηκε και πήρε τη καρέκλα του, την έβαλε στη σκιά του τοίχου και κάθισε εκεί να μας προσέχει με το όπλο στραμμένο προς το μέρος μας.


Το «μέρος», το αποχωρητήριο δηλαδή του στρατοπέδου, γιατί η μάντρα δε ήταν τίποτε άλλο από στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων, ήταν μια τρύπα, ένας μικρός λάκκος πρόχειρα βγαλμένος στη νοτιοανατολική γωνιά της αυλής. Το βάθος ήταν ίδιο με το πλάτος και δεν ξεπερνούσε το ένα μέτρο. Τα χώματα από το σκάψιμο ήταν ριγμένα όπως-όπως στο γύρο του λάκκου κι από πάνω για κάλυμμα ήταν πεταμένο ένα σιδερένιο κιγκλίδωμα κάποιου παλιού παραθύρου, τοποθετημένο αδέξια και που οι άκρες του μόλις πατούσαν στα σκαμμένα χώματα. Δυο –τρία μέτρα στα βόρεια του λάκκου, είχαν τοποθετήσει ένα ξύλινο κιβώτιο όρθιο για να προστατεύει δήθεν από τα μάτια των άλλων αυτούς που πήγαιναν για τη φυσική τους ανάγκη. Στην πραγματικότητα όμως τίποτε δεν έκρυβε.

Όποιος πήγαινε στο μέρος, αποτελούσε κοινό θέμα για όλους: φρουρούς, κρατούμενους, περιέργους στρατιώτες και πολίτες που τριγύριζαν ολημερίς στον χώρο γύρω από τη μάντρα. Για τον ίδιο όμως ήταν μια ενοχλητική και δύσκολη αναγκαιότητα. Όσοι πήγαιναν μόνον για «ψιλό» πάει καλά, στέκονταν εκεί γυρισμένοι προς τον τοίχο, ή κάθουνταν στα δυο τους πόδια σφίγγουνταν λίγο και η δουλειά τους τέλειωνε γρήγορα. Όσοι όμως πήγαιναν για «χοντρό» κι ήταν πολύ λίγοι αυτοί, ε λοιπόν αυτοί μαρτυρούσαν όπου να τα …βγάλουν. Ήταν υποχρεωμένοι να τα κατεβάσουν μπροστά στα μάτια των άλλων και να καθίσουν εκεί εκθέτοντας μπροστινούς και πισινούς σε κοινή θέα. Ήξεραν πως όλοι τους παρατηρούσαν και τους σχολίαζαν και η ανάγκη τους αυτή γινόταν σωστό μαρτύριο. Είναι δύσκολο μπροστά σε τόσους άλλους, να κάνει κάτι τέτοιο. Νομίζει πως το έντερό σου δένεται κόμπο και τα σκ… δεν βγαίνουν εύκολα, παρόλο το σφίξιμο και την προσπάθεια που καταβάλλει. Εκτός αυτού, ότι κι αν έκανες , ουρούσε ή έχεζες, οι ακαθαρσίες με τις οποίες είχε γεμίσει ο λάκκος, ούρα τα πιο πολλά, πετάγονταν σε χοντρές σταγόνες και σε πιτσίλιζαν παντού. Οι περισσότεροι πού σφίγγουνταν εκεί καμπόση ώρα χωρίς να τα καταφέρουν να ξαλαφρώσουν, σηκώνουνταν με δυσφορία αναβάλλοντας για άλλη ώρα, γιατί τους φώναζαν και οι φρουροί να κάνουν γρήγορα για να προφτάσουν όλοι.

……………………….


Μόνο μια λύση υπάρχει, σκέφτηκα για να ησυχάσω και σηκώθηκα αποφασισμένος να βγάλω μια –μια όλες τις πέτρες που μου τρυπούσαν το κορμί και το κεφάλι και δεν με άφηναν να ξεκουραστώ και να ησυχάσω. Γρήγορα όμως διαπίστωσα ότι κάθε προσπάθειά μου ήταν μάταιη και το αποτέλεσμα της χειροτέρευε την κατάσταση. Κάθε πέτρα που έβγαζα, άνοιγε κι ένα μικρό λάκκο που έκανε το έδαφος πιο ανώμαλο ενώ πολλές άλλες εμφανίζονταν κάτω απ αυτή που έβγαινε. Απογοητευμένος λοιπόν παράτησα την προσπάθεια μου αυτή και γύρισα πάλι να ξαπλώσω ανάσκελα όταν το μάτι μου πήρε μια παλιά κάλτσα πεταμένη στη γωνιά του τοίχου. Άπλωσα το χέρι μου και την πήρα, τη δίπλωσα προσεκτικά μην τη δει ο κάτοχός της και μου την πάρει και την έβαλα κάτω από το κεφάλι μου για μαξιλάρι. Μπόρες τώρα επιτέλους να ξαπλώσω με το κεφάλι κάπως ήσυχο, κι έκλεισα τα μάτια να μ βλέπω τίποτε, αναλογιζόμενος χίλια δυο πράγματα, κλεισμένος στον εαυτό μου.
…………………………

Οι Τούρκοι δεν σκότωναν μόνον στρατιώτες μάχιμους άντρες αλλά και γυναίκες και παιδιά. Και οι γυναίκες μας, τα παιδιά μας και οι συγγενείς μας, οι περισσότεροι βρίσκονταν στα σπίτια τους, στα διάφορα χωριά της Κερύνειας που είχαν ήδη κουρσευτεί από τους εισβολείς, αδύνατοι κι ανυποψίαστοι, στο έλεος του βάρβαρου κατακτητή.


Αγωνία θανάτου
………………..
Νέα προσταγή ακούστηκε πάλι στα τουρκικά που απευθύνονται τώρα σε μας. Ένα Τουρκοκύπριος μετάφρασε μεταδίδοντας μας τις στον ίδιο τόνο και ύφος όπως την πήρε από το αφεντικό.

- Ούλλοι πάνω να σηκωθείτε.

Δεν περιμέναμε να το επαναλάβει. Χρειαστήκαμε όμως πολλές προσπάθειες ώσπου να σταθούμε στα πόδια μας. Πασκίσαμε να τα καταφέρουμε κι είναι αλήθεια πως σαστίσαμε να εκτελέσουμε τη διαταγή. Βιαζόμαστε να ξεμουδιάσουμε και το παράξενο όσο απίστευτο φαίνεται, βιαζόμαστε να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα στο τέλος!

…………………….

Μόλις τέλειωσε η επιβίβαση, οι οδηγοί έβαλαν σε λειτουργία τις μηχανές και τα αυτοκίνητα ξεκίνησαν. Νεκρική σιγή απλώθηκε στην αρχή αλλά σιγά – σιγά τη διαδέχθηκαν ψιθυρίσματα από προσευχές και ικεσίες που ο καθένας ανέπεμπε στο Θεό και στους Αγίους.

…………………


Τα λίγα λεπτά, μας φάνηκαν χρόνος ατελείωτος κι έδωσαν την ευκαιρία σε μερικούς να αρχίσουν τα μουρμουρητά και τα κλαψουρίσματα.
- Εν να μας σκοτώσουν όλους! Φώναξε ο διπλανός μου κι άρχισε τα κλάματα.

- Σιώπα του ψιθύρισα, δεν θα μας σκοτώσουν.

- Θα μας σκοτώσουν, επανέλαβε εκείνος. Δεν ακούεις τις μπουλντόζες που δουλεύουν. Ανοίγουν τους τάφους που θα μας ρίξουν μέσα. Να εκεί πάνω στο βουνό που φαίνουνται τα τρία κόκκινα φώτα.
…………………….


Στην Τουρκία… Παναγιά μου!


Έκλεισα τα μάτια κι ακούμπησα με το μέτωπο στο σίδερο του μπροστινού μου καθίσματος. Στ’ αυτιά μας έφταναν ήδη τα υπόκωφα βογγητά των συναδέλφων μας, των μπροστινών λεωφορείων, που είχαν στο μεταξύ αποβιβαστεί και υπέφεραν στα χέρια των κανιβάλων. Στο δικό μας λεωφορείο άρχισαν πάλι τα αγωνιώδη μουρμουρητά και δεν εννοούσαν να σταματήσουν παρά τις φωνές των φρουρών.
- θα μας σκοτώσουν όλους, μουρμούρισε κάποιος.

- Τους πνίγουν και τους ρίχνουν στη θάλασσα, πετάχτηκε κάποιος άλλος, επηρεασμένος από τα υπόκωφα βογγητά.

Σκουντούσε ο Τουρκοκύπριος φρουρός τον καθένα από μας ή τον τραβούσε από το δεμένο μπράτσο του για να σηκωθεί και πριν καλά – καλά προλάβει να κουνηθεί από τη θέση του, τον άρπαζαν στα νύχια τους σαν γεράκια οι ανατολίτες που κατάκλυσαν ήδη το αυτοκίνητο. Μόνον ο Θεός ξέρει πόσο υπέφερε ο καθένας μας ώσπου να …προσγειωθεί.

Ο διπλανός μου τραβήχτηκε βίαια από τη θέση του. Αμέσως μετά αντιλήφθηκα με την άκρη του ματιού μου έναν Τουρκοκύπριο να στέκεται δίπλα μου και να φωνάζει χωρίς να με αγγίξει καθόλου.

- Σειρά σου τωρά. Σήκου πάνω.

Με τα λίγα τούρκικα που γνώριζα, κατάλαβα τι είπε. Και να μην καταλάβαιναν πάλι θα σηκωνόμουν αφού ο διπλανός μου είχε φύγει. Τι το ‘θελα όμως Θεέ μου να σηκωθώ έτσι απότομα με την πρώτη λέξη χωρίς να περιμένω να με σκουντήσουν κι εμένα ή να με τραβήξουν όπως τους άλλους;

- Αααα, τούτος θωρεί, φώναξε χαιρέκακα ο Τούρκος και μ’ έσπρωξε στα χέρια των στρατιωτών.

-  Θωρεί; Φώναξαν άγρια εκείνοι αρπάζοντάς με, με λύσσα στα δυνατά τους μπράτσα.

Κάτω από καταιγιστική βροχή από γρονθοκοπήματα, κλωτσιές και βρισιές ακατονόμαστες και άγριες, βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω και δίχως να πατήσουν τα πόδια μου στη γη, καθισμένος σταυροπόδι ανάμεσα στους άλλους, πάνω σε μια μαούνα που βρισκόταν κοντά στην ακτή. Ένοιωθα όλο μου το κορμί μουδιασμένο από τα κτυπήματα. Περισσότερα απ όλα πονούσε το κεφάλι μου, η πλάτη και η κοιλιά . το στόμα και το πρόσωπο είχαν σχιστεί από τα δυνατά και άγρια κτυπήματα και γέμισαν αίματα που έτρεχαν ασταμάτητα και έσταζαν πάνω στη μαούνα. Γύρω πλήθος τα βογγητά από τους πόνους και τα τραύματα που όλοι λίγο ή πολύ υπέστησαν από την ανώμαλη προσγείωση.

Όταν συμπληρώθηκε το φόρτωμα ξεκίνησε η βάρκα, προχώρησε αργά και πήγε και κόλλησε σ ένα από τα τρία πλοία που βρίσκονταν αγκυροβολημένα κοντά στο «Χρυσό Βράχο». Δυο Τούρκοι στρατιώτες που μιλούσαν κάτι σπασμένα ελληνικά φώναζαν διαρκώς, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω, όμως καλά – καλά τι έλεγαν. Το μόνο που κατάλαβα αφού το είχαν επαναλάβει πολλές φορές ήταν ότι έπρεπε να πλησιάσουμε ένας – ένας μπροστά στο χοντρό σανίδι που χρησίμευε για σκάλα. Στη μια του άκρη το σανίδι αυτό ακουμπούσε στο κατάστρωμα της μαούνας και με την άλλη ήταν στερεωμένο στην κορυφή του πλοίου.

……………………

Ένας βαρύς αναστεναγμός βγήκε από τα ματωμένα μου χείλη κι ένας πόνος , ένα αίσθημα παράξενο έκανε την καρδιά μου να σφιχτεί και το κορμί μου να ριγήσει μόλις πάτησα το πόδι μου στο κατάστρωμα του πλοίου. Το εσωτερικό του, από το άνοιγμα της καταπακτής, φάνταζε μαύρο και σκοτεινό κι ανατρίχιασα στη σκέψη πως σε λίγο θα βρισκόμουν εκεί μέσα, κλειδαμπαρωμένος στο μέρος αυτό της κόλασης. Μου φάνηκε προ στιγμή πως ήταν σαν λαβύρινθος που σε λίγος θα μας κατασπάραζε το τέρας του Μινώταυρου.

Με πόνο στη ψυχή και με μάτια βουρκωμένα, σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά. Ήθελα να δω και ν’ αποχαιρετήσω για τελευταία φορά έστω και νοερά, τους κάμπους, τα βουνά, τα ζεστά φιλόξενα σπίτια και χωριά, της όμορφη και αγαπημένης μου πατρίδας. Τίποτε όμως δεν πρόλαβα να δω. Ούτε πρόφτασα να κάνω μια τελευταία ευχή. Ένα δυνατό σπρώξιμο από πίσω, μ’ έκανε να κατρακυλήσω στην καταπακτή και να βρεθώ στην καρδιά του σιδερένιου κήτους.

Μόνο… ναι… μόνον έναν στεγνό, στερνό, «αντίο» βγήκε από τα χείλη μου ενώ κατρακυλούσα…!

- Αντίο…!

-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0

                                Φωτό:  Μέσα στο αμπάρι του τουρκικού πλοίου

 

Το βιβλίο του Πιερή Πιερή, «Αντίο» με 178 συγκλονιστικές σελίδες όπως και το βιβλίο του «Το οδοιπορικό της αιχμαλωσίας» 269 σελίδων, με την προσωπική του αφήγηση από τη σύλληψή του και την τρίμηνη αιχμαλωσία του σε φυλακές της Τουρκίας, μπορείτε να το προμηθευτείτε από τον ίδιο,
επικοινωνώντας
στο τηλέφωνό του:
 00 357 25 38 3068                                                                                                                     

ΟΣΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ...ΔΡΟΥΤΣΑ

Σε συνέντευξή του στο γαλλικό τηλεοπτικό δίκτυο France24, και αναφερόμενος στο Κυπριακό, ο κ. Δρούτσας διατύπωσε την πεποίθηση ότι θα επιτευχθεί σύντομα λύση και διευθέτηση ''αν η πολιτική βούληση είναι παρούσα εκ μέρους όλων των ενδιαφερομένων πλευρών''. (ΚΥΠΕ - 01/07/2010)

Ο Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Δρούτσας, κάλεσε την Τουρκία να κάνει ότι είναι αναγκαίο για να επιτευχθεί μια πολιτική διευθέτηση στο Κυπριακό.

Σε συνέντευξή του στο γαλλικό τηλεοπτικό δίκτυο France24, και αναφερόμενος στο Κυπριακό, ο κ. Δρούτσας διατύπωσε την πεποίθηση ότι θα επιτευχθεί σύντομα λύση και διευθέτηση ''αν η πολιτική βούληση είναι παρούσα εκ μέρους όλων των ενδιαφερομένων πλευρών''.

Ο κ. Δρούτσας απηύθυνε έκκληση ''προς την Αγκυρα και τους Τούρκους φίλους μας να κάνουν ότι είναι αναγκαίο, ώστε να επιτευχθεί ένας διακανονισμός στην Κύπρο, που θα είναι βιώσιμος και θα αποτελεί εγγύηση, τόσο για τους Ελληνοκύπριους, όσο και για τους Τουρκοκύπριους, ότι θα έχουν ένα κοινό μέλλον εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης''.

Κληθείς να διατυπώσει την άποψή του για τη στάση της Τουρκίας έναντι της κρίσης στη Γάζα και εναντίον του Ισραήλ, ο κ. Δρούτσας υπογράμμισε πως ''είναι φυσιολογικό και λογικό ότι ένα κράτος σαν την Τουρκία, με τη συγκεκριμένη γεωγραφική θέση να είναι στραμμένο προς Ανατολάς και προς την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής''.

Δήλωσε, ωστόσο, ''πεπεισμένος, ότι το πραγματικό μέλλον της Τουρκίας είναι εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εντός της Ευρώπης'' και πρόσθεσε πως ''βρίσκεται στα χέρια της Τουρκίας, το να κάνει τις απαραίτητες επιλογές και να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις''.

Από πλευράς όμως, Ευρωπαϊκής Ενωσης, συνέχισε, ''επιτρέψτε μου να πω, ότι είναι και πάλι η στιγμή να στείλουμε στην Τουρκία το σαφές μήνυμα, που η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει στείλει και στο παρελθόν, όταν ξεκίνησαν οι ευρω-τουρκικές σχέσεις, το οποίο είναι: εάν αναλάβετε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, εάν αλλάξετε και γίνεται πραγματικά ευρωπαϊκό κράτος, τότε η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ανοιχτή για να σας δεχτεί ως μέλος της''.

ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΑΠΟ ...ΧΕΡΙ ΣΤΟ ΦΟΙΝΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Στο Φοινί κατασκευάζονται οι περίφημες ξύλινες καρέκλες. Η καρεκλοποιία ήταν δύσκολη δουλειά γι’ αυτό τον λόγο σήμερα μόνο ένας χωριανός μας ασχολείται με την κατασκευή τους. Ο Φοινιώτης Χαράλαμπος Χαραλάμπους συνεχίζει την παράδοση και κρατάει αυτή την παραδοσιακή τέχνη ζωντανή στο Φοινί.

Παλαιότερα οι τεχνίτες έπρεπε να γυρίζουν ολόκληρο το δάσος για να διαλέξουν τα ξύλα από «αντρουκλιά» και «λατζιά», τα οποία έπρεπε πρώτα να καψαλιστούν, να αφεθούν για αρκετούς μήνες για να στεγνώσουν καλά και μετά να τα χρησιμοποιήσουν.

ΚΚΕ: Στον Καιάδα της φτώχειας και οι δημόσιοι υπάλληλοι

03/07/2010

14:03 Τελευταία Ενημέρωση 14:03 03/07/2010

Η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό του Δημοσίου «οδηγεί και τους εργαζόμενους του δημοσίου τομέα και ειδικά τις γυναίκες και τις μητέρες στον ίδιο καιάδα της ανασφάλειας και της φτώχειας που οδηγεί και τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα».

Αυτό αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ με αφορμή την κατάθεση του σχετικού νομοσχεδίου στη Βουλή.

Όπως υποστηρίζει, «η σύνταξη ουσιαστικά καταργείται και από το γεγονός ότι η συμπλήρωση της 40χρονης εργασίας σε συνθήκες ευέλικτης εργασίας είναι ανέφικτη αλλά και από τα το γεγονός της κατακόρυφης απόλυτης μείωσης των μισθών και τώρα και προοπτικά μέσα από το σχεδιαζόμενο νέο μισθολόγιο - φτωχοκομείο των δημοσίων υπαλλήλων».

Καταλήγοντας, καλεί σε συγκρότηση ενός «κοινού πανεργατικού αγωνιστικού μετώπου» κατά της «αντιλαϊκής λαίλαπας».

Πηγή: http://www.skai.gr/news/politics/article/147031/kke-ston-kaiada-tis-ftoheias-kai-oi-dimosioi-unalliloi/

Η άλλη όψη του συνδικαλισμού

Οι περισσότεροι μεγαλοσυνδικαλιστές συμμετέχουν στα ΔΣ των επιχειρήσεων με επιπλέον αμοιβές, ενώ είναι απαλλαγμένοι των καθηκόντων τους για το σύνολο της συνδικαλιστικής τους θητείας

Πηγή: Καθημερινή της Κυριακής 03/07/2010
20:51 Τελευταία Ενημέρωση 20:51 03/07/2010

Επιδοτείται πλουσιοπάροχα, μέσω του Οργανισμού της Εργατικής Εστίας, η ελληνική συνδικαλιστική ηγεσία, όπως αναφέρει ρεπορτάζ της «Καθημερινής της Κυριακής».

Όπως αναφέρει η εφημερίδα, οι περισσότεροι μεγαλοσυνδικαλιστές συμμετέχουν στα διοικητικά συμβούλια των επιχειρήσεων, από τις οποίες προέρχονται ως εκπρόσωποι των εργαζομένων, με επιπλέον αμοιβές που μπορεί να ξεκινούν από 400 ευρώ και να αγγίζουν το ύψος ενός ζηλευτού μισθού στις μεγάλες επιχειρήσεις.

Την ίδια ώρα σε εκατομμύρια ευρώ ανέρχονται οι επιχορηγήσεις που λαμβάνει η ΓΣΕΕ με βασικό χρηματοδότη της την Εργατική Εστία.

Από το καταστατικό της η Εργατική Εστία μπορεί να διαθέσει έως και το 25% των εσόδων της για την ενίσχυση του συνδικαλιστικού κινήματος. Στην περίπτωση της ΓΣΕΕ αυτό σημαίνει περίπου 7 εκατ. ευρώ το χρόνο.

Επίσης η Εστία φροντίζει και για τη στέγαση δεκάδων εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών.

Μάλιστα την τριετία 2007-2009, τα έσοδα της ΓΣΕΕ αυξήθηκαν από 6,77 εκ ευρώ, σε 7,47 εκ. ευρώ και 8,51 εκ. ευρώ αντίστοιχα.

Ανάλογη αύξηση παρουσίασαν και οι περισσότερες δαπάνες. Το 2009 τα έξοδα λειτουργίας άγγιζαν τα 3.346.824 εκατ. ευρώ (από 3.145.083 το 2007), τα έξοδα για δαπάνες διοίκησης 248.992 (από 253.230 το 2007), οργάνωσης 486.292 (από 1.329.204 ευρώ το 2007), συντήρησης 462.402 (από 320.886), εγκαταστάσεων 18.168 (από 7.428), για φόρους και εισφορές 1.232.071 (από 1.159.413) και τα διάφορα έξοδα ανέρχονται επίσης σε 1.201.169 ευρώ (από 808.243 το 2007).

Επίσης, με βάση το δημοσίευμα, τα προνόμια δεν είναι μόνο οικονομικά, αλλά αφορούν και τις συνθήκες εργασίας, καθώς σχεδόν όλοι οι συνδικαλιστές είναι απαλλαγμένοι των καθηκόντων τους για το σύνολο της συνδικαλιστικής τους θητείας, ενώ δικαιούνται και επιπλέον επιμορφωτική άδεια 15 ημερών.

Άλλο προνόμιο είναι τα ταξίδια στο εξωτερικό. Μάλιστα, άνθρωποι που γνωρίζουν το χώρο μιλούν για κατάχρηση των διεθνών σχέσεων του εργατικού κινήματος χωρίς συγκεκριμένο σκοπό.

Πηγή:  http://www.skai.gr/news/greece/article/147056/i-alli-opsi-tou-sundikalismou-/

Ανέλαβε επίσημα τα καθήκοντά της η νέα λιμενάρχης Πειραιώς

Αναδημοσιεύουμε από "το Γρέκι" http://greki-gr.blogspot.com/2010/06/blog-post_5462.html το φωτομοντάζ.

Υ.Γ Εκφράζουμε πάντως την έκπληξη μας, για το γεγονός ότι η παράδοση-παραλαβή έλαβε χώρα χωρίς την προβλεπόμενη επισημότητα & παραδόσεις του λιμανιού. Παρόντες στην τελετή, προφανώς μόνον οι εκλεκτοί, επαγγελματίες κατευθυνόμενοι κομματικοί συνδικαλιστές, σύντροφοι της νεόκοπης ΚΛΠ.

Σιδεροκέφαλη.......

Με θαλασσινούς χαιρετισμούς

Exantas

Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΗΡΩΙΔΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΩΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΩΝ

Η μάχη της Ελένης Φωκά συνεχίζεται…

Αποστολή στην Κύπρο:  Θεοδοσία Κοντζόγλου

(Αποσπάσματα από τη συνέντευξη που δημοσιεύεται στο περιοδικό Attica Press, Ιουλίου 2010)

Συνέδεσε το όνομά της με την κατεχόμενη Κύπρο. Για 23 ολόκληρα χρόνια, ξέχασε την προσωπική της ζωή και αφοσιώθηκε στην παροχή μόρφωσης σε διακόσια εγκλωβισμένα Κυπριόπουλα. Υπέστη τα πάνδεινα και όμως υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που την θεωρούν «μαύρο πρόβατο». Τι κι αν είναι η Ελένη Φωκά, η ηρωική δασκάλα της σκλαβωμένης Κύπρου! Σήμερα ζει με τις μνήμες της σ’ ένα προάστιο της Λευκωσίας, αποξενωμένη από την οικογένειά της, όπου ακόμα και το προσφυγικό λιτό σπιτάκι της, το απαίτησε γιατί κυβερνητικοί παράγοντες της είπαν ότι δεν το δικαιούται!

........................................

Στη 2η εισβολή στις 15 Αυγούστου, οι Τούρκοι ήρθαν και στην Γιαλούσα. Με λεωφορεία που είχαν βάψει μαύρα, ακόμα και τα τζάμια τους, μας πήγαν όλους στο ξενοδοχείο «Ντάουν».

Τα κορίτσια τα βίασαν. Πολλά κορίτσια βίασαν! Μακάρι να μη ζούσαμε! Ζήσαμε όμως και ο πόνος του κάθε συγχωριανού ήταν πόνος όλων των υπολοίπων. Οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν του βιασμούς για να σκορπίσουν τον φόβο. Τελικά δεν άφησαν άνθρωπο χωρίς να τον βασανίσουν.

.....................................

- Πέρα από το θάνατο και το ανάθεμα δεν υπάρχει άλλος θάνατος. Έτσι αποφάσισα να παραμείνω στο κατεχόμενο χωριό μου. Ήξερα πια τι με περίμενε. Και οι Τούρκοι φρόντιζαν κάθε μέρα να μας θυμίζουν ότι ήμασταν ανεπιθύμητοι. Τον πατέρα μου τον βασάνιζαν πολύ. Εκείνος φώναζε και φώναζε και μαζί μου γιατί εγώ δεν ήθελα να φύγω. Είχε αγανακτήσει.

......................................

- Ζήσαμε πολύ σκληρές συνθήκες. Καθημερινά στο σχολείο έρχονταν οι Τούρκοι και λέρωναν με ακαθαρσίες στη βεράντα του σχολείου. Πετούσαν στην πόρτα τις ακαθαρσίες τους. Ή τις κρεμούσαν στο πόμολο της πόρτας μέσα σε νάιλον σακούλα. Ακόμα και μέσα στην εκκλησία αφόδευαν. Γι αυτό καλούσα τα Ην. Έθνη και όταν έκανα χειραψία έδινα κρυφά χαρτί με αναφορά στο χέρι του αξιωματικού. Έτσι μόνον περνούσα και τα αιτήματα των κατοίκων στους ειρηνευτές. Κάποιοι όμως πρόδιδαν τα χαρτάκια μου και τότε είχα επιπτώσεις από τους Τούρκους όπως και οι πολίτες που αφορούσαν. Γι αυτό θεωρήθηκα ενοχλητική από τους Τούρκους.

Διαβάστε ολόκληρη τη συγκλονιστική συνέντευξη της Ελένης Φωκά, στο Attica Press Ιουλίου 2010.

Κυκλοφορεί στα περίπτερα

Αιφνιδιασμός της Κυβέρνησης στο ασφαλιστικό των στρατιωτικών

Και ενώ αναμενόταν να κατατεθεί τροπολογία, τις επόμενες ημέρες στο σχέδιο νόμου για το ασφαλιστικό, με την οποία καθιερώνεται 35ετία και για τους στρατιωτικούς, η κυβέρνηση αιφνιδίασε, καταθέτοντας χθες τροπολογία, που αφορά στο ασφαλιστικό των ένστολων του ΥΕΘΑ & των Σωμάτων Ασφαλείας. Το σχέδιο νόμου θα συζητηθεί την ερχόμενη εβδομάδα στη βουλή. Στο χρόνο των 35 ετών, θα συνυπολογίζονται και τα 4 χρόνια φοίτησης στις στρατιωτικές σχολές, ενώ δίνονται και 5 χρόνια πλασματικής υπηρεσίας. Σύμφωνα με πληροφορίες από το υπ Άμυνας οι ρυθμίσεις θα αφορούν όσους βγουν στη σύνταξη από το 2011.

Όσον αφορά τους ιπταμένους αλλά και τους έχοντες ειδικότητες υψηλής επικινδυνότητας, τα χρόνια εργασίας αυξάνονται από 18 σε 25.

Στις ρυθμίσεις αυτές κατέληξαν οι Ευάγγελος Βενιζέλος και Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Το σχέδιο της τροπολογίας έχει ως εξής:

ΠΡΟΣΘΗΚΗ – ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΦΕΙΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ» Άρθρο... [1]

1. Συνταξιοδοτικά δικαιώματα στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος που έχουν θεμελιωθεί ή θεμελιώνονται μέχρι και την 31η Δεκεμβρίου 2010 δεν θίγονται από την παραμονή τους στην υπηρεσία μετά την ημερομηνία αυτή και τυχόν συνταξιοδοτικές μεταβολές στη διάρκεια αυτής δεν επηρεάζουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησής τους ή το δικαίωμα απόληψης και καταβολής της σύνταξης.

2. Για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος που θεμελιώνουν, σύμφωνα με τις υφιστάμενες μέχρι τη θέση σε ισχύ του παρόντος νόμου διατάξεις, συνταξιοδοτικό δικαίωμα εντός του έτους 2011, η υποχρέωση πραγματικής υπηρεσίας αυξάνεται κατά ενάμισι (1½) επιπλέον έτος. Για όσους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα το έτος 2012 η υποχρέωση πραγματικής υπηρεσίας αυξάνεται κατά τρία (3) επιπλέον έτη. Για όσους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα το έτος 2013 η υποχρέωση πραγματικής υπηρεσίας αυξάνεται κατά τεσσεράμισι (4½) επιπλέον έτη και για όσους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα το έτος 2014 η υποχρέωση πραγματικής υπηρεσίας αυξάνεται κατά έξι (6) επιπλέον έτη.

3. Το δικαίωμα απόληψης και καταβολής της σύνταξης, καθώς και ο τρόπος υπολογισμού της, ως προς τις κατηγορίες προσωπικού των παραγράφων 1 και 2, ρυθμίζεται σύμφωνα με τις ισχύουσες μέχρι τη θέση σε ισχύ του παρόντος νόμου σχετικές διατάξεις. Ως προς τον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης όσων θεμελιώνουν δικαίωμα σύνταξης μέχρι 31-12-2014, ισχύουν οι υφιστάμενες διατάξεις του άρθρου 42 του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων (ΠΔ 169/2007) και του άρθρου 1 του νόμου 3029/2002. Για όσους θεμελιώνουν δικαίωμα σύνταξης από 1-1-2015 και μετά, ο τρόπος υπολογισμού της σύνταξης διέπεται από τις διατάξεις του παρόντος νόμου.

4. Εξαιρουμένων των κατηγοριών προσωπικού των προηγουμένων παραγράφων, τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος θεμελιώνουν δικαίωμα σύνταξης και αυτή καταβάλλεται εφόσον έχουν συμπληρώσει το εξηκοστό (60ο) έτος της ηλικίας τους ή σαράντα (40) έτη συντάξιμης υπηρεσίας, στα οποία συνυπολογίζονται αθροιστικά: α. Ο χρόνος πραγματικής συντάξιμης υπηρεσίας, όπως αυτός προσδιορίζεται στις διατάξεις του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων (ΠΔ 169/2007), όπως ισχύει σήμερα.

β. Ο χρόνος συντάξιμης υπηρεσίας που λογίζεται αυξημένος στο διπλάσιο ή τριπλάσιο μέχρι πέντε (5) έτη, όπως προσδιορίζεται στο άρθρο 40 του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων (ΠΔ 169/2007), όπως ισχύει σήμερα. γ. Ο χρόνος που λογίζεται σύμφωνα με την εκάστοτε ισχύουσα νομοθεσία ως χρόνος διαδοχικής ασφάλισης.

5. Εξαιρουμένων των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος που υπάγονται στις παραγράφους 1 και 2, η σύνταξη όσων απομακρύνονται από την ενεργό υπηρεσία με αίτησή τους ή αυτεπαγγέλτως, εκτός των περιπτώσεων επιβολής καταστατικής ποινής που συνεπάγεται απώλεια του δικαιώματος απόληψης σύνταξης, καταβάλλεται με τη συμπλήρωση του χρόνου που αντιστοιχεί στα τριάντα πέντε (35) έτη πραγματικής συντάξιμης υπηρεσίας ή με τη συμπλήρωση του εξηκοστού (60ου) έτους της ηλικίας.

6. Το εδάφιο α΄ της παραγράφου 3 του άρθρου 41 του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων (ΠΔ 169/2007) τροποποιείται ως εξής: «Ο διπλασιασμός ή τριπλασιασμός του συντάξιμου χρόνου των στρατιωτικών της παρ. 1 γίνεται μόνο εφόσον αυτοί που διατέλεσαν σε κατάσταση πτητικής ενέργειας συμπλήρωσαν είκοσι πέντε (25) έτη πραγματικής στρατιωτικής υπηρεσίας.» Το εδάφιο β΄ της παραγράφου 9 του άρθρου 41 του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων (ΠΔ 169/2007) τροποποιείται ως εξής: «Ο διπλασιασμός του συντάξιμου χρόνου των στρατιωτικών που αναφέρονται στο προηγούμενο εδάφιο γίνεται μόνο εφόσον αυτοί συμπλήρωσαν πραγματική στρατιωτική υπηρεσία είκοσι πέντε (25) ετών.»

Άρθρο... [2]

Ο χρόνος υπηρεσίας των Εθελοντών Μακράς Θητείας (ΕΜΘ) του νόμου 1848/1989 που διανύθηκε στις Ένοπλες Δυνάμεις με την ιδιότητα του Οπλίτη Πενταετούς Υποχρέωσης (ΟΠΥ) ή του Εθελοντή Πενταετούς Υποχρέωσης (ΕΠΥ), καθώς και ο χρόνος υπηρεσίας των ανακαταταγμένων Εφέδρων Αξιωματικών Μακράς Διάρκειας, οι οποίοι ανανέωσαν την παραμονή τους στο Στράτευμα με χρήση των διατάξεων του νόμου 1680/1987, που χώρισε ασφάλιση στο ΙΚΑ/ΕΤΑΜ και ΕΤΕΑΜ, αναγνωρίζεται ως χρόνος πραγματικής δημόσιας υπηρεσίας. Η αναγνώριση γίνεται μετά από αίτηση των ενδιαφερομένων, με πράξη της αρμόδιας Διεύθυνσης Συντάξεων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Οι ασφαλιστικές εισφορές για κύρια και επικουρική σύνταξη (εργοδότη και ασφαλισμένου) που έχουν καταβληθεί στα ΙΚΑ/ΕΤΑΜ και ΕΤΕΑΜ για το παραπάνω χρονικό διάστημα αποδίδονται στο Δημόσιο εντός εξαμήνου από την κοινοποίηση σ’ αυτά της σχετικής πράξης αναγνώρισης. 2. Οι έφεδροι εξ εφέδρων Αξιωματικοί του άρθρου 53 του νόμου 833/1937 ασφαλίζονται στο δημόσιο και αποκτούν δικαίωμα σύνταξης με τους ίδιους όρους και προϋποθέσεις που αποκτούν δικαίωμα σύνταξης και οι μόνιμοι Αξιωματικοί, ανεξαρτήτως του χρόνου κατάταξής τους στις Ένοπλες Δυνάμεις. Ο χρόνος ασφάλισής τους, ενώ είχαν τη στρατιωτική ιδιότητα, σε άλλα Ταμεία πλην εκείνων των Ενόπλων Δυνάμεων λογίζεται ως χρόνος πραγματικής συντάξιμης δημόσιας υπηρεσίας.

3. Τα πρόσωπα του άρθρου 7 του νόμου 2084/1992 ασφαλίζονται υποχρεωτικά στο Δημόσιο από την κατάταξή τους ως στρατιωτικοί και προαιρετικά σε άλλου ασφαλιστικούς φορείς συναφούς με την απόκτηση νέας ιδιότητας, χωρίς χρονικό περιορισμό, με δήλωση και καταβολή σε αυτούς του συνόλου των εισφορών από τους ασφαλισμένους. Τυχόν εισφορές που παρακρατήθηκαν υπέρ των εν λόγω ασφαλιστικών φορέων για χρόνο που συμπίπτει με το χρόνο ασφάλισης στο Δημόσιο συμψηφίζονται με τις εισφορές όσων επιλέξουν την προαιρετική ασφάλιση στους φορείς αυτούς. 4. Οι διατάξεις των προηγουμένων παραγράφων έχουν εφαρμογή και για όσους έχουν ήδη εξέλθει της υπηρεσίας μέχρι την ισχύ του νόμου αυτού, καθώς και για τις οικογένειες αυτών που έχουν αποβιώσει, τα δε οικονομικά αποτελέσματα αρχίζουν από την πρώτη του επομένου της υποβολής της αίτησης μήνα.

Αθήνα, 2 Ιουλίου 2010

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΠΡΟΣΘΗΚΗ – ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟY ΚΑΙ ΣΥΝΑΦΕΙΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ» ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣH

Με την προτεινόμενη προσθήκη-τροπολογία ρυθμίζεται η συνταξιοδοτική κατάσταση των στρατιωτικών (στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος) κατά τρόπο εναρμονισμένο με τις νέες ρυθμίσεις που διέπουν τους δημοσίους υπαλλήλους, λαμβανομένων υπόψη των ιδιαιτεροτήτων του στρατιωτικού επαγγέλματος. Συγκεκριμένα:

Με το άρθρο 1 της προτεινόμενης Προσθήκης-Τροπολογίας προστατεύονται πλήρως τα ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα του υπηρετούντος στρατιωτικού προσωπικού που θεμελιώνονται σύμφωνα με το υφιστάμενο ασφαλιστικό νομικό πλαίσιο μέχρι την 31-12-2010. Η προστασία αυτή επεκτείνεται κλιμακούμενη αναλογικά κατ' έτος, με την προσαύξηση του χρόνου πραγματικής υπηρεσίας, για το προσωπικό που σύμφωνα με το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο θεμελιώνει συνταξιοδοτικό δικαίωμα μέχρι την 31-12-2014. Παράλληλα, αποσαφηνίζεται ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων, ο οποίος, για όσους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα μέχρι 31-12-2014, ρυθμίζεται σύμφωνα τις υφιστάμενες διατάξεις. Για όσους θεμελιώνουν αντίστοιχο δικαίωμα από την 1-1-2015 και μετά, ο τρόπος υπολογισμού διέπεται από τις νέες ρυθμίσεις.

Επιπλέον, λαμβανομένων υπόψη των ιδιαιτεροτήτων του στρατιωτικού επαγγέλματος, προσδιορίζονται ως αναγκαίες προϋποθέσεις για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος η συμπλήρωση του 60ου έτους της ηλικίας ή των 40 ετών συντάξιμης υπηρεσίας, στην οποία συνυπολογίζονται αθροιστικά ο χρόνος πραγματικής υπηρεσίας, ο χρόνος πλασματικής συντάξιμης υπηρεσίας μέχρι 5 έτη καθώς και ο χρόνος διαδοχικής ασφάλισης. Στις περιπτώσεις ακούσιας ή εκούσιας απομάκρυνσης στελεχών από την ενεργό υπηρεσία πριν τη συμπλήρωση του απαιτούμενου χρόνου για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, τίθενται ως χρονικό όριο δικαιώματος απόληψης της σύνταξης είτε η συμπλήρωση του χρόνου που αντιστοιχεί στα 35 έτη πραγματικής συντάξιμης υπηρεσίας είτε η συμπλήρωση του 60ου έτους της ηλικίας. Ειδικά για τα στελέχη ειδικών κατηγοριών (χειριστών πολεμικών αεροσκαφών, υποβρυχίων καταστροφέων, ναρκαλιευτών, ΕΚΑΜ, πυροτεχνουργών κ.λπ.) που διακινδυνεύουν το έννομο αγαθό της ζωής λόγω της επικινδυνότητας των αποστολών που αναλαμβάνουν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, επαναπροσδιορίζεται ο ελάχιστος χρόνος πραγματικής υπηρεσίας για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος στα 25 έτη, προκειμένου να υπαχθούν στις ρυθμίσεις του άρθρου 41 του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων.

Με το άρθρο 2 της προτεινόμενης Προσθήκης-Τροπολογίας καθορίζεται και ενοποιείται το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό σύστημα των αναφερομένων κατηγοριών στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων για τη διευθέτηση χρονιζόντων προβλημάτων και εκκρεμοτήτων.

Ρυθμίζεται το θέμα της αναγνώρισης ως δημόσιας υπηρεσίας αυτής που διανύθηκε σε άλλον ασφαλιστικό φορέα και συμπίπτει με το χρόνο που διανύθηκε από την κατάταξή του στις Ένοπλες Δυνάμεις, καθώς και η υπαγωγή του υποχρεωτικά στην ασφάλιση του δημοσίου και προαιρετικά σε άλλους ασφαλιστικούς φορείς συναφείς με την ιδιότητά τους. Περαιτέρω, στην παράγραφο 2 ορίζεται ότι οι υπαγόμενοι στην κατηγορία προσωπικού που αναφέρεται σε αυτήν ασφαλίζονται υποχρεωτικά στο δημόσιο ως εν ενεργεία Αξιωματικοί με τα ίδια υπηρεσιακά και σταδιοδρομικά δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Με τις διατάξεις της παραγράφου 3 το προσωπικό που αναφέρεται σε αυτήν ασφαλίζεται υποχρεωτικά στο δημόσιο και προαιρετικά σε λοιπούς συναφείς με την ιδιότητά τους ασφαλιστικούς φορείς.

Τέλος, με την παράγραφο 4 επεκτείνεται η ισχύς της προαναφερόμενης διάταξης σε όσους έχουν ήδη εξέλθει της υπηρεσίας ή στις οικογένειες όσων έχουν αποβιώσει.

Αθήνα, 2 Ιουλίου 2010

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

_____________________________________________________________________________________

ΣΧΟΛΙΟ EXANTAS

Μήπως δεν είναι ο τελευταίος αιφνιδιασμός που πρέπει να περιμένουν οι ένστολοι & όχι μόνον, σχετικά με το ασφαλιστικό τους, μιας & η Τρόικα δεν έχει πει την τελευταία λέξη? Ας αναμένουμε προς .... Φθινόπωρο μεριά!!!

Με θαλασσινούς χαιρετισμούς