Bήμα μπροστά ή ασπιρίνη στον καρκίνο; ΤΟΥ ΔΡΑ ΣΤΑΥΡΟΥ Γ. ΔΡΑΚΟΥ* Γράφονται και ακούγονται πολλά για θέματα παιδείας και ιστορίας, θέματα εθνικισμού-σοβινισμού, για ανάγκη «αυτογνωσίας» και «αυτοκριτικής», ανάγκη για «λύτρωση» και «κάθαρση», ώστε μετά από όλα αυτά να «ανοίξει ο δρόμος για την επανένωση». Για χάρη της συζήτησης, ας αποδεχτούμε ότι όσο φταίει η Βρετανία και η Τουρκία για τα εκ προμελέτης εγκλήματα των δεκαετιών του '50 και του '60, άλλο τόσο φταίει και η δική μας πλευρά, που αντέδρασε σε αυτές τις προκλήσεις πολλές φορές ακραία. Ας δεχτούμε ότι ο ανεκπλήρωτος πόθος της ένωσης με την Ελλάδα οδήγησε την πλευρά μας σε λάθος κινήσεις και συναισθηματικές αντιδράσεις. Ας δεχτούμε ότι το μετά την «ανεξαρτησία» αίσθημα, ότι και αυτός ο τόπος εδικαιούτο αυτό που πέτυχαν η Κρήτη, τα Δωδεκάνησα και τα Επτάνησα δεν ήταν κάτι «ανθρώπινο» και εν πολλοίς αναμενόμενο, αλλά ήταν κάτι τελείως απαράδεκτο. Ας αποδεχτούμε ακόμα ότι η πλευρά που δίνει αφορμές ευθύνεται το ίδιο με την αγγλοτουρκική πλευρά, που ραδιουργώντας βρίσκεται στημένη στη γωνία και πάνοπλη αναμένει αυτές τις αφορμές, ώστε να εφαρμόσει το «διαίρει και βασίλευε».

Ας τα αποδεχτούμε και ας τα εξισώσουμε όλα για χάρη της συζήτησης. Και αφού τα αποδεχτούμε όλα αυτά και «λυτρωθούμε» για οτιδήποτε κι αν συνέβη πριν από 50 χρόνια, ακολούθως ας δούμε ΠΟΣΟ θα μας βοηθήσουν όλα αυτά ΣΗΜΕΡΑ. Θεωρώ όντως ότι η «καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης» με τους Τ/Κ είναι κάτι βοηθητικό στην προσπάθεια για λύση. Αλλά με τα σημερινά δεδομένα, θα βοηθήσει σε ποσοστό απειροελάχιστο. Γιατί η ρίζα του προβλήματος δεν βρίσκεται σήμερα εκεί, αλλά ούτε και ποτέ βρισκόταν πραγματικά εκεί. Τα παραπάνω, αντί να αποτελούν ένα απλό παράρτημα, μία υποσημείωση της στρατηγικής μας, έχουν μετατραπεί περίπου σε σημαία μας, η οποία «θα ανοίξει το δρόμο για την επανένωση»... Τα ερωτήματα προς τους σημαιοφόρους αυτής της «τακτικής» είναι πολλά. Σήμερα, εν έτει 2009, σε τι ποσοστό επί τοις εκατόν θα επηρεάσουν οι παραπάνω «κινήσεις» τη διαχρονική πολιτική του τουρκικού διπλωματικοστρατιωτικού κατεστημένου στο Κυπριακό; Ποια είναι τα γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή και σε τι ποσοστό επηρεάζονται από τις παραπάνω «κινήσεις»; Είστε ενημερωμένοι για τους λόγους της μεγαλοπρεπούς «τούμπας» του Σημίτη στο Cambridge, η οποία, σύμφωνα με τα αθηναϊκά «Νέα», προκάλεσε «εγκεφαλικό» στους δημοσιογράφους υποστηρικτές της πλατφόρμας του ΝΑΙ μέσα στην ίδια εφημερίδα; Πόσοι Τούρκοι ή πόσοι ξένοι πολιτικοί ή πολίτες πιστεύουν ότι εν έτει 2009 κινδυνεύουν οι Τ/κ από οργανωμένους εθνικιστές Ε/κ; Πιστεύουμε πραγματικά ότι η σημερινή ε/κ κοινωνία, που αναστενάζει στην Αγία Νάπα, τον Πρωταρά και στα ξενοδοχεία και κέντρα διασκέδασης της Λεμεσού και της Πάφου, εκπέμπει την εικόνα μίας παπαδόπληκτης και σοβινιστικής κοινωνίας; Πιστεύουμε στα σοβαρά ότι η σημερινή απονευρωμένη και παρακμάζουσα νεοελληνική κοινωνία σε Ελλάδα και Κύπρο κυριαρχείται από εθνικισμό και σοβινισμό; Από την άλλη πλευρά, το τουρκικό κατεστημένο αφήνει περιθώρια αυτονόμησης στους Τ/κ; Η Τουρκία δρα με διάθεση και ορίζοντα συμφιλίωσης ή εξοπλίζεται μέχρι τα δόντια, σαν να και πρόκειται να ξεκινήσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος; Ποια η τουρκική πολιτική σήμερα στη Δυτική Θράκη και ποια στο Αιγαίο, όπου οι παραβιάσεις φτάνουν μέχρι τη Σαλαμίνα; Μήπως όμως φταίμε εμείς ως ελληνική πλευρά, που συμπεριφέρεται έτσι η Τουρκία; Αντί άλλης απάντησης, ας αναλογιστούμε πώς συμπεριφέρεται αυτό το στρατοκρατικό «κράτος» ακόμα και μέσα στα ίδια τα σύνορά του। Πώς συμπεριφέρεται στους Κούρδους; Πώς συμπεριφέρεται στους αριστερούς; Οι φυλακές είναι γεμάτες. Ακόμα και προς τον εκλελεγμένο πρωθυπουργό… Για να κρατηθεί στην εξουσία, «εξαναγκάστηκε» από το αδίστακτο βαθύ κράτος να ακυρώσει κάθε υποψία αναθεωρητικής πολιτικής, πράγμα που στηλιτεύουν ακόμα και βρετανικές εφημερίδες. Αυτή η συζήτηση περί «αυτοκάθαρσης» και «αυτολύτρωσης» αποτελεί ασπιρίνη στον καρκίνο. Όχι μόνο δεν θα βοηθήσει παρά ελάχιστο, αλλά αφήνοντας τον καρκίνο να δρα ανενόχλητος, τελικά αποβαίνει και βλαπτική διότι: 1. προκαλεί αποπροσανατολισμό σε δικούς και ξένους από τα πραγματικά μηνύματα που πρέπει να στέλνει μία ημικατεχόμενη πατρίδα. 2. δίνει λαβή σε ξένους επιτήδειους να μας καλούν να λύσουμε τα «ψυχολογικά» μας προβλήματα με τους Τ/κ, ώστε να «επανενώσουμε την πατρίδα μας», διαγράφοντας τους πραγματικούς λόγους, που υπάρχει εδώ η κατοχική Τουρκία. 3. πολλοί την παρεξηγούν και «ισοπεδώνουν» σε θέματα παιδείας τα πάντα. Ξεχνώντας πράγματα που ακόμα και λαοί με πολύ μικρότερη ιστορία από εμάς αντιλαμβάνονται, και σήμερα εν καιρώ κρίσης τα εφαρμόζουν. Στις δύσκολες στιγμές, ειδικά όταν ο αγώνας γίνεται για ελευθερία, ένας λαός βρίσκει το δρόμο και τη δύναμη να πάει μπροστά μόνο αν γνωρίζει βαθιά από πού έρχεται. *Νοσοκομείο Παν/μίου Γιούτα, HΠΑ stavros.drakos@hmbg.utah.edu