ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Ένας νεαρός και επιτυχημένος Διευθυντής κάποιας ναυτιλιακής εταιρίας, περνάει με την καινούργια του PORCHE από τους δρόμους μιας γειτονιάς της Αθήνας, οδηγώντας το πολυτελές αυτοκίνητο λίγο πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε σε ένα τέτοιο δρόμο. Βλέποντας κάποια παιδιά που, παίζοντας, ξεπετάγονταν απότομα πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο δρόμο, κατέβασε την ταχύτητα του αυτοκινήτου του. Ξαφνικά, εκεί που πια δεν υπήρχαν παιδιά, του φάνηκε ότι είδε κάτι ανάμεσα σε δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα, κι ένα τούβλο ήρθε από το πουθενά και χτύπησε με δύναμη την πόρτα του. Φρενάρισε απότομα και κάνοντας όπισθεν γρήγορα, πήγε στο σημείο απ’ όπου είδε να πετάγεται το τούβλο. Γεμάτος θυμό ο οδηγός πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο, άρπαξε το αγόρι που βρέθηκε πρώτο μπροστά του, και σπρώχνοντάς το βίαια πάνω σ’ ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο άρχισε να ουρλιάζει: «Γιατί το ‘κανες αυτό, ε; Δεν βλέπεις ότι είναι ακριβό αυτοκίνητο, κι η ζημιά που έκανες με το τούβλο σου, θα μου στοιχίσει ένα σωρό λεφτά; Γιατί το ‘κανες, ε»;Το μικρό αγόρι απάντησε παρακλητικά: «Με συγχωρείτε, κύριε, σας παρακαλώ, με συγχωρείτε… Δεν ήξερα πια τι άλλο να κάνω…» απολογήθηκε. «Πέταξα το τούβλο γιατί κανείς δεν σταματούσε…» 
Και με δάκρυα που κυλούσαν ακράτητα πια στα μάγουλά του, έδειξε πίσω του, ανάμεσα σε δυο παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ένα αναποδογυρισμένο αναπηρικό καροτσάκι, κι ένα άλλο μικρό αγόρι πεσμένο στο πεζοδρόμιο.«Είναι ο αδελφός μου», είπε. «Όπως πήγαινα να κατεβάσω το καρότσι από το πεζοδρόμιο, μου αναποδογύρισε κι ο αδελφός μου έπεσε κάτω. Και τώρα δεν μπορώ να τον σηκώσω». Και κλαίγοντας πια με ακράτητα αναφιλητά το μικρό αγόρι, παρεκάλεσε τον σαστισμένο οδηγό της PORSHE: «Βοηθήστε με σας παρακαλώ να τον ξαναβάλω στο καροτσάκι του, έχει χτυπήσει και είναι πολύ βαρύς για μένα».Συγκινημένος πέρα από κάθε περιγραφή, ο οδηγός προσπάθησε να καταπιεί γρήγορα τον κόμπο που του έπνιγε τον λαιμό. Σήκωσε αμέσως το αναπηρικό καρότσι, κάθισε πάνω του το ανάπηρο αγόρι και βγάζοντας το λευκό μεταξωτό μαντήλι του με το κεντημένο μονόγραμμά του, σκούπισε το αίμα από τα φρέσκα γδαρσίματα στα χέρια και στα πόδια του ανάπηρου αγοριού που έκλαιγε τρομαγμένο. Ύστερα, του έριξε μια γρήγορη ματιά από πάνω έως κάτω, βεβαιώθηκε ότι ήταν καλά και κατέβασε το καρότσι από το πεζοδρόμιο.«Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε», είπε το μικρό αγόρι γεμάτο ευγνωμοσύνη στον ξένο, «σας ευχαριστώ πάρα πολύ».Ο οδηγός της PORSHE, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη από την ταραχή που ένοιωθε, έμεινε απλώς ακίνητος εκεί, να παρακολουθεί το μικρό αγόρι να σπρώχνει την αναπηρική καρέκλα με τον αδελφό του προς το σπίτι τους. Κι ύστερα γύρισε αργά αργά πίσω στην PORSHE του.Η ζημιά που είχε κάνει το τούβλο ήταν φανερή, αλλά ο οδηγός του αυτοκινήτου, δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να φτιάξει τη βουλιαγμένη πόρτα του. Άφησε το βούλιαγμα να υπάρχει εκεί για πάντα, για να του θυμίζει το μήνυμα που πήρε: Μην περνάς τόσο γρήγορα κι αδιάφορα τη ζωή, ώστε να χρειάζεται να σου πετάξει κανείς ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου.Η ζωή ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλάει στις καρδιές μας. Κι όταν δεν έχουμε καιρό να την ακούσουμε, χρειάζεται να μας πετάξει ένα «τούβλο» για να το κάνουμε. Η επιλογή είναι δική μας: Να ακούμε τον ψίθυρο ή να περιμένουμε το «τούβλο». Καπετάν Γιάννης
Και με δάκρυα που κυλούσαν ακράτητα πια στα μάγουλά του, έδειξε πίσω του, ανάμεσα σε δυο παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ένα αναποδογυρισμένο αναπηρικό καροτσάκι, κι ένα άλλο μικρό αγόρι πεσμένο στο πεζοδρόμιο.«Είναι ο αδελφός μου», είπε. «Όπως πήγαινα να κατεβάσω το καρότσι από το πεζοδρόμιο, μου αναποδογύρισε κι ο αδελφός μου έπεσε κάτω. Και τώρα δεν μπορώ να τον σηκώσω». Και κλαίγοντας πια με ακράτητα αναφιλητά το μικρό αγόρι, παρεκάλεσε τον σαστισμένο οδηγό της PORSHE: «Βοηθήστε με σας παρακαλώ να τον ξαναβάλω στο καροτσάκι του, έχει χτυπήσει και είναι πολύ βαρύς για μένα».Συγκινημένος πέρα από κάθε περιγραφή, ο οδηγός προσπάθησε να καταπιεί γρήγορα τον κόμπο που του έπνιγε τον λαιμό. Σήκωσε αμέσως το αναπηρικό καρότσι, κάθισε πάνω του το ανάπηρο αγόρι και βγάζοντας το λευκό μεταξωτό μαντήλι του με το κεντημένο μονόγραμμά του, σκούπισε το αίμα από τα φρέσκα γδαρσίματα στα χέρια και στα πόδια του ανάπηρου αγοριού που έκλαιγε τρομαγμένο. Ύστερα, του έριξε μια γρήγορη ματιά από πάνω έως κάτω, βεβαιώθηκε ότι ήταν καλά και κατέβασε το καρότσι από το πεζοδρόμιο.«Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε», είπε το μικρό αγόρι γεμάτο ευγνωμοσύνη στον ξένο, «σας ευχαριστώ πάρα πολύ».Ο οδηγός της PORSHE, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη από την ταραχή που ένοιωθε, έμεινε απλώς ακίνητος εκεί, να παρακολουθεί το μικρό αγόρι να σπρώχνει την αναπηρική καρέκλα με τον αδελφό του προς το σπίτι τους. Κι ύστερα γύρισε αργά αργά πίσω στην PORSHE του.Η ζημιά που είχε κάνει το τούβλο ήταν φανερή, αλλά ο οδηγός του αυτοκινήτου, δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να φτιάξει τη βουλιαγμένη πόρτα του. Άφησε το βούλιαγμα να υπάρχει εκεί για πάντα, για να του θυμίζει το μήνυμα που πήρε: Μην περνάς τόσο γρήγορα κι αδιάφορα τη ζωή, ώστε να χρειάζεται να σου πετάξει κανείς ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου.Η ζωή ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλάει στις καρδιές μας. Κι όταν δεν έχουμε καιρό να την ακούσουμε, χρειάζεται να μας πετάξει ένα «τούβλο» για να το κάνουμε. Η επιλογή είναι δική μας: Να ακούμε τον ψίθυρο ή να περιμένουμε το «τούβλο». Καπετάν Γιάννης
