Πολέμησε με νύχια και δόντια στον Πενταδάκτυλο.
Είναι ο Μάριος, όμως, δεν ζει πια
Πολέμησε στην πιο σκληρή μάχη του Πενταδάκτυλου, κατάφερε να βγει ζωντανός από την κόλαση πυρός και τις φωτιές, αλλά έχασε τη ζωή του 13 χρόνια αργότερα σε τροχαίο δυστύχημα, στο δρόμο για το μεροκάματο
Χθες το πρωί κτύπησαν και πάλι τα τηλέφωνα για να μας δώσουν αναγνώστες μας, πληροφορίες για τη φωτογραφία που εδώ και δύο εβδομάδες δημοσιεύουμε, κάθε μέρα και διαφορετική, στη σελίδα 12 της εφημερίδας. Πρόκειται για φωτογραφίες του 1974, κυρίως από την απελευθέρωση αιχμαλώτων, μέσω των οποίων εντοπίζουμε 35 χρόνια μετά τους εικονιζόμενους, οι οποίοι, στη συνέχεια, διηγούνται στον "Π" τις περιπέτειές τους.
Η τραγική ειρωνεία της τύχης
Κτύπησε, λοιπόν, πρωί-πρωί το τηλέφωνο για να μας πει ο αναγνώστης μας ότι "ο εικονιζόμενος είναι κάποιος Μάριος, ο οποίος, όμως, νομίζω ότι είναι νεκρός. Αν είναι αυτός που ξέρω, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα". Η επιβεβαίωση ήρθε μισή ώρα αργότερα. Ο αδελφός του, Γιώργος, επικοινώνησε μαζί μας. Μας είπε ότι δυστυχώς ο Μάριος έχασε τη ζωή του πριν 22 χρόνια, το 1987. Στις 2 Οκτωβρίου, ενώ πήγαινε στη δουλειά. Αυτός που πάλεψε στα μαρμαρένια αλώνια, που πολέμησε στην πιο σκληρή μάχη του Πενταδάκτυλου, αυτός που γλίτωσε από του χάρου τα δόντια, σκοτώθηκε στο δρόμο προς το μεροκάματο. Ο Μάριος Κωνσταντή ή Μαυρόγιωρκας, ήταν στρατιώτης της 181 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού. Ήταν στην Μοίρα του αντιστράτηγου Στυλιανού Καλμπουρτζή, η οποία στις 23 Ιουλίου του 1974 έδωσε τη μάχη των μαχών παρά το Συγχαρί.
Του σώθηκαν οι σφαίρες
Δεν ζει για να μας διηγηθεί την ιστορία του. Αν ζούσε σίγουρα θα μιλούσε και θα τον γνωρίζαμε όλοι μας, από τα δύο συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ που ετοίμασε ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Εφέδρων Πυροβολικού, τα οποία προβλήθηκαν τη Δευτέρα και Τρίτη 20 και 21 Ιουλίου, αντίστοιχα, από το ΡΙΚ. Θα μιλούσε σ' αυτά ο Μάριος γιατί στη μάχη εκείνη πολέμησε με νύχια και με δόντια. Ήταν από τους πρωταγωνιστές. Όπως μας είπε ο αδελφός του Γιώργος, ο Μάριος χειριζόταν μπρεν σ' εκείνη τη μάχη. Το έστησε σε ένα μικρό ύψωμα και έβαζε ακατάπαυστα εναντίον των Τούρκων. Σε κάποια φάση, η κάννη του όπλου κοκκίνισε, την άλλαξε και συνέχισε. Δώδεκα τελαμώνες σφαίρες έριξε. Δεν είχε άλλες. Στη συνέχεια πετάχτηκε σε ένα φορτηγό με τρόφιμα, καλύφθηκε εκεί και ακολούθως αποτραβήχτηκε και σώθηκε από την κόλαση πυρός των Τούρκων. Η συνέχεια είναι γνωστή. Συνολικά 37 αγνοούμενους μετρά η Μοίρα σ' εκείνη τη μάχη. Οι πλείστοι εξ εκείνων που σώθηκαν πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Ανάμεσά τους και ο Μάριος.
Στα Άδανα και Αμάσεια
Δεινοπάθησε στα χέρια των Τούρκων και στη συνέχεια πήρε το δρόμο της αιχμαλωσίας. Πρώτα στις φυλακές των Αδάνων κι ύστερα στις φυλακές της Αμάσειας. Απολύθηκε με την τελευταία φουρνιά αιχμαλώτων που άφησαν ελεύθερους οι Τούρκοι. Στις 28 Οκτωβρίου του 1974. Οι δύο φωτογραφίες του, τις οποίες δημοσιεύουμε, λήφθηκαν εκείνη την ημέρα στο χώρο της Ξενοδοχειακής Σχολής, όπου κατέληγαν οι αιχμάλωτοι. Η σκισμένη φανέλα του μετατράπηκε από τον ίδιο σε οδοιπορικό της δράσης του κι ύστερα της αιχμαλωσίας του. Ξεκινά από τις 23 Ιουλίου, ημέρα της μάχης και της σύλληψής του, ακολουθεί η 30η Ιουλίου, η 26 Αυγούστου, η 27.8.1974 και πάει λέγοντας. Μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να μιλήσει γι' αυτό το οδυνηρό οδοιπορικό.
"Ό,τι καλόν γράψεις κολλάει"
Ο κολλητός του στο στρατό και στην αιχμαλωσία, ο Ρένος Παπακάκκουρας, δυσκολεύτηκε πολύ να πει έστω και πέντε κουβέντες για το συναγωνιστή του. "Φίλε, ότι γράψεις καλό για λλόου του είσαι μέσα. Τι να σου πω; Ότι ήταν ατρόμητος, μεγάλη καρδιά, άκακον πλάσμα, πρόσχαρος. Πιο πολύ, όμως, ελάλεν το η ψυσιή του". Αυτός ήταν ο Μάριος. Μετά την απελευθέρωσή του, 19 χρόνων τότε, τέλειωσε το στρατό και μπήκε ακολούθως στη μάχη της ζωής. Παντρεύτηκε κι έκανε τρία παιδιά. Τον Γιάννο, τον Κώστα και τη μικρότερη τη Δέσποινα. Η οποία, όπως μας πληροφόρησε ο αδελφός του, πήρε πρόσφατα το πτυχίο της στα Μαθηματικά από το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Μαζί με τη μάνα τους, τη Χριστίνα, πρέπει να νιώθουν περήφανοι.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ
Κωδικός άρθρου: 887171
ΠΟΛΙΤΗΣ - 29/07/2009, Σελίδα: 52
