ΑΒΕΡΩΦ – το σεϊτάν βαπόρ και οι πλούσιοι του 2010!
Η Ελλάδα φαίνεται ότι δεν περνάει μόνον οικονομική κρίση αλλά και κρίση αξιών. Πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι μια χούφτα Ελλήνων που – παρά την κρίση - το ευρώ ρέει από τα μπατζάκια τους, αποφάσισαν να διασκεδάσουν με χορούς και πανηγύρια, με κουφέτα και νυφικές ανθοδέσμες, εκεί που στα δύσκολα – στα κυριολεκτικά δύσκολα χρόνια της πατρίδας μας – κάποιοι, νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, και έβαψαν κάθε γωνιά του πλοίου με το αίμα τους, χαρίζοντας την αξιοπρέπεια της λεύτερης διαβίωσης σε κάθε επόμενη γενιά Ελλήνων;
Οι πλούσιοι συντηρούν τα μνημεία της χώρας μας είπε ο πολύς κύριος Νίκος Βερνίκος που εμφανίστηκε υπερασπιστής του αξιοθρήνητου πανηγυριού.
Και στους πλούσιους αυτούς περιέλαβε και το Ευγενείδιο Ίδρυμα το οποίο είπε, συντηρεί το θωρηκτό «Αβέρωφ».
Και επειδή οι πλούσιοι συντηρούν το θωρηκτό «Αβέρωφ» μπορούν και να το βεβηλώνουν με τσιφτετέλια, χορούς και τραγούδια.
Πού αλλού θέλετε να διασκεδάσετε κύριε Βερνίκο;
Μήπως και μέσα στο καινούριο μουσείο της Αθήνας; Μήπως, μήπως στην Ακρόπολη; Ή και στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη; Μήπως προτιμάτε κάτι πιο ζεστό όπως είναι η οικία του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά;
Πού θέλετε να παντρεύεστε, να γιορτάζετε τις ονομαστικές σας εορτές, να κάνετε τα πάρτι των γενεθλίων σας και των γενεθλίων των απογόνων σας; Μήπως και τα αποκριάτικά σας πάρτι; Τα πάρτι για την απόκτηση των πτυχίων των καμαριών σας;
Έχουμε λεφτά λέτε, και συντηρούμε τα μουσεία. Δεν θα ρωτήσουμε πόσοι από τους εργαζόμενούς των πλουσίων «που συντηρούν τα μουσεία» δίνουν το αίμα τους κάθε μέρα για να είστε όλοι εσείς πλούσιοι!
Σκέφτομαι, πως θα αισθάνονταν οι Κύπριοι για παράδειγμα, εάν κάποιος πλούσιος, Έλληνας, αποφάσιζε να διασκεδάσει τη χαρά του με τους φίλους του στο Μουσείο του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα στη Λευκωσία.
Αλλά μάλλον αυτό δεν θα σας άρεσε. Και ξέρετε γιατί; Διότι εκεί, οι φωτογραφίες των θυμάτων του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, με τα ματωμένα, ξεδοντιασμένα, χαρακωμένα πρόσωπα, βρίσκονται ολόγυρα στους τοίχους, για να θυμίζουν στην κάθε γενιά πως οι πεσόντες και η ιστορία τους δεν είναι «παραμύθια».
Ήσαν πραγματικοί άνθρωποι. Υπήρξαν. Έζησαν. Και οι φωτογραφίες τους είναι εκεί. Με τα πρόσωπά τους φρικτά παραμορφωμένα να μας θυμίζουν ότι για τις αξίες μας, για την πατρίδα μας, για τη θρησκεία μας, αυτοί οι άνθρωποι έχασαν και μάλιστα με βάναυσο τρόπο τη ζωή τους.
Σήμερα το πλοίο-μουσείο «Γ. Αβέρωφ» αποτελεί μνημείο που τιμά αυτούς που υπηρέτησαν και έπεσαν στη διάρκεια της ένδοξης ιστορίας του, υποκαθιστώντας, έστω και κατά στοιχειώδη τρόπο, την έλλειψη μνείας των ναυτικών αγώνων στο επίσημο μνημείο του Κράτους. Συνάμα διατηρεί ζωντανά τα μη-απτά ανθρώπινα αποθέματα, όπως η κληρονομιά των θαλασσών, η σημασία των θαλασσίων μεταφορών και η ελκυστικότητα του ναυτικού επαγγέλματος, όπου η αξιοπρέπεια, το ήθος και η δημοκρατική αντίληψη, είναι κοινός τόπος συνάντησης όλων των ναυτικών.
Ωστόσο στο θωρηκτό Αβέρωφ, που ελευθέρωσε το ανατολικό και βόρειο Αιγαίο κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, και συμμετείχε σε σειρά ιστορικών γεγονότων μέχρι τον παροπλισμό του, δεν υπάρχουν οι φωτογραφίες των πεσόντων ναυτικών του, με τα κατατροπωμένα, ή διαμελισμένα πρόσωπα τους.
Γι αυτό ίσως και οι μνήμες ξέφτισαν αφού και η ιστορία δεν πολυδιδάσκεται πλέον στη χώρα μας και οι αξίες και οι αρχές, υποβιβάστηκαν ως εκεί που φθάνει ο πάτος.
Και έτσι πολύ εύκολα, το θρυλικό θωρηκτό Αβέρωφ, κατέστη ντεκόρ της γκλαμουριάς που μας πετάει μάλιστα κατάμουτρα: «Είμαστε πλούσιοι και κάνουμε ότι θέλουμε. Και χάρη σας κάνουμε, γιατί έτσι γίνονται γνωστά τα Ελληνικά μνημεία…». Τι ευτελισμός! Τι ξεπεσμός!
Άντε να δούμε πότε θα μας σεϊτανέψει (θα μας διαβολο-υποψιάσει) το «σεϊτάν βαπόρ» (διαβολοβάπορο) όπως το αποκαλούσαν οι Τούρκοι.
Εμείς απλά να θυμίσουμε στον Νίκο Βερνίκο, και σ’ όλους του «Βερνίκους» που βερνίκια και φτιασιδώματα, άγονται και φέρονται και μας ντροπιάζουν με τέτοιες θέσεις και απόψεις, πως το θωρηκτό «Αβέρωφ» ναυπηγήθηκε λόγω της ανάγκης της Ελλάδας να αποκτήσει αξιόμαχο στόλο μετά τον ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1897.
Με το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου το θωρηκτό, έχοντας εκπληρώσει το χρέος του, αγκυροβόλησε, μαζί με τον υπόλοιπο στόλο, στο Φάληρο, στις 17 Οκτωβρίου 1944, φέρνοντας πίσω στην πατρίδα την τότε ελληνική κυβέρνηση.
Απύθμενο πραγματικά το θράσος όποιου είχε την ιδέα να διοργανώσει γαμήλιο γλέντι στο ιερό μνημείο του Ελληνικού Αγώνα.
Απύθμενο και το θράσος όσων άντεξαν να βλέπουν τα πλούσια κάλλη των μοντέλων να μοστράρονται δίπλα στα τιμημένα κανόνια.
Απύθμενο και το θράσος και η βλακεία από πλευράς του εφοπλιστή που υποστήριξε ότι τα μνημεία μας αναδεικνύονται με ευτελή πανηγύρια τύπου Πατίτσα – Χρουσαλά.
