ΣΤΡΙΓΚΛΙΖΑΝ ΤΑ ΜΕΓΑΦΩΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΒΟΣΒΗΝΑΝ ΟΙ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

...για τα άτομα με προβλήματα κώφωσης και όρασης

κι ακούγονταν παράφωνα τραγούδια του συρμού (που λέει και το τραγούδι).

Από το βιβλίο της Σοφίας Κολοτούρου "ΚΟΥΦΟΣ ΕΙΣΑΙ ΡΕ; ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ;"

Κι επειδή η Πρωτομαγιά ως γνωστόν δεν είναι αργία, είναι απεργία, αλλά και μια ευκαιρία για αποδράσεις εις τας εξοχάς, είπα να συνδυάσω τα ασυνδύαστα και να πάω μια εκδρομή στην Κρήτη.

Η συγγραφέας ΣΟΦΙΑ  ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ,
γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Σπούδασε
στην Ιατρική Σχολή
 του Πανεπιστημίου Κρήτης και ειδικεύτηκε
 στην Κυτταρολογία
στα νοσοκομεία Πανεπιστημιακό
Ηρακλείου Κρήτης
και Άγιος Σάββας Αθηνών. 
Εξέδωσε μία συλλογή ποίησης,
 τα "Αν-επίκαιρα ποιήματα",
εκδόσεις Δαρδανός-Τυπωθήτω, 2007
(σειρά Λάλον Ύδωρ),
η οποία εντάχθηκε στη μικρή λίστα
υποψηφιοτήτων για το βραβείο
πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του
 περιοδικού Διαβάζω το 2008.
Δύο από τα ποιήματα της συλλογής
μελοποιήθηκαν, το ένα από τον
B. D. Foxmoor των Active Member
 (στο άλμπουμ: Όταν οι μικρόνοοι hiphoραγούν)
 και...το άλλο από τον
Κώστα Παρίσση
(στο δίσκο: One For the Road
του Δώρου Δημοσθένους).
Πηγή: Press.gr

Μικρότερη, έμεινα επί μία ολόκληρη δεκαετία στο Ηράκλειο της Κρήτης κι επειδή οι δικοί μου ζούσαν πάντα στην Αθήνα έχω κάνει άπειρα δρομολόγια με το καράβι και μάλιστα τις περισσότερες φορές ταξίδευα μόνη. Όταν γνώρισα τον άντρα μου, μια από τις πρώτες ερωτήσεις που μου έκανε (δεδομένου ότι τότε ήταν ναυτικός) ήταν η εξής: “Φαντάζομαι ότι πάντοτε ενημερώνεις στη ρεσεψιόν του πλοίου για το θέμα της ακοής σου, έτσι δεν είναι; “

H δική μου αντίδραση ήταν να πέσω από τα σύννεφα, που λένε οι δημοσιογράφοι (είπα να κάνω πιο γλαφυρό το κείμενο) και να απαντήσω: “όχι βέβαια, δεν έχω ενημερώσει ποτέ κανέναν, θα έπρεπε;!”

“Και βέβαια θα έπρεπε”, μου απάντησε, “σοβαρολογείς; Αν κινδυνέψει πχ να βυθιστεί το καράβι, πως θα το ξέρει το πλήρωμα να έρθει να ειδοποιήσει εσένα ειδικά; ” “E, καλά”, είπα εγώ, “πρώτον σιγά μην βυθίζονται τα πλοία στο Αιγαίο στην εποχή μας, το τελευταίο ήταν στη Φαλκονέρα πριν από 40 χρόνια. Δεύτερον, άμα δω τους άλλους να τρέχουν πανικόβλητοι, δεν μπορεί, θα την ψυλλιαστώ την δουλειά.”

“Κι αν κοιμάσαι και δεν πάρεις πρέφα τίποτα; ” μου λέει. “E, τότε δεν βαριέσαι, θα πάω σούμπιτη στον βυθό, χι χι” απάντησα με την χαρακτηριστική άνεση και αφέλεια της (τότε) ηλικίας μου. Μέχρι που έγινε το ναυάγιο του Σάμινα και μου κόπηκαν τα γελάκια…Μαχαίρι, όμως.

Από τότε αποφάσισα πως, αν ξαναταξιδέψω μόνη με οποιοδήποτε μέσο θα ενημερώνω ασφαλώς το πλήρωμα. Στην πραγματικότητα δεν τίθεται θέμα για τα καράβια (απ’ όσο γνωρίζω), ωστόσο εκεί που υπάρχει πρόβλημα είναι με τα αεροπλάνα. Στα οποία, όπως με πληροφόρησαν, δεν επιτρέπεται να ταξιδεύουν περισσότερα από 4 άτομα με ειδικές ανάγκες στην ίδια πτήση, επειδή οι αεροσυνοδοί είναι επιφορτισμένοι να προσέχουν ο καθένας από έναν ΑΜΕΑ επιβάτη σε περίπτωση που συμβεί οτιδήποτε.

Έτσι, για παράδειγμα τ