Η δημοσιογραφία είναι το μεγαλύτερο όπλο της Δημοκρατίας
Έγκριτοι συνάδελφοι όπως ο Αλέξης Παπαχελάς, συχνά επηρεάζουν τις εξελίξεις στον τόπο μας καθώς έχουν κερδίσει τον χαρακτηρισμό του «έγκριτου» με την εργασία χρόνων.
Φαίνεται όμως ότι μερικές φορές, ακόμα και οι έγκριτοι, πέφτουν θύματα της μεγάλης πίεσης εργασίας που έχουν να κάνουν καθημερινά. Έτσι τουλάχιστον σκέφτομαι αυτή την ώρα.
Για παράδειγμα, στην «Καθημερινή» της 14ης Ιουνίου, ο κ. Παπαχελάς έγραψε ένα κείμενο-άποψη, που για μένα προσωπικά, περιέχει αλήθειες αλλά και αναλήθειες.
Προφανώς για όσους ζουν το Πειραϊκό-Ναυτιλιακό ρεπορτάζ ή τουλάχιστον για τους περισσότερους, ισχύει το ίδιο.
Δεν θα αναφερθώ στις επιμέρους παρατηρήσεις μου, γιατί το θέμα κατάντησε κουραστικό. Όσο κουραστικό είναι να προσπαθεί κάποιος να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.
Πάντως για όποιον πραγματικά θέλει να ξέρει κάτι παραπάνω, ο σημερινός Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του ΟΛΠ Γιώργος Ανωμερίτης, συχνά αναφέρει ότι εκείνος ήταν ο πρώτος που έκανε την επαφή με την COSCO – αν δεν κάνω λάθος το 1992 – για να έρθει και να επενδύσει στην Ελλάδα.
Αυτό όμως είναι ‘ψύλλος στ’ άχυρα’ μπροστά σε όσα αναγράφονται σε κάποια σημεία στο εν λόγω κείμενο.
Το αφήνω στην κρίση των εδώ αναγνωστών, των αναγνωστών του NEXTOK καθώς είναι γνωστό ότι η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ έχει ένα εντελώς διαφορετικό αναγνωστικό κοινό που δύσκολα θα αμφισβητούσε – έστω και χωρίς αποδείξεις – την άποψη ενός έγκριτου δημοσιογράφου.
Προσωπικά όμως, αναθεωρώ την άποψη που έχω πλέον για τον κάθε δημοσιογράφο. ο καθένας από εμάς, και κυρίως ο φέρον τον χαρακτηρισμό του "Έγκριτου", θα πρέπει να είναι πάντα ιδιαίτερα προσεκτικός και να υπηρετεί αδιαλείπτως, αυτό για το οποίο τον έταξε η ιδιότητά του. Και το κείμενο που ακολουθεί – κάνοντας την αυτοκριτική μου – με κάνει να είμαι δυο και τρεις και τριάντα τρεις φορές πιο προσεκτική στο μέλλον, για ό,τι θα αναφέρω ως άποψη ή στο δικό μου ρεπορτάζ.
Θεοδοσία Κοντζόγλου
Παραθέτω το κείμενο όπως δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Η κινεζική περιπέτεια
Του Αλέξη Παπαχελά
Αναρωτιέμαι καμιά φορά πόσο αστείοι πρέπει να φαινόμαστε απ’ έξω. Αφορμή, η πρόσφατη επίσκεψη ενός πανίσχυρου Κινέζου, του Κάπτεν Γουέι, που είναι το μεγάλο αφεντικό της COSCO και σημαντικό στέλεχος του συστήματος εξουσίας στο Πεκίνο (μόνο οι Κινέζοι μπορούν να βρουν τον συνδυασμό του CEO, ενός κολοσσού που είναι παράλληλα μέλος του πειθαρχικού του Κομμουνιστικού Κόμματος...). Ο Κινέζος επιχειρηματίας δέχθηκε την επίσκεψη του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, ο οποίος είχε επενδύσει πολλά στο άνοιγμα στην Κίνα. Βρήκε ενδιαφέρουσα την ελληνική πρόταση για τον Πειραιά και από εκεί άρχισαν τα... βάσανα. Ο Κάπτεν Γουέι πήγαινε στο Μαξίμου με δύο λίστες πραγμάτων που έπρεπε να γίνουν (check lists), μία για την ελληνική κυβέρνηση και μία για την εταιρεία του. Κάθε τρεις μήνες ερχόταν πάλι στην Ελλάδα και εξηγούσε πως «εμείς κάναμε 9 από τα 10 πράγματα που υποσχεθήκαμε, εσείς δύο». Ο κ. Καραμανλής, ο οποίος παραδόξως επέλεξε τον σωστό άνθρωπο δίπλα του για το έργο αυτό, κατάφερε τελικά να ξεμπλέξει την υπόθεση.
Το επόμενο όμως σοκ ήλθε όταν οι εκπρόσωποι της κινεζικής πλευράς ζήτησαν ο Κάπτεν Γουέι μαζί με τον πρόεδρο της Κίνας να εγκαινιάσουν τη μεγάλη τους επένδυση στον προβλήτα στον Πειραιά. «Αδύνατον», ήταν η απάντηση του Μαξίμου. Όταν ρώτησαν «γιατί» οι Κινέζοι, η απάντηση ήταν πως τα συνδικάτα και κάποιοι άλλοι θα προκαλέσουν επεισόδια. Έτσι ο πρόεδρος της Κίνας ήρθε, αλλά η τελετή υπογραφής έγινε πίσω από κλειστές πόρτες στο Μαξίμου.
Η κινεζική περιπέτεια όμως δεν τέλειωσε εκεί. Κάποιοι ανεγκέφαλοι έπεισαν τον κ. Παπανδρέου, ως ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πως η ελληνοκινεζική συμφωνία για το λιμάνι ήταν αντικοινοτική και έπρεπε να γίνει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης. Μια χρεοκοπημένη χώρα, που έχει χρόνια να δει μεγάλη επένδυση, αποφάσισε, λόγω της εμμονής της κ. Κατσέλη που ήταν υπεύθυνη για το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, να θέσει θέμα επαναδιαπραγμάτευσης μιας συμφωνίας που είχε επικυρωθεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Πίσω από αυτήν την άλογη κίνηση βρίσκονταν, ως συνήθως, ελάχιστοι καλοπληρωμένοι συνδικαλιστές και χειριστές γερανών που νοίκιαζαν Πακιστανούς για να κάνουν τις υπερωρίες τους, ενώ εκείνοι έπιναν φραπέ...
Χρειάσθηκαν μερικές εβδομάδες για να αντιληφθούν οι κ. Πάγκαλος και Παμπούκης πόσο μεγάλη θα ήταν η ζημιά για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, τις σχέσεις με την Κίνα και κάθε προοπτική επένδυσης στον τόπο, και να έλθει στα συγκαλά της η κυβέρνηση. Ήδη όμως η ζημιά ήταν μεγάλη, καθώς οι ειδήσεις για την παράλογη συμπεριφορά της Αθήνας είχαν φτάσει στις πιο απομακρυσμένες επιχειρηματικές πρωτεύουσες.
Και μετά, εντελώς ξαφνικά, πήγαμε στο άλλο άκρο. Κάποιο κυβερνητικό στέλεχος έκανε μια διαρροή σε ξένη εφημερίδα, σύμφωνα με την οποία οι Κινέζοι θα αγόραζαν την Εθνική Τράπεζα, τον ΟΣΕ κ.λπ. κ.λπ., θα μας αγόραζαν κάτι δισ. ομόλογα για να ξελασπώσουμε και όλα αυτά στο πλαίσιο ενός ακατάληπτου σχεδίου διείσδυσης της Κίνας στη Γηραιά Ήπειρο με αιχμή του δόρατος τα τρένα του... ΟΣΕ. Μερικές μέρες αργότερα, ένας υψηλόβαθμος Κινέζος αξιωματούχος διευκρίνισε απλά πως η Κίνα δεν ενδιαφέρεται για ελληνικά ομόλογα.
Το αποκορύφωμα ήταν βεβαίως η επίσκεψη του χαρισματικού Κάπτεν Γουέι στην Αθήνα πριν από λίγες εβδομάδες. Ο δαιμόνιος Κινέζος εντυπωσιάσθηκε γιατί από ’κει που δεν ήθελαν την COSCO, κάθε υπουργός που συναντούσε του πρόσφερε και κάτι για αγορά: τρένα, ομόλογα, τράπεζες, τα πάντα. Ο Κινέζος εξηγούσε μονότονα πως «είμαστε μια ναυτιλιακή εταιρεία μεταφορών, ούτε στα τρένα είμαστε ούτε σε ομόλογα. Και εν πάση περιπτώσει ας κάνουμε την επένδυση στο λιμάνι να δουλέψει και βλέπουμε...».
Εκεί βρισκόμαστε τώρα, αλλά καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε πόσο αστείο μπορεί να μοιάζει ένα κράτος που χειρίζεται με τόση ελαφρότητα τις σχέσεις του με μια μεγάλη χώρα και τους ξένους επενδυτές...
-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-
ΥΓ: Για όσους έχουν την δυνατότητα να εντοπίσουν τις αναλήθειες ή τις "κομμένες αλήθειες" ας λειτουργήσει αυτό και για τη δική τους αυτοκριτική. Ίσως οι αλλαγές θα έπρεπε σ' αυτόν τον τόπο να ξεκινήσουν από τη δική μας καθημερινότητα και πρακτική. Τη δική μας λέγοντας, εννοώ των δημοσιογράφων. Σκοπός της συγκεκριμένης ανάρτησης είναι μόνον να μας κάνει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, για κάθε τι που γράφουμε και λέμε καθώς σήμερα νομίζω πως είναι πλέον αποδεκτό ότι η δημοσιογραφία είναι το μεγαλύτερο όπλο της Δημοκρατίας.Θ.Κ.
Φίλοι μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤριάντα έξι χρόνια στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, το ίδιο συμβαίνει. Καμία μα καμία αντιπολίτευση (μείζονα ή ελάσσονα) δεν άσκησε στοιχειωδώς γόνιμη αντιπολίτευση ή όρθωσε ουσιαστικό αντιπολιτευτικό λόγο, ανεξάρτητα εάν αφορούσε το όφελος του τόπου ή την απαξίωση του.
Τα μικροκομματικά συμφέροντα & οι συντεχνιακές αντιλήψεις οδήγησαν τις εκάστοτε πολιτικές “δημαγωγικές” & όχι δημοκρατικές “μερίδες” να υποστηρίζουν το κάθε άκαιρο συντεχνιακό αίτημα που κατατίθεται με γνώμονα το μικροκομματικό πρόσκαιρο όφελος και την ανόητα παγιωμένη συντεχνιακή αντίληψη.
Με θαλασσινούς χαιρετισμούς