ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ

Ζω τη ζωή μου. Περνάω αδιάφορα τις μέρες μου μέχρι να ‘ρθουν οι επόμενες. Η ζωή μου δύσκολη. Το μυαλό μου βαρύ. Λεφτά, σχέσεις. Σύννεφα τα κρύβουν και ο ουρανός μου σκοτεινός. Νιώθω αόρατα χέρια να μου κλέβουν τη χαρά. Δεν ξέρω ποιον να πρωτοκατηγορήσω; Την τύχη μου; Την κυβέρνηση; Τους γονείς μου; Πνίγομαι.Ξαφνικά μια σφαίρα σκίζει τον αέρα. Διαγράφει πύρινη τροχιά και καρφώνεται στο στήθος ενός παιδιού. Μα τι παράξενο! Τη νιώθω στο δικό μου στήθος. Γυρνάω γύρω μου και βλέπω και άλλους σαν και μένα να κοιτούν και αυτοί το στήθος τους. Αίμα κυλάει απ’ την πληγή. Μα δεν πονάω. Νιώθω οργισμένος. Σα να ναι αυτό το αίμα η οργή μου που ασφυκτιούσε μέσα μου. Αιμορραγώ και οργίζομαι. Θυμώνω και θολώνω. Θέλω να χτυπήσω αυτούς που με πυροβόλησαν. Αυτούς που με πυροβολούν κάθε μέρα. Μα δεν τους βλέπω γύρω μου. Δεν τους φτάνω. Είναι πολλοί και διαφορετικοί και δεν διακρίνω τα πρόσωπά τους. Θέλω να σπάσω τις αλυσίδες που με κρατούν υποταγμένο. Μα είναι αόρατες και ανθεκτικές. Θέλω να σπάσω. Έτσι σπάω ότι βρω μπροστά μου.