ΟΙ ΜΑΝΕΣ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ

Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς

Του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, διδάσκουν…

Της Θεοδοσίας Κοντζόγλου

Μέσα από μια άρτια μυθιστορηματική πλοκή, ο συγγραφέας του βιβλίου «ΟΙ ΜΑΝΕΣ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ», Θοδωρής Παπαθεοδώρου, δένει τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους της πρωτεύουσας και της επαρχίας με τα ιστορικά γεγονότα του εμφύλιου σπαραγμού.

Μέσα από πλούσια βιβλιογραφία που παρατίθεται ενημερωτικά, ο συγγραφέας ουσιαστικά διδάσκει την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, της Ελλάδας του 20^ου αιώνα, καταβάλλοντας αξιοσημείωτη προσπάθεια να μεταφέρει με ισοζυγισμένες αναφορές τα λάθη, τις αδυναμίες, τις ακρότητες αλλά και τις φιλοδοξίες και τα όνειρα και την αθωότητα των απλών ανθρώπων που στρατεύτηκαν στα αντίπαλα στρατόπεδα των οποίων οι ηγέτες  ματοκύλισαν τη χώρα, στερώντας της ταυτόχρονα την ευκαιρία για ανασύνταξη δυνάμεων, πρόοδο και ανάπτυξη.

Ένας ίσως σοβαρός λόγος για τον οποίο πληρώνει η σημερινή γενιά, αφού μετά από πολύ δύσκολα χρόνια, ακολούθησε η περίοδος Παπανδρέου κατά την οι Έλληνες πήραν μια βαθιά ανάσα από την πολύχρονη, φτώχια, στέρηση και καταπίεση.  Ταυτόχρονα όμως η διακυβέρνηση αυτή με τη χαλαρότητα της, φαίνεται να άφησε ακούσια – μάλλον - το περιθώριο στους ευκαιριοάρπαγες να εκμεταλλευτούν το «πάρε κόσμε» και να θησαυρίσουν σε βάρος της πλειοψηφίας, σε βάρος του λαού και της ανάπτυξης της χώρας.  Κάτι που συνεχίστηκε και στη περίοδο των επόμενων κυβερνήσεων μέχρι και σήμερα.

"Οι μάνες της άδειας αγκαλίας", είναι σίγουρα ένα βιβλίο με πολλές σκληρές και πικρές αλήθειες, όμως θα τολμήσω να το προτείνω για ανάγνωση και προβληματισμό όχι μόνον στους ενήλικες αλλά και στους έφηβους άνω των 12 ετών.  Γιατί  πολύ απλά, τα Ελληνόπουλα σήμερα, όπως και όλα τα της μεταπολεμικής περιόδου , δεν διδάχθηκαν και δεν θα διδαχθούν την ιστορία του «χθες», την ιστορία που θα τους παραδειγματίσει πώς να μη διαχειριστούν το παρόν.  Πως ν' αλλάξουν φιλοσοφία και νοοτροπία για ένα καλύτερο, υγιέστερο «αύριο».

«Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς», είναι το δεύτερο βιβλίο μιας τριλογίας που αρχίζει με το βιβλίο «ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ» http://nextok.blogspot.com/2010/12/2010.htmlκαι θα κλείσει με το βιβλίο «ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ» το οποίο θα κυκλοφορήσει τον Απρίλη του τρέχοντος έτους και το οποίο  προσωπικά το περιμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ευχόμενη, «Οι κόρες της λησμονιάς», να γεμίσουν ξανά τις άδειες των μανάδων αγκαλιές.  Μα πιο πολύ εύχομαι, μέσα από τα υπέροχα αυτά ιστορικά μυθιστορήματα του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος, να μάθουμε, να απομονώσουμε τους βιαστές της ζωής μας, να καλλιεργήσουμε τη γη μας, τη ψυχή και το μυαλό μας.  Να πάψουμε να γινόμαστε «πρόβατα» σε κομματικά μαντριά, αν πραγματικά θέλουμε μεσ’ απ’ τη ψυχή μας να ξημερώσει μια καινούρια και όμορφη μέρα στην Ελλάδα μας.

Αποσπάσματα από το βιβλίο *Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς*

Εκτελεστές παιδιών:  «…Η Κατερινούλα, που είχε παραλύσει βλέποντας τα δυο πτώματα, άρχισε να κλαίει με γοερούς λυγμούς καταλαβαίνοντας τι είχε αποφασιστεί για την τύχη της και τι επρόκειτο να της συμβεί.

Ο επίτροπος έπιασε με δύναμη το κεφάλι της και την ανάγκασε να γονατίσει, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε αναγκάσει λίγο πριν, τους δύο εκτελεσμένους να γονατίσουν.

«Στο όνομα του λαού και του αγώνα!» επανέλαβε την επαίσχυντη ετυμηγορία του, ακουμπώντας πάνω στον αυχένα του κοριτσιού την κάννη που ακόμη μύριζε μπαρούτι.

«Μαμά μου… μαμά μου…»

Αυτό μονάχα. Τίποτε άλλο.  Αυτό ήταν ό,τι μπορούσε να ψελλίσει η Κατερινούλα, καθώς ένιωθε το μέταλλο να ακουμπάει στη βάση του κεφαλιού της, ανάμεσα στις δυο κοριτσίστικες πλεξούδες της….»

Αυτά σας θυμίζουν κάτι; «…Την απεγνωσμένη προσπάθεια ανάκαμψης του παραγωγικού ιστού της χώρας την αποδυνάμωναν και τη δυναμίτιζαν πλήρως οι απεργίες και οι διαδηλώσεις που εξαπέλυε σε καθημερινή βάση ο ΕΡΓΑΣ, ο οποίος ελεγχόταν από το ΚΚΕ (σ.σ. κάτι σαν το σημερινό ΠΑΜΕ) και ο οποίος, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και την αμνήστευση των εγκλημάτων του Δεκέμβρη, οργίαζε  στα εργατικά συνδικάτα και στις δημοσιοϋπαλληλικές ενώσεις, αδιαφορώντας προκλητικά για την τραγική κατάσταση της χώρας και του λαού, χωρίς να συναισθάνεται τις ευθύνες των καιρών ή χωρίς να υπολογίζει τίποτα και κανέναν μπροστά στα στενά συμφέροντα του Κομμουνιστικού Κόμματος.  Αιτήματα πλήρως ανεδαφικά λόγω των περιστάσεων και αδιαφορία στις προσκλήσεις διαλόγου της κυβέρνησης, απουσία κάθε διάθεσης συμβιβασμού και σκληρή αρνητική στάση απέναντι στην κοινή εθνική προσπάθεια.  Αυτή ήταν η γραμμή που είχε επιβάλει το ΚΚΕ και επικρατούσε στα συνδικάτα, στα σωματεία και στις ομοσπονδίες που διοικούνταν από τον ΕΡΓΑΣ.  Σήκωμα της γροθιάς, νταηλίδικη στάση, εύπεπτα και ευήκοα συνθήματα, εκτόξευση απειλών για παλλαϊκούς ξεσηκωμούς, φωνασκίες και κραυγές, αλλά και πλήρη έλλειψη πειστικών, ουσιαστικών και πρακτικών προτάσεων και λύσεων.  Όταν στους κομματικούς ινστρούχτορες και τους συνδικαλιστικούς ηγέτες του ΚΚΕ ετίθετο το απολύτως επιτακτικό ερώτημα «που θα βρεθούν τα τρόφιμα και τα φάρμακα και πως θα φτάσουν στον πεινασμένο ελληνικό λαό με κλειστά τα εργοστάσια και παραλυμένες τις μεταφορές από τις συνεχείς απεργίες τους», η απάντηση ήταν κενά περιεχομένου επαναστατικά συνθήματα και προκηρύξεις νέων απεργιών.  Σου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα, ιδιαίτερα όταν ο κουφός έχει τα μάτια του στραμμένα μόνο προς Βορρά, προς τον «πατερούλη» Στάλιν και τη Μεγάλη Σοβιετική Πατρίδα, από την οποία το ΚΚΕ περίμενε εναγωνίως εντολές για κάθε του βήμα….»

Και το αντίπαλο …δέος:  «Επιθέσεις εναντίον σταθμών χωροφυλακής, δολοφονίες εθνικοφρόνων πολιτών και λεηλασίες αποθηκών όπλων και τροφίμων, από τη μεριά των κομμουνιστών ανταρτών, έπαιρναν μια απάντηση δέκα φορές ποιο οδυνηρή, ήτοι δολοφονίες αριστερών πολιτών, ανελέητες καταδιώξεις, ανεξέλεγκτες συλλήψεις και  πυρπολήσεις σπιτιών.  Ανάμεσα οι χιλιάδες, οι εκατοντάδες χιλιάδες αμέτοχοι και άμαχοι, τα πραγματικά, τα μεγάλα θύματα, τα οποία μέσα στην κόλαση του «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», δεν είχα που την κεφαλήν κλίνη.  Αν κατάφερναν να τη διατηρήσουν στους ώμους τους….»

Αγνοί ιδεολόγοι, κομματικά …πρόβατα:  "…Τι’ ν’ αυτό; Τι σέρνει;"

Κι αυτή η απορία της λύνεται γρήγορα.  Όταν ο άνδρας με τον μαύρο μπερέ περνάει από δίπλα τους, βλέπουν πίσω από το άλογο να σβαρνίζεται ένα κορμί που μοιάζει με λείψανο, με κουφάρι σκύλου, χαμένο μες στη σκόνη και τον κουρνιαχτό.  Τα χέρια τεντωμένα πίσω από τα καπούλια του αλόγου θαρρείς και το ικετεύουν να πάψει να καλπάζει, τα πόδια δεμένα με χοντρό σκοινί στους αστραγάλους.  Το κορμί ξεγδαρμένο, το πρόσωπο χαμένο στο αίμα.  Είναι η Νίκη, η καθοδηγήτρια.  Ακόμη διακρίνονται τα σήματα του ΕΛΑΣ στο ξεσκισμένο χακί χιτώνιό της.

…….

«Λύστε τη συμμορίτισσα απ’ τα’ άλογό μου!» προστάζει δυνατά. «Θα έχει ψοφήσει τώρα και θα μου κουράσει το ζωντανό για να τη σύρω τόσο δρόμο μέχρι το χωριό.» 

Κλάματα και κοριτσίστικες κραυγές γεμίζουν τον τόπο, καθώς κάποιες ξεσπάνε σε αναφιλητά ακούγοντας τα λόγια του.  Η καθοδηγήτρια για πολλές από αυτές ήταν σχεδόν σαν μάνα και αδελφή, τόσους μήνες κοντά της μέρα και νύχτα είχαν δεθεί μαζί της, στο κάτω κάτω δεν είχαν με ποιαν άλλη.  Εκείνη τις ξύπναγε, εκείνη τις τάιζε, εκείνη τις συμβούλευε, εκείνη τις δασκάλευε, εκείνη τις καθοδηγούσε.  Και τώρα πέθανε.  Πέθανε.

«Σκάστε!» ουρλιάζει ο αρχηγός, τραβάει το πιστόλι του και πυροβολεί για εκφοβισμό σον αέρα.  «Την επόμενη φορά θα ρίξω στο ψαχνό» φωνάζει.  «Βουλώστε το!  Όλα τελείωσαν!  Ο αγώνας σας τελείωσε!  Το Κόμμα σας ρήμαξε!»

«Όχι…» 

Η ψιλή φωνή μόλις που ακούστηκε πίσω απ’ τ’ άλογο του… «το δίκιο κι ο αγώνας δεν τελειώνουν!  Ζήτω ο λαός! Ζήτω το τιμημένο Κόμμα μας!  Ζήτω ο ήρωας αρχηγός μας σύντροφος Ζαχαριάδης».

«Ζει ακόμα η σκρόφα…»  μουρμούρισε ο καβαλάρης μπροστά από τη σειρά που ήταν δεμένη η Γιάννα, έπειτα έφτυσε, σήκωσε το τουφέκι του και σημάδεψε το λιωμένο κορμί που ζητωκραύγαζε ακόμη τυλιγμένο στο αίμα και στο χώμα….»

Το μυθιστόρημα αναφέρεται και στον αμφισβητούμενο ρόλο του Ζαχαριάδη, στην αιτία και την αυτοκτονία του Άρη Βελουχιώτη, στα στρατόπεδα εκπαίδευσης του ΚΚΕ στο χωριό Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας και σε μια σειρά άλλων ιστορικών στοιχείων, πολλά από τα οποία παραμένουν άγνωστα στη σύγχρονη γενιά.  Ανάλογα αλλά διαφορετικά στοιχεία και κυρίως στοιχεία που αφορούν στο παιδομάζωμα, αναφέρονται στο βιβλίο "Οι κόρες της λησμονιάς". http://nextok.blogspot.com/2010/12/2010.html