ο ορκος της ΕΟΚΑ
Η επιλογή των μελών της ΕΟΚΑ γινόταν με μεγάλη προσοχ. Μετά τις δοκιμαστικές διαδικασίες που περνούσε ο υποψήφιος, καλείτο να δώσει τον όρκο:
«Ορκίζομαι εις το όνομα της Αγίας Τριάδος ότι: 
1. Θα αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις διά την απελευθέρωσιν της Κύπρου από τον Αγγλικόν ζυγόν, θυσιάζων και αυτήν την ζωή μου.
2. Δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα υπό οιονδήποτε πρόσχημα παρά μόνον όταν διαταχθώ υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως και αφού εκπληρωθή ο σκοπός του αγώνος.
3. Θα πειθαρχήσω απολύτως εις τας διαταγάς του Αρχηγού της Οργανώσεως και μόνον τούτου.
4. Συλλαμβανόμενος θα τηρήσω απόλυτον εχεμύθειαν τόσον επί των μυστικών της Οργανώσεως όσον και επί των ονομάτων των συμμαχητών μου, έστω και εάν βασανισθώ διά να ομολογήσω. 
5. Δεν θα ανακοινώ εις ουδένα διαταγήν της Οργανώσεως ή μυστικόν το οποίον περιήλθεν εις γνώσιν μου παρά μόνον εις εκείνους δι’ ούς έχω εξουσιοδότησιν υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως.
6. Τας πράξεις μου θα κατευθύνη μόνον το συμφέρον του αγώνος και θα είναι απηλλαγμέναι πάσης ιδιοτελείας ή κομματικού συμφέροντος.
7। Εάν παραβώ τον όρκον μου θα είμαι ΑΤΙΜΟΣ και άξιος πάσης τιμωρίας»
1. Θα αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις διά την απελευθέρωσιν της Κύπρου από τον Αγγλικόν ζυγόν, θυσιάζων και αυτήν την ζωή μου.
2. Δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα υπό οιονδήποτε πρόσχημα παρά μόνον όταν διαταχθώ υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως και αφού εκπληρωθή ο σκοπός του αγώνος.
3. Θα πειθαρχήσω απολύτως εις τας διαταγάς του Αρχηγού της Οργανώσεως και μόνον τούτου.
4. Συλλαμβανόμενος θα τηρήσω απόλυτον εχεμύθειαν τόσον επί των μυστικών της Οργανώσεως όσον και επί των ονομάτων των συμμαχητών μου, έστω και εάν βασανισθώ διά να ομολογήσω. 
5. Δεν θα ανακοινώ εις ουδένα διαταγήν της Οργανώσεως ή μυστικόν το οποίον περιήλθεν εις γνώσιν μου παρά μόνον εις εκείνους δι’ ούς έχω εξουσιοδότησιν υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως.
6. Τας πράξεις μου θα κατευθύνη μόνον το συμφέρον του αγώνος και θα είναι απηλλαγμέναι πάσης ιδιοτελείας ή κομματικού συμφέροντος.
7। Εάν παραβώ τον όρκον μου θα είμαι ΑΤΙΜΟΣ και άξιος πάσης τιμωρίας»
Η Περίοδος της Αγγλοκρατίας
Η περίοδος της Αγγλοκρατίας στην Κύπρο είχε διάρκεια 82 ετών (1878 - 1960). Σ' όλα αυτά
τα χρόνια οι Έλληνες της Κύπρου, που αποτελούσαν το 82% του πληθυσμού, εξέφραζαν 
συνεχώς τα εθνικά τους αισθήματα και διαδήλωναν τον αναλλοίωτο πόθο τους για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, γιατί ένιωθαν ότι η Κύπρος αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της. Σ' όλο το διάστημα της Αγγλοκρατίας δεν έπαυαν να ζητούν την πραγματοποίηση του πόθου τους αυτού με υπομνήματα, τηλεγραφήματα, πάνδημα συλλαλητήρια και αποστολή πρεσβειών στο Λονδίνο.
Οκτώβριος 1931 – Οκτωβριανά: Η καταπάτηση των δικαιωμάτων του λαού τον οδήγησαν σε εθνική εξέγερση εναντίον των Άγγλων, οι οποίοι με την όλη στάση τους απογοήτευαν τον πληθυσμό του νησιού. Ακολούθησαν συλλήψεις, φυλακίσεις, εκτοπισμοί, απελάσεις και χρηματικά πρόστιμα σε Έλληνες Κυπρίους. Ταυτόχρονα καταργήθηκαν συνταγματικές ελευθερίες του λαού, που κράτησαν εννιά χρόνια (1931 - 1940). Επίσης ασκήθηκαν πιέσεις στην ελληνική παιδεία της Κύπρου.
Οι ελπίδες των Κυπρίων για ένωση του νησιού τους με την Ελλάδα αναπτερώθηκαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε η Ελλάδα πολεμούσε τον φασισμό και τον ναζισμό ως σύμμαχος της Μεγάλης Βρετανίας. Αλλά μετά τη λήξη του πολέμου οι Άγγλοι δεν έδειξαν καμιά διάθεση για ικανοποίηση του ενωτικού πόθου του Κυπριακού λαού.
15 Ιανουαρίου 1950 – Ενωτικό Δημοψήφισμα: H Εθναρχούσα Εκκλησία της Κύπρου πραγματοποίησε το Ενωτικό Δημοψήφισμα μέσα σε κλίμα γενικού ενθουσιασμού και ο Ελληνικός Κυπριακός λαός ψήφισε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα σε ποσοστό 95,7%. Οι Άγγλοι όμως τήρησαν και πάλιν αρνητική στάση, γιατί θεωρούσαν πάντα κλειστό το Κυπριακό ζήτημα.
28 Ιουλίου 1954: Ο Υφυπουργός Αποικιών της Βρετανίας Χένρυ Χόπκινσον (Henry Hopkinson) ανέφερε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι η Κύπρος είναι περιοχή με στρατηγική αξία και γι’ αυτό ΟΥΔΕΠΟΤΕ (‘‘NEVER’’) θα εφαρμοστεί η αρχή της αυτοδιάθεσης.
Η Ελλάδα με αίτηση της στον ΟΗΕ το 1954, ζήτησε την "Εφαρμογή υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιαθέσεως των λαών εις την περίπτωση του λαού της Κύπρου". Στις 17 Δεκεμβρίου 1954 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ απέρριψε την αίτηση της Ελλάδας.
Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Σταυραετός του Μαχαιρά
Οι Άγγλοι κατακτητές τον έκαψαν
τα χρόνια οι Έλληνες της Κύπρου, που αποτελούσαν το 82% του πληθυσμού, εξέφραζαν 
συνεχώς τα εθνικά τους αισθήματα και διαδήλωναν τον αναλλοίωτο πόθο τους για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, γιατί ένιωθαν ότι η Κύπρος αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της. Σ' όλο το διάστημα της Αγγλοκρατίας δεν έπαυαν να ζητούν την πραγματοποίηση του πόθου τους αυτού με υπομνήματα, τηλεγραφήματα, πάνδημα συλλαλητήρια και αποστολή πρεσβειών στο Λονδίνο.
Οκτώβριος 1931 – Οκτωβριανά: Η καταπάτηση των δικαιωμάτων του λαού τον οδήγησαν σε εθνική εξέγερση εναντίον των Άγγλων, οι οποίοι με την όλη στάση τους απογοήτευαν τον πληθυσμό του νησιού. Ακολούθησαν συλλήψεις, φυλακίσεις, εκτοπισμοί, απελάσεις και χρηματικά πρόστιμα σε Έλληνες Κυπρίους. Ταυτόχρονα καταργήθηκαν συνταγματικές ελευθερίες του λαού, που κράτησαν εννιά χρόνια (1931 - 1940). Επίσης ασκήθηκαν πιέσεις στην ελληνική παιδεία της Κύπρου.
Οι ελπίδες των Κυπρίων για ένωση του νησιού τους με την Ελλάδα αναπτερώθηκαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε η Ελλάδα πολεμούσε τον φασισμό και τον ναζισμό ως σύμμαχος της Μεγάλης Βρετανίας. Αλλά μετά τη λήξη του πολέμου οι Άγγλοι δεν έδειξαν καμιά διάθεση για ικανοποίηση του ενωτικού πόθου του Κυπριακού λαού.
15 Ιανουαρίου 1950 – Ενωτικό Δημοψήφισμα: H Εθναρχούσα Εκκλησία της Κύπρου πραγματοποίησε το Ενωτικό Δημοψήφισμα μέσα σε κλίμα γενικού ενθουσιασμού και ο Ελληνικός Κυπριακός λαός ψήφισε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα σε ποσοστό 95,7%. Οι Άγγλοι όμως τήρησαν και πάλιν αρνητική στάση, γιατί θεωρούσαν πάντα κλειστό το Κυπριακό ζήτημα.
28 Ιουλίου 1954: Ο Υφυπουργός Αποικιών της Βρετανίας Χένρυ Χόπκινσον (Henry Hopkinson) ανέφερε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι η Κύπρος είναι περιοχή με στρατηγική αξία και γι’ αυτό ΟΥΔΕΠΟΤΕ (‘‘NEVER’’) θα εφαρμοστεί η αρχή της αυτοδιάθεσης.
Η Ελλάδα με αίτηση της στον ΟΗΕ το 1954, ζήτησε την "Εφαρμογή υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιαθέσεως των λαών εις την περίπτωση του λαού της Κύπρου". Στις 17 Δεκεμβρίου 1954 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ απέρριψε την αίτηση της Ελλάδας.
Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Σταυραετός του Μαχαιρά
Οι Άγγλοι κατακτητές τον έκαψαν ζωντανό μέσα στο κρησφύγετό του
Και τον ενταφίασαν μέσα στις φυλακές
όπου ενταφίασαν και τους ήρωες που απαγχόνησανκαι δολοφόνησαν : Παλληκαρίδη, Καραολή, Δημητρίου,
Κουτσόφτα, Ζάκου, Πατάτσου, Μιχαήλ, Παναγίδη,
Μαυρομμάτη, Δράκου, Λένα, Μάτση।
1η Απριλίου 1955
τότε,
νυν και αεί
ΕΟΚΑ 55-59
ΛΑΒΕΤΕ ΦΑΓΕΤΕ, ΤΟΥΤΟ ΕΣΤΙ
ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Η 50η (54η) επέτειος της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ μας καλεί να αναλογιστούμε εκείνους τους τίμιους αγωνιστές που άγιασαν με την θυσία τους κάθε σπιθαμή της Κύπρου। Έχουμε υποχρέωση απέναντί τους να λευτερώσουμε αυτό τον τόπο। Θα είμαστε καταραμένοι όχι μόνο από τους ήρωες της ΕΟΚΑ, αλλά και από όλους τους ήρωες της μακραίωνης ιστορίας της Κύπρου, οι οποίοι με το αίμα τους κράτησαν το νησί ελληνικό। Οι λεβέντες της ΕΟΚΑ βγήκαν στα βουνά ξέροντας ότι: Ή θα λευτερωθούμε ή θα πεθάνουμε। Και πήραν αυτή την υπερκόσμια απόφαση, που δίδαξε, που καθοδήγησε και έγραψε τη δική της χρυσή ελληνική ιστορία. Είναι αυτές οι στιγμές που μας δένουν ακατάλυτα με την ψυχή μας. Είναι εκείνες οι ιστορικές θύμησες που χαράκτηκαν μέσα μας, αιώνιοι σηματοδότες της λευτεριάς μας.
Ο όρκος των αγωνιστών της Ε।Ο.Κ.Α στην Κύπρο (1955-1959)
«Ορκίζομαι εις το όνομα της Αγίας Τριάδος ότι:1.- Θα αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις διά την απελευθέρωσιν της Κύπρου από τον Αγγλικόν ζυγόν, θυσιάζων και αυτήν την ζωήν μου.2.- Δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα υπό οιονδήποτε πρόσχημα παρά μόνον όταν διαταχθώ υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως και αφού εκπληρωθή ο σκοπός του αγώνος.3.- Θα πειθαρχήσω απολύτως εις τας διαταγάς του Αρχηγού της Οργανώσεως και μόνον τούτου.4.- Συλλαμβανόμενος θα τηρήσω απόλυτον εχεμύθειαν τόσον επί των μυστικών της Οργανώσεως όσον και επί των ονομάτων των συμμαχητών μου, έστω και εάν βασανισθώ δια να ομολογήσω.5.- Δεν θα ανακοινώ εις ουδένα διαταγήν της Οργανώσεως ή μυστικόν το οποίον περιήλθεν εις γνώσιν μου παρά μόνον εις εκείνους δι΄ούς έχω εξουσιοδότησιν υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως.6.- Τας πράξεις μου θα κατευθύνη μόνον το συμφέρον του αγώνος και θα είναι απηλλαγμέναι πάσης ιδιοτελείας ή κομματικού συμφέροντος.7.- Εάν παραβώ τον όρκον μου θα είμαι ΑΤΙΜΟΣ και άξιος πάσης τιμωρίας»
Υπογραφή μυουμένου
* * * * * * * * * * * * * *
Ήταν εκείνη η ανοιξιάτικη πρώτη μέρα του Απρίλη του 1955 που τα όνειρα του Κυπριακού Λαού για λευτεριά και ένωση με τη μητέρα Πατρίδα έπαιρναν σάρκα και οστά. Αιώνες ολόκληρους ο Κυπριακός Ελληνισμός, καρτερικά περίμενε αυτή τη μέρα. Γενιές και γενιές γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έσβησαν μέσα στην καταφρόνια της σκλαβιάς και της ατίμωσης.Tο ξημέρωμα της 1ης Απριλίου 1955 ήταν διαφορετικό. Ακούστηκαν πολλές εκρήξεις βομβών σε όλες τις πόλεις , φυλλάδια γέμισαν τους δρόμους καλώντας τους Έλληνες της Κύπρου να ξεσηκωθούν, μαθητές χύθηκαν στους δρόμους με τις γαλανόλευκες. Οι αποικιοκράτες, απορημένοι, αμόλησαν τους χαφιέδες στους δρόμους και στα καφενείαΜετά από λίγες μέρες οι Αγγλοι ήταν βέβαιοι πως άρχιζε το τέλος της παντοδυναμίας τους.
Οι Έλληνες της Κύπρου, παίρνοντας την σκυτάλη από τους προγόνους τους του 1821, απαιτούσαν ελευθερία η θάνατο. Με λιανοτούφεκα, κυνηγετικά και ελάχιστα αυτόματα του 1940 που έφτασαν από την Ελλάδα, τα αμούστακα παιδιά της ΕΟΚΑ έστηναν ενέδρες στους Αγγλους στρατιώτες , προκαλούσαν δολιοφθορές στα στρατόπεδά τους και ενοχλούσαν συνεχώς, με κάθε τρόπο και μέσο, τον αποικιοκράτη δυνάστη.Θέλοντας να καταστείλουν την επανάσταση, οι αφέντες Αγγλοι μετέφεραν στο νησί περισσότερα στρατεύματα, έκτισαν φυλακές και κρατητήρια, ανύψωσαν την αγχόνη με τον φοβερό της βρόχο. Κι εκεί μέσα στη φυλακή, μεταξύ κελιού και αγχόνης, μεταξύ ζωής και θανάτου, γράφεται μία χρυσή σελίδα του Κυπριακού έπους, μία λάμψη στο πάνθεο των Ελλήνων ηρώων. 
Η αγχόνη άρχισε να ανατριχιαστικό της έργο, όμως η αποικιακή ηγεσία αντίκρισε με δέος τους καταδικασμένους σε θάνατο αγωνιστές, να προχωρούν προς το ικρίωμα τραγουδώντας ύμνους προς την ελευθερία Οι απαγχονισθέντες αγωνιστές δεν λιποψύχησαν μπροστά στην αγχόνη, δεν τους επέτρεψε η ελληνική τους περηφάνια να τους σύρουν εκεί οι υποτακτικοί των Αγγλων।Δεν τους λύγισαν τα βασανιστήρια, ούτε οι στερήσεις, δεν τους έκαμψε η ψυχολογική πίεση των βασανιστών τους, δεν δείλιασαν ακούγοντας τη προηγούμενη μέρα το φοβερό ήχο της αγχόνης την ώρα της εκτέλεσης του συντρόφου τους
Η αγχόνη άρχισε να ανατριχιαστικό της έργο, όμως η αποικιακή ηγεσία αντίκρισε με δέος τους καταδικασμένους σε θάνατο αγωνιστές, να προχωρούν προς το ικρίωμα τραγουδώντας ύμνους προς την ελευθερία Οι απαγχονισθέντες αγωνιστές δεν λιποψύχησαν μπροστά στην αγχόνη, δεν τους επέτρεψε η ελληνική τους περηφάνια να τους σύρουν εκεί οι υποτακτικοί των Αγγλων।Δεν τους λύγισαν τα βασανιστήρια, ούτε οι στερήσεις, δεν τους έκαμψε η ψυχολογική πίεση των βασανιστών τους, δεν δείλιασαν ακούγοντας τη προηγούμενη μέρα το φοβερό ήχο της αγχόνης την ώρα της εκτέλεσης του συντρόφου τουςΕκείνος ο ήχος της θηλιάς, όταν τέντωσε το σχοινί για να πάρει τη ζωή του συμπολεμιστή τους, λύγιζε ακόμη και τ' άψυχα σίδερα, όμως δεν στάθηκε ικανός να λυγίσει τους αντρειωμένους αντάρτες της ΕΟΚΑ।Αμήχανοι οι δήμιοι παρακολουθούν τη λεβεντοσειρά των ηρώων με τη θηλειά στο λαιμό και γρήγορα το εχθρικό μένος τους μεταβάλλεται σε θαυμασμό για τα αμούστακα παλικάρια। Κανένα απ' αυτά τα παλικάρια δεν δείλιασε. Από κανέναν δεν απέσπασαν ούτε μία πληροφορία οι Αγγλοι. Έτσι απλά προτίμησαν το θάνατο από την ατίμωση, την αρετή από την καλοπέραση, τη λεβεντιά από τη δειλία. Έτσι απλά πορευτήκανε μερικά μέτρα από το κελί τους μέχρι την αγχόνη για να μπουν στο πάνθεο των ηρώων και στην αθανασία.Οι επαναστατημένοι, όμως, συνέχιζαν απτόητοι να κτυπούν στρατιωτικούς στόχους , γράφοντας με το αίμα τους ένα ακόμα έπος για την μακρόχρονη ελληνική ιστορία της Κύπρου. Παρά τις προσπάθειες των αποικιοκρατών, οι επαναστατημένοι δεν λύγιζαν. Κτυπούσαν και ξανακτυπούσαν τα αγγλικά στρατόπεδα, τα αγγλικά στρατεύματα τα αγγλικά συμφέροντα.
Περπάτησαν μόνοι από τα κελιά των μελλοθανάτων μέχρι τον τόπο της εκτέλεσης και αν δεν ήταν πισθάγκωνα δεμένοι με χειροπέδες θα έπαιρναν οι ίδιοι με τα χέρια τον βρόχο και θα τον έβαζαν στο λαιμό τους। Θεωρούσαν την ακριβή ζωή τους πιο μικρή από τον πόθο της λευτεριάς . Μπορούσαν να προδόσουν τους συναγωνιστές τους, να πάρουν ένα μεγάλο ποσό για αμοιβή και να φύγουν με την οικογένειά τους για την Αγγλία. Όμως η Ελληνική ψυχή τους το απαγόρευε. Και έμειναν στον τόπο της μάχης για να γίνουν ολοκαύτωμα σε υπόγεια κρησφύγετα, για να πέσουν νεκροί, διάτρητοι από σφαίρες σε αγιασμένους από το αίμα τους αχυρώνες. Γνώριζαν καλά πως με τον θάνατό τους θα φωτιζόταν περισσότερο ο ήλιος της δικαιοσύνης, τον οποίον επιθυμούσαν να εγκαταστήσουν πάνω από την πικρή-μικρή πατρίδα. Ξεφτίλισαν τον ίδιο το θάνατο, μεθυσμένοι από το γλυκό κρασί που μόνο οι Έλληνες μπορούν να φτιάχνουν εδώ και αιώνες, όταν η πατρίδα το απαιτεί.
ΠΕΡΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ
Πιστεύω πως είναι πια καιρός να μιλήσουμε για όλους τους νεομάρτυρες του παρόντος αιώνος. Για όλους εκείνους που στα χρόνια της δοκιμασίας και των παθών επέλεξαν να ομολογήσουν και να υπερασπιστούν τον έρωτα της πατρίδας και τη βαθύτατη πίστη τους στον εσταυρωμένο Χριστό । Είμαστε ένας λαός των παθών। Αλλά και του πάθους। Του φυλετικού σπαραγμού
΄Ομως , τους δύσκολους καιρούς , την κρίσιμη στιγμή της οριακής αναμέτρησής μας με τα πεπρωμένα μας , με τη μοίρα μας και με την Ιστορία μας, επιλέγουμε, ως Ελληνισμός, το δρόμο της θυσίας και της τιμής.Αυτή την οδό της θυσίας και της τιμής, της ομολογίας και του μαρτυρίου επέλεξαν στην ακριτική Κύπρο οι ήρωες του 55-59.Αλλά και όσοι μαρτύρησαν το 1963 -64 ή στις μέρες της εισβολής του 74 . Γι` αυτό και πιστεύω πως είναι καιρός να μνημονεύσουμε όλους τους μάρτυρες του Ελληνισμού στην Κύπρο, που ακολουθώντας την οδό της τιμής και της ομολογίας, υπερασπίστηκαν με το αίμα τους αυτά που αγάπησαν, φτάνοντας στον τόπο της οσιότητας και της αγιότητας.Αυτή την οδό επέλεξε ο Γρηγόρης Αυξεντίου και ο Μάτσης . Και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης .
Και ο Καραολής। Αυτή την οδό ακολούθησαν τις μέρες της εισβολής στις ακτές της Κερύνειας, στον Πενταδάκτυλο και στον κάμπο της Μεσαορίας οι αθώοι που μαρτύρησαν στα χέρια των νεοβαρβάρων।Περί νεομαρτύρων σήμερα ο λόγος। Μια ατέλειωτη στρατιά Ελλήνων τους τελευταίους αιώνες πήρε τον δρόμο της αγιότητας και της οσιότητας, μαρτυρώντας για την πίστη του Χριστού την αγία και για την πατρίδα. Και δεν συνιστά άγονο συντηρητισμό η αναφορά στον έρωτα της πατρίδας, όπως συχνά διατείνονται οι ανιστόρητοι προοδευτικοί. Ούτε και η διάσταση της Ορθοδοξίας, που άγιασε τους αγώνες και τις θυσίες μας ως λαού .Γι` αυτό και υποκλινόμαστε με σεβασμό, τους προσκυνάμε, όλους όσους θυσιάστηκαν και μαρτύρησαν γι` αυτό τον τόπο, γι΄ αυτή την ιδέα της Ελλάδας, "ποτέ από το χρέος μη κινούντες"...
ΟΥΤΕ ο ίδιος ο Διονύσιος Σολωμός μπορούσε, υποθέτω, να προβλέψει πόσο ιεροί, ιερότατοι θα γινόντουσαν, μετά από εκατόν τριάντα τρία χρόνια, οι δικοί του στίχοι, τις στιγμές που τους τραγουδούσαν ανεβαίνοντας στην Αγχόνη οι Έλληνες Κύπριοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Τις στιγμές που η θηλιά των Εγγλέζων τους έσφιγγε το λαιμό και ο δολοφονικός γδούπος της καταπακτής έκοβε την επανάληψη τού «και σαν πρώτα ανδρειωμένη» από το «χαίρε ώ χαίρε ελευθεριά»...ΓΗ των Φυλακισμένων Μνημάτων: Έκλεισε στην αγκαλιά της το γήθεν διαπλασθέν σώμα των δεκατριών ενδόξων και πανευφήμων αρχαγγέλων της λευτεριάς. Τις στιγμές που παρασχόταν στις δεκατρείς ψυχές η ποθεινή πατρίδα, «παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με»: Το δεκατριλαμπές της μιάς θεότητος: Της λευτεριάς: Των Εννέα απαγχονισθέντων και των Τεσσάρων ηρωικώς πεσόντων αγωνιστών της ΕΟΚΑ.
1. Μιχαλάκης Καραολής
2. Ανδρέας Δημητρίου
3. Ανδρέας Ζάκος
4. Ιάκωβος Πατάτσος
5. Χαρίλαος Μιχαήλ
6. Μιχάλης Κουτσόφτας
7. Ανδρέας Παναγίδης
8. Στέλιος Μαυρομμάτης
9. Μάρκος Δράκος
10. Γρηγόρης Αυξεντίου
11. Ευαγόρας Παλληκαρίδης
12. Στυλιανός Λένας
13। Κυριάκος Μάτσης
Η ΓΗ των Φυλακισμένων Μνημάτων: Χους εκ χοός ευλογηθέντος। Σε ιεροτελεστία υψίστου μαρτυρίου, υπερύμνητου και πανάγιου γαλανόλευκου κάλλους, υποδέχθηκε και, εν σπλάχνοις έκτοτε, θερμαίνει των δεκατριών ενδόξων και πανευφήμων Ελλήνων τα κόκαλα τα ιερά. Και για το λόγο αυτό κατέστη από 10ης Μαΐου 1956 μέχρι 19ης Νοεμβρίου 1958 και εσαεί, Κιβωτός με τα άγια των αγίων του Ελληνισμού στην Κύπρο.
ΕΧΟΥΝ παρέλθει πενήντα έτη από την 1η Απριλίου 1955। Και υπάρχουν εκείνοι που θέτουν το ερώτημα, αν έπρεπε ή όχι να αρχίσει ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ। Ακόμη και καλοπροαίρετα να τίθεται το ερώτημα, στηρίζεται περισσότερο σε δύο παραμέτρους: στις κομματικές δοξασίες και παρωπίδες του παρελθόντος και στην εκ των υστέρων κρίση, που συγκρίνει αυθαιρέτως τα γεγονότα του ΄55 με τα σημερινά δεινά της Κύπρου।Ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ άρχισε, επειδή είχαν εξαντληθεί όλα τα άλλα ειρηνικά μέσα। Η Ελλάδα, διά του Σοφ। Βενιζέλου, από τις αρχές της δεκαετίας του ΄50, είχε θέσει ενώπιον της Βρετανίας το αίτημα των Κυπρίων για αυτοδιάθεση, που θα οδηγούσε, όπως ήταν ήδη εκπεφρασμένη θέληση του κυπριακού λαού, στην Ένωση। Ο Σοφ. Βενιζέλος, για να καθησυχάσει τη Βρετανία, που επέμενε ότι της ήταν απαραίτητη η Κύπρος για στρατιωτικούς λόγους, πρότεινε την παραχώρηση οποιασδήποτε στρατιωτικής διευκόλυνσης, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Τον περιφρόνησαν.
Ακόμη και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, όταν του αναφέρθηκε η δέσμευσή του για αυτοδιάθεση των λαών μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, απάντησε πως εννοούσε τους υπό γερμανική κατοχή λαούς!Κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο χρησιμοποίησε στον ΟΗΕ η Βρετανία εναντίον του αιτήματος των Κυπρίων। Ενεργοποίησε και τις ΗΠΑ, τόσο στο παρασκήνιο όσο και στο προσκήνιο, για να μην αποδώσει ελευθερία στην Κύπρο. Και για να μη φανεί στη διεθνή κοινή γνώμη ότι αυτή, μια ηγέτιδα δύναμη του «ελευθέρου κόσμου», αρνιόταν την ελευθερία σε έναν ολιγάριθμο λαό, ενέπλεξε ύπουλα και μεθοδικά την Τουρκία, για να εμφανίσει, υποκριτικά και δόλια, σαν ελληνοτουρκικό το πρόβλημα.
Έτσι άρχισε ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ. Ήταν η αναγκαία απάντηση στον υψαυχενισμό της Βρετανίας και της αποικιοκρατικής νοοτροπίας της. Ήταν η δυναμική έκφραση της απόφασης του λαού μας να ζήσει ελεύθερος. Σε αυτόν τον αγώνα η λαϊκή συμμετοχή υπήρξε ολοκληρωτική. Οι αγωνιστές δεν ήταν παιδιά ευπόρων αστών ή «δεξιών», με την παρωχημένη έννοια του όρου. Ήταν άνθρωποι που ο ιδεαλισμός τους ήταν η πίστη στο Θεό και την Ελλάδα. Ήταν εργατόπαιδα, αγροτόπαιδα, φοιτητές, μαθητές. Ήταν ο λαός όλος.Αν σήμερα η Κύπρος βρίσκεται στην πιο δεινή θέση από καταβολής της Ιστορίας της, ο αγώνας των παιδιών της ΕΟΚΑ του ΄55 δεν έχει να κάμει τίποτε με επιλογές, λάθη και πολιτικές, που ακολούθησαν. Αυτοί ήταν στρατιώτες.
Δεν ευθύνεται το ΄55 για το ΄74. Και πολύ περισσότερο δεν ευθύνονται τα παιδιά της ΕΟΚΑ। Αυτά τα αμούστακα παιδιά έπραξαν καθώς έπρεπε την κρίσιμη ώρα. Έδωσαν τέλος στα μικροκομματικά κριτήρια. Παραμέρισαν τις υποβολιμαίες κομματικές εξαρτήσεις. Και έδειξαν πως η ελευθερία ήταν υπόθεση ολόκληρου του λαού. Ρίχτηκαν με αυταπάρνηση στη μάχη. Κάθε βουνοκορφή, κάθε πεδιάδα, κάθε χωριό, κάθε δρομάκι, κάθε πέτρα, έχει και μια σταγόνα από το αίμα τους. Σε κάθε μπουντρούμι της αποικιοκρατίας αντηχεί έως σήμερα ο ακάθιστος Ύμνος της Ελευθερίας. Τιμή τους αξίζει. Και τιμή δεν σημαίνει απλώς καθιερωμένους πανηγυρισμούς, τελετές και λόγους. Σημαίνει συνέχιση μιας πορείας πεισματικής, αγωνιστικής, διεκδικητικής. Όσο και αν έχουν αλλάξει τα δεδομένα, όσο και αν διαφέρουν οι μέθοδοι, η Κύπρος σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, έχει ανάγκη το φρόνημα εκείνης της αθάνατης εποχής.
ΕΥΤΥΧΩΣ που έχουμε την 1η Απριλίου 1955!
Για να κοινωνούμε των αχράντων παραδειγμάτων
των ηρώων μας।
Ευτυχώς που έχουμε την ΕΟΚΑ! Για να εμβαπτιζόμαστε στην κολυμπήθρα των αγώνων του κυπριακού Ελληνισμού για ελευθερία, αξιοπρέπεια και ανθρώπινα δικαιώματα। Ευτυχώς που έχουμε τους ωραίους νεκρούς μας! Για να παραδειγματιζόμαστε από την άφθαρτη θυσία τους. Ευτυχώς που έχουμε έναν Αυξεντίου, έναν Παλληκαρίδη, έναν Μάτση για να ανθιστάμεθα στους σημερινούς Εφιάλτες που, χωρίς κουκούλες και ξεδιάντροπα, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Ευτυχώς που έχουμε ένα ανεπανάληπτο έπος ψυχής και πίστης, για να διαψεύδουμε «εποικοδομητικές ασάφειες» και εκτρώματα διάλυσης.Λοιπόν, σήμερα μεριάστε αισχυνόμενοι οι συμβιβασμένοι, οι υποταγμένοι, οι δουλόφρονες και οι τουρκόφρονες, για να περάσει λαμπροφορούσα η Ελευθερία και να αστράψει φεγγοβολούσα η αξιοπρέπεια των Ελλήνων της Κύπρου.
Κρυφτείτε όσοι αισχρουργείτε και ανοσιουργείτε κατά των ιερών και εθνικών μας οσίων, επειδή επιβάλλεται το ήθος του ανθρώπου κατά της αήθειας και της αλητείας της διεθνούς και ημεδαπής αγυρτείας। Ο κυπριακός Ελληνισμός δικαιούται να είναι υπερήφανος, επειδή γέννησε το έπος του 1955 και ανάγιωσε τέτοιους γιους που περιφρόνησαν το θάνατο ως ήρωες, επειδή πολύ αγάπησαν την χιλιάκριβη ελευθερία. Σήμερα είναι η μέρα του Παλληκαρίδη και του Αυξεντίου, του Ζάκου και του Καραολή, του Παναγίδη και του Τσιάρτα, του Μάτση και του Ροτσίδη, του Κουτσόφτα και του Μαυρομμάτη, του Πίττα και του Κάρυου, του Δράκου και του Μιχαήλ...Σήμερα, 1η Απριλίου, είναι η μέρα όλων των αξιοπρεπών Ελλήνων της Κύπρου, επειδή αναμετριούνται ατενώς με την Ιστορία τους. Πενήντα ακριβώς χρόνια από τότε κι όμως ξανά νέοι Εφιάλτες. Γιατί, λοιπόν, θυσιάστηκαν οι άλκιμοι νέοι μας; Γιατί ανέβαιναν προς την αγχόνη με την αταραξία της ακατάβλητης ελληνικής ψυχής τους; Γιατί ο κυπριακός Ελληνισμός γινόταν λίπασμα για το δέντρο της ελευθερίας; Για να αντιμετωπίζει σήμερα το φάσμα της κρατικής, εθνικής και βιολογικής του εξόντωσης; Για να βλέπει ξανά μπροστά του εθνικά και εγκληματικά ανεπαρκείς πολιτικές ηγεσίες να καθυβρίζουν τη βούληση και την απαίτησή του για ελευθερία, αξιοπρέπεια, σεβασμό των δικαιωμάτων του και να ξεπουλούν το μέλλον του στην τουρκοκρατία; Γιατί αγωνίστηκαν οι Έλληνες το ΄55; Για να βρεθούν σήμερα ενώπιον της συνασπισμένης, ξανά, αγγλοτουρκικής αδιστακτότητας, που απεργάζεται την εθνική τους αναίρεση;Πώς να τιμήσουμε σήμερα την 1η τ΄ Απρίλη; Να την τιμήσουμε με εθνική υπερηφάνεια, με αταλάντευτη αποφασιστικότητα και με ακλόνητη θέληση στη διεκδίκηση όσων δικαιούμαστε ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι πολίτες. Ο 18χρονος Παλληκαρίδης, στις 25 Φεβρουαρίου 1957, λέγει αγέρωχος στον δικαστή Σω: «Γνωρίζω ότι θα μου επιβάλετε την ποινήν του θανάτου. Εκείνο, όμως, το οποίον έχω να είπω είναι τούτο: Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την ελευθερίαν του. Τίποτε άλλο»! Τι ζητεί σήμερα η Κύπρος; Απαιτεί την ελευθερία της από τον ζυγό των Βρετανών και των Τούρκων. Και της λένε ότι πρώτα πρέπει να αυτοκτονήσει, διά του σχεδίου Ανάν, που ο κυπριακός Ελληνισμός απέρριψε στις 24 Απριλίου 2004. Απρίλης ελευθερίας, αξιοπρέπειας και αγώνα, τότε. Απρίλης σχεδιαζόμενης νέας δουλείας και εξανδραποδισμού, φέτος. Λοιπόν, οι εθνικά επαρκείς Έλληνες καλούνται να αντισταθούν στερρώς ενάντια σε ανεπαρκείς και επικίνδυνους ηγέτες και σε δόλιους ξένους. Αυτός ο τόπος δεν μπορεί να παραδοθεί στα σκυλιά με το σχέδιο Ανάν. Το απαγορεύουν οι νεκροί μας!
ΣΗΜΕΡΙΝΗ
1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1955Έναρξη αγώνα της ΕΟΚΑ
«Η προσωπική συνομιλία συνεχίζεται ως αργά το πρωί, κι αφήνει να ξεδιπλωθεί αβίαστα και αρμονικά όλη η προσωπικότητα του Γρηγόρη। Μια προσωπικότητα ώριμη, γιομάτη από πλούσιες μορφές και πτυχές δράσης। Από τη βόρειο Ελλάδα ένα σωρό αναζητήσεις ξανάρχονται στη σκέψη, διακινούν τις αναμνήσεις και γεμίζουν την ατμόσφαιρα με ζεστές - πότε χαρούμενες και πότε μελαγχολικές - αναμνήσεις। Η στρατιωτική θητεία στ' ακροσύνορα του ελληνικού βορρά και τη Θεσσαλονίκη, τις μικρές και τις μεγάλες επιχειρήσεις της, τις κοινωνικές της εκφάνσεις, οδηγούν τη σκέψη σε μια ανεξάντλητη πλυμμηρίδα από όμορφες αναπολήσεις. Η περιγραφή της ενέδρας για τη σύλληψη ξένου κατασκόπου σ' ένα βουνό της βορείου Ελλάδας - που τελικά επιτυγχάνει κι ο κατάσκοπος πιάνεται αιχμάλωτος - η ανεξάντλητη γοητεία των ανεκδότων που ένας νέος είναι φυσικό να κουβαλά μαζί του, ιδιαίτερα σαν έχει ζήσει σε μια μεγαλούπολη, σαν τη Θεσσαλονίκη.
Εκεί όμως που στέκομαι σαν σ' έκσταση ήταν η στιγμή που ανακάλυπτα πως ο Γρηγόρης ήταν ξεσκολισμένος από τον Παλαμά και τον Βάρναλη, τον Καζαντζάκη και τον Κορνάρο, τον Βενέζη, τον Περάνθη, και τον Κοτζιά ακόμα. Στεκόταν ιδιαίτερα στα θέατρα του Καζαντζάκη και τον "Ζορμπά" του και θαύμαζε την όμορφη αρχιτεκτονική δομή του γίγαντα του σύγχρονου νεοελληνικού λόγου, του ελέφαντα αυτού της σύγχρονης σκέψης της μάνας πατρίδας. Μια προοδευτική πατριωτική αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων χάρασσε τη θέση του σε κάθε συναφές πρόβλημα, μια θέση που άγγιζε τα όρια του πλήρους κοινωνικού ανασχηματισμού και της οριστικής εξάλειψης της κοινωνικής εκμετάλλευσης. Θέσεις, σκέψεις και όνειρα που δυστυχώς δεν πρόλαβε να αγωνιστεί για να τα δει να πραγματώνουνται στην πατρίδα που ακόμα αντιπαλαίει για να χαρεί της λευτεριάς τις ηλιαχτίδες»
(ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ Πέτρος Στυλιανού μιλώντας για τον Γρηγόρη Αυξεντίου - από το βιβλίο του Σπ। Παπαγεωργίου "Ζήδρος" σελ. 153)
• Σημερινή: Τιμή για συγγενείς ηρώων το ερχόμενο Σάββατο στο Προεδρικό Μέγαρο - Θα τιμηθούν οι οικογένειες των 108 ηρωομαρτύρων του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα, που έπεσαν υπέρ της ελευθερίας της Κύπρου
• Σημερινή: 1η Απριλίου 1955: Τηλαυγής φάρος - Η 50ή επέτειος της έναρξης του ένοπλου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ την 1ην Απριλίου 1955 βρίσκει την Κύπρο, ένα τμήμα του εδάφους της, να τελεί υπό τουρκική κατοχή και ένα μικρότερο σε έκταση να κατέχεται από τους Άγγλους (διότι τι άλλο είναι οι ούτω καλούμενες βρετανικές κυρίαρχες βάσεις;).
• Ελληνικές Γραμμές: 1η Απριλίου 1955: Αρχίζει ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ - Η 1η Απριλίου είναι μία εξαιρετικά σημαντική επέτειος για μας τους Έλληνες. Μία επέτειος που το ελλαδικό κράτος έχει αφήσει να διολισθήσει στη λήθη και να παγιωθεί στο μυαλό των νεοελλήνων σαν η ημέρα που λέμε ψέματα. Με μία τερατώδη αναστροφή, έχουν καταφέρει να εξοβελίσουν σε μία απομακρυσμένη και θολή, απρόσιτη για τους πολλούς σφαίρα, όλα τα άξια λόγου και μνήμης του λαού μας και έχουν αραδιάσει στο προσκήνιο της καθημερινότητάς μας, την θλιβερή τους προίκα του κουτσομπολιού, της διαπλοκής και της γκρίνιας της μόνιμης διαχειριστικής τους αποτυχίας.
• Σημερινή: Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ και το αλγερινό ζήτημα
• Κώστας Μόντης: «Εκείνο το "ΟΧΙ" δεν το επανέλαβε η ηχώ, ήταν πολύ βαρύ για να το μεταφέρει» - Αφιέρωμα στον Γρηγόρη Αυξεντίου
• Αποέλ-Ελλάς: Ευαγόρας Παλληκαρίδης - Όταν η νεολαία σέρνει τον χορό της λεβεντιάς και της ευθύνης
• Ανθελληνική Ιστοσελίδα: Τρομοκρατική οργάνωση εμφανίζεται η ΕΟΚΑ - Καθυβρίζεται χυδαιότατα ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας και δικαιολογούνται οι απαγχονισμοί των ηρώων
Να μην σπιλώνουν τον αγώνα της Ε।Ο.Κ.Α.
του Πανίκου Ελευθερίου 15। Απριλίου 2005
Προκαλεί οργή και την αγανάκτηση μας, η τελευταία αντιπαράθεση για τις εκτελέσεις αριστερών από την Ε.Ο.Κ.Α. Που αποσκοπεί άραγε, η αντιπαράθεση για το θέμα αυτό στο παρόν στάδιο; Ποιους εξυπηρετεί; Τα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να απασχολήσουν τον κάθε Κύπριο. Προσωπικά, πιστεύω ότι επιβεβαιώνεται ότι οι ηγεσίες των δύο μεγάλων πολιτικών πόλων της Κύπρου, έχουν ακόμα εμπιστοσύνη στις δοκιμασμένες συνταγές, προς επίτευξη των στόχων τους. Είναι φανερό ότι η υπόθεση ανασύρθηκε από τα συρτάρια κάποιων, για λόγους εκτός αυτών που διακηρύττουν.
Πήγαν προς στιγμή να μας συγχύσουν, αλλά ήρθε η δήλωση του Γ।Γ. του Α.Κ.Ε.Λ. στο μνημόσυνο των Μισιαούλη και Καβάζογλου να επαναφέρει την διαμάχη, στις γνωστές της διαστάσεις. Πάλι όμως παραπλανημένος ο λαός. Το σκηνικό ναι μεν παίρνει φωτιά, την ίδια στιγμή όμως, η προσέγγιση που είχε "επιτευχθεί" στο θέμα, μένει, και μάλλον θα φανεί χρήσιμη στο μέλλον, όταν το σχέδιο Ανάν θα είναι ξανά έτοιμο για σερβίρισμα. Ο ΔΗ.ΣΥ. αντιπροσωπεύεται για πρώτη φορά στο μνημόσυνο των Μισιαούλη και Καβάζογλου, και αυτό, μαζί με τις δηλώσεις της ηγεσίας του Α.Κ.Ε.Λ. ότι δήθεν τιμούν τον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. κτίζουν μια νέα προσέγγιση στις σχέσεις των δύο κομμάτων, η οποία βεβαίως μπορεί να αποβεί μοιραία για τον τόπο.
Η στάση των δύο μεγάλων κομμάτων προκαλεί τα αισθήματα του λαού. Ενώ κανονικά, αν είχαν "τσίπα", θα σιωπούσαν, εκμεταλλεύονται τον αγνό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., ότι πιο ωραίο έχει να επιδείξει η σύγχρονη ιστορία μας, για να αποκομίσουν τα όποια κομματικά οφέλη. Το μεν Α.Κ.Ε.Λ., του οποίου η απουσία από τον αγώνα, και η πολεμική που με διάφορους τρόπους άσκησε σε αυτόν, αφαίρεσε ένα μεγάλο μέρος από τη δυναμική που θα μπορούσε να είχε, δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι τιμά τον αγώνα. Πιο εξοργιστική όμως, από την γη ως τον ουρανό μάλιστα, είναι η στάση της ηγεσίας του ΔΗ.ΣΥ. Φόρεσαν και πάλι τον πατριωτικό μανδύα τους, σε μια προσπάθεια, και πάλι, να το παίξουν "οι άξιοι συνεχιστές του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α". Οι εραστές του σχεδίου Ανάν, (για να επανέρθουμε στο θλιβερό παρόν), είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να βάζουν στο στόμα τους την Ε.Ο.Κ.Α. και τους αγωνιστές.
Η απάτη έχει πλέον αποκαλυφθεί. Δεν μπορούν πλέον οι Συναγερμικοί καπηλευτές του Αγώνα τόσο εύκολα να εμπαίζουν τον λαό. Δεν μπορούν αυτοί που θα υπέγραφαν το ανθελληνικό σχέδιο Ανάν και με τα είκοσι τους, που πολεμούσαν με νύχια και με δόντια να πείσουν τον λαό να επιστρέψει στην Τουρκοκρατία, να υμνούν τον Αγώνα. Ο αγώνας που κάνει ο ΔΗ.ΣΥ. υπέρ του σχεδίου Ανάν, μιας λύσης που εξυπηρετεί τα σχέδια των εχθρών του Κυπριακού Ελληνισμού, καμία σχέση δεν έχει με τους αγώνες αυτού του τόπου για λευτεριά. Τους απαγορεύουμε να σπιλώνουν, με οποιοδήποτε τρόπο, τον ωραίο αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α.!
Το άρθρο αυτό εκτυπώθηκε από τις ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ, την εφημερίδα του Ελληνικού Μετώπου 16 Απριλίου 2005
50 χρόνια από την θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου
του Χρήστου Χαρίτου
μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ।Ο.Σ. 18. Μαρτίου 2007 12.21
Λευκωσία, 1η Απριλίου 1955. Βόμβες εκρήγνυνται σε διάφορα σημεία της πόλεως। Την ευθύνη αναλαμβάνει η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.), αρχηγός της οποίας είναι ο συνταγματάρχης ε.α. Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, αρχηγός της εθνικής οργανώσεως «Χ» κατά την διάρκεια της κατοχής. Μάχιμος αξιωματικός ο Γρίβας, από την Μικρά Ασία έως τα Δεκεμβριανά, αναλαμβάνει τον ένοπλο αγώνα κατά της αποικιοκρατικής Μεγάλης Βρετανίας, με τελικό σκοπό την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, διακαή πόθο του Κυπριακού Ελληνισμού.
Ο Γρίβας έχει στρατολογήσει εδώ και 2 χρόνια αρκετούς Κυπρίους σε αυτό τον αγώνα.
Ξεχωρίζει όμως ένας: ο Γρηγόρης Αυξεντίου। Ο Αυξεντίου έχει υπηρετήσει ως έφεδρος Αξιωματικός στον Ελληνικό στρατό και έχει αφοσιωθεί στον αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα। Αναλαμβάνει υπαρχηγός της ΕΟΚΑ και διευθύνει τις πρώτες στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των Βρετανικών στρατευμάτων κατοχής. Οι Βρετανοί τον επικηρύσσουν αμέσως και οι φωτογραφίες του «κοσμούν» όλα τα βρετανοκρατούμενα αστυνομικά τμήματα. Οι «ειδικές δυνάμεις» των Βρετανών επιφορτίζονται με την σύλληψη του Αυξεντίου, νεκρού ή ζωντανού.
Τρίτη, 3 Μαρτίου 1957. Οι Βρετανοί έχουν πληροφορίες ότι ο Αυξεντίου κρύβεται στην Μονή του Μαχαιρά। Εκατοντάδες κομμάντο περικυκλώνουν την μονή και οι έρευνες επεκτείνονται στα δάση της περιοχής, τα οποία είναι αρκετά δύσβατα και προσφέρονται για απόκρυψη. Μία περίπολος των Βρετανών ανακαλύπτει ένα κρησφύγετο μέσα στο έδαφος. Μέσα σε αυτό βρίσκεται ο Γρηγόρης Αυξεντίου με 2 αντάρτες της ΕΟΚΑ. Αμέσως οι Βρετανοί τον περικυκλώνουν και ζητούν την παράδοσή του. Ο Αυξεντίου διατάζει τους 2 άνδρες του να παραδοθούν, αλλά ο ίδιος δεν παραδίδεται. Ένα νέο «μολών λαβέ» ακούγεται στο Ελληνικό έθνος.
Οι Βρετανοί κομμάντο επιχείρησαν πολλές φορές να μπουν στο κρησφύγετό του, αλλά μάταια। Μετά από ώρες μάχης, οι Βρετανοί έδωσαν εντολή σε ένα ελικόπτερό τους να ρίξει βενζίνη μέσα στο κρησφύγετο και του ζήτησαν για τελευταία φορά να παραδοθεί। Η απάντηση του Αυξεντίου ήταν μία νέα ριπή αυτομάτου, αν και ήξερε τι τον περίμενε.
Οι Βρετανοί δεν δίστασαν να βάλουν φωτιά στην βενζίνη και να τον κάψουν ζωντανό। Το σώμα του Γρηγόρη Αυξεντίου κάηκε, η ψυχή και το πνεύμα του όμως έμεινε αθάνατο, αιώνια παρακαταθήκη για τους Έλληνες στο αίμα και το πνεύμα. Στο σημείο της θυσίας του υπάρχει ένα υπέροχο τεράστιο άγαλμα του γλύπτη Νίκου Κοτζαμάνη, είχα την τιμή να τον γνωρίσω όταν σπούδαζα στην Αγγλία, το οποίο αποτελεί πρότυπο μνημειακής τέχνης.
Εφέτος συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την θυσία του Αυξεντίου. Οι νεοέλληνες αγνοούν ακόμη και το όνομά του, έχοντας εκπορνεύσει την αξιοπρέπειά τους και έχοντας απωλέσει κάθε τιμή και συνείδηση. Δεν θέλουμε Αυξεντίου σήμερα, δεν μας χρειάζονται. Θέλουμε μόνο κανέναν βουλευτάκο, δήμαρχο ή κομματάρχη, για να μας βάλει συμβασιούχους στο δημόσιο. Δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες. Ήρωες χρειάζονται μόνο τα ζωντανά έθνη, εμείς είμαστε πλέον «πολυπολιτισμικοί». Το παράδειγμα του Αυξεντίου όμως ας φωτίζει τον δρόμο μας. Τον δρόμο του χρέους και του καθήκοντος. Διότι όπως έλεγε ο Νίτσε «μονάχα εκεί όπου υπάρχουν τάφοι, υπάρχει και ανάσταση». Καλή Ανάσταση Έλληνες.
πηγή: ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ
