Αλλότρια πολιτικά παιχνίδια στη πλάτη των εγκλωβισμένων από την Κυπριακή κυβέρνηση

« Συνήθως γράφουμε για να σωθούμε κι όσο η Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων κινεί τα πλοκάμια της εναντίον μας, τόσο ακόμη γράφουμε » Η υπηρεσία μου στο Ριζοκάρπασο άρχισε το 2003, ένα χρόνο πριν την επίσημη επαναλειτουργία του σχολείου. Ήταν μια εμπειρία πολύ συγκλονιστική και νιώθω τυχερή που αποτέλεσα μέρος και κομμάτι της. Ένιωσα πώς ευλογήθηκα ν’ αγγίξω λίγο από την ιστορία του τόπου μου. Να μετέχω σ’ ένα κρυφό σχολείο, σήμερα στον 21ο αιώνα, έστω και σε ένα μικρό και ταπεινό ρόλο. Η επαναλειτουργία του Γυμνασίου Ριζοκαρπάσου ήταν μια ρωγμή στο τείχος, μια χαραμάδα ελπίδας για όλους εκείνους που θέλουν την ελευθερία του τόπου μας. Το σχολείο φωτίστηκε ξανά μετά από σκοτάδι 30 χρόνων και φώτισε από το ύψωμα του όλο το χωριό. Τα παιδιά άρχισαν να χαμογελούν, το μορφωτικό επίπεδο ανέβηκε κι ανορθώθηκε η καταρρακωμένη περηφάνια των ανθρώπων. Παίξαμε και χαρήκαμε στην αυλή του σχολείου σαν τα παλιά ειρηνικά χρόνια. Οι δραστηριότητες που πρόσφατα δρομολογήθηκαν εκεί ήταν προσβολή για όσους ανθρώπους εργάστηκαν άοκνα, για πολλά χρόνια για να επιτύχουν την επαναλειτουργία του σχολείου. Ποιος θυμάται όλους αυτούς τους ανθρώπους που έδωσαν από το υστέρημα του χρόνου τους και το περίσσευμα της αγάπης τους, μέσα σε πραγματικά αντίξοες συνθήκες και κινδύνους; Αυτοί δούλεψαν χωρίς να υπάρχουν στο λεξιλόγιο τους οι λέξεις ωφελήματα και κίνητρα, αυτά που ήταν και οι μοναδικοί λόγοι για κάποιους-ας μου επιτραπεί να πω-καθηγητές ευκαιρίας που έτρεξαν για να επωφεληθούν από το κατεχόμενο σχολείο. Ποιοι είμαστε εμείς που ήρθαμε να θέσουμε τους εγκλωβισμένους μπροστά σε τέτοια διλήμματα, να διαλέξουν ανάμεσα στην αξιοπρέπειά τους από τη μια και την ασφαλή παραμονή τους στη γη τους από την άλλη; Κάποιοι έχουν συμπεριφερθεί σαν μικρόψυχα ανθρωπάκια, σαν υπαλληλίσκοι που πρέπει να δείξουν καλή συμπεριφορά στο αφεντικό. Κάποιοι δεν δίνουν δεκάρα τι αντέχει και τι δεν αντέχει η ψυχή ανθρώπων φορτωμένων με μνήμες πικρές και καυτές. Κάποιοι από μας τους χρησιμοποίησαν και τους χειραγώγησαν. Είμαι μια εργαζόμενη γυναίκα, που τελευταία βρέθηκα στο μάτι ενός κυκλώνα, χωρίς να το καταλάβω. Δεν έκανα τίποτα περισσότερο από το να αρνηθώ απλά τις πιέσεις ανωτέρων μου για να κάνω αυτό που η ελεύθερη βούληση και η αξιοπρέπεια δεν μου επέτρεπαν. Θεώρησα πως η αυτοαξιολόγησή μου είναι πιο σημαντική από αξιολογήσεις τρίτων. Κάποια στιγμή, απλά υπακούς σε μια εσωτερική φωνή. Βγήκα στ’ ανοικτά με μόνο οδηγό αυτή τη φωνή σηκώνοντας το βάρος της επιλογής μου, σε μια πορεία που δεν μπορώ να προβλέψω το τέρμα της. Την Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου 2009, με πλησίασαν μικροί μαθητές που έπαιζαν στο «Το Ποτάμι μας», ζητώντας μου επίμονα και σχεδόν επιτακτικά να τους εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους διαφωνώ. Ανακάλυψα πως αυτοί που μοίρασαν τους ρόλους δεν είχαν το στοιχειώδη σεβασμό να εξηγήσουν στα παιδιά ποιο ρόλο θα ενσαρκώσουν και τι σήμαιναν τα λόγια που θα έλεγαν. Σε ερώτησή μου αν γνώριζαν τι είναι Έβρος και Θράκη δήλωσαν παντελή άγνοια. Αυτό είναι ανήθικο. Να χρησιμοποιείς παιδιά να παπαγαλίζουν στίχους και να χρησιμοποιείς, ως δάσκαλος, ανηλίκους, αποκρύβοντας την ιστορική αλήθεια για να κάνεις πολιτικά παιχνίδια. Θέλω να μοιραστώ, για την Ημέρα της Γυναίκας, τα βιώματά μου από τη ζωή της εγκλωβισμένης Καρπασίτισσας μάνας. Κι’ αυτό που εγώ είδα, πίσω από πρόσωπα πικραμένα και ταλαιπωρημένα, γερασμένων ή νέων γυναικών, είναι να αναβιώνει στο πρόσωπό της η αρχαία Ελληνίδα με όλες της τις αρετές, ως γυναίκα και ως μητέρα. Η βαθιά περηφάνια για τη φυλή και την καταγωγή της ήταν το αντίβαρο για τις ταλαιπωρίες, η εξυπνάδα και η αυθεντικότητά της το όπλο για να διαπερνά τις συμπληγάδες της ιστορικής μοίρας. Είναι, ακόμα, η μεγαλωσύνη ενός αυτόχθονα λαού που έδωσε στη Καρπασίτισσα το αισθητήριο να ξεχωρίσει την ευθύνη ακόμα και αυτού που νέμεται τη δική της πατρώα γη, από την μεγάλη ευθύνη του αυτουργού της κατάκτησης και της αδικίας. Η Καρπασίτισσα δίδαξε τα παιδιά της να κρατούν την καρδιά τους ανοικτή στον Άνθρωπο, χωρίς να εκποιούν την εσωτερική τους ελευθερία, τα ιερά και την ταυτότητα τους. Αυτές οι μανάδες ήταν που κυρίως πάλεψαν στο Υπουργείο, στα γεγονότα που έγιναν γνωστά.. Παρά το γεγονός ότι η Εξουσία του Υπουργείου – όπως συνήθως κάνουν όλες οι εξουσίες - ήθελε να παρουσιάζει κάποιον ως υποκινητή της δυσάρεστης αναταραχής, ήταν αυτές οι αγράμματες μανάδες που πήραν την τύχη του γένους στα χέρια τους. Όταν όλοι μας, καθηγητές, βουλευτές, δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι σωματείων, αδυνατούσαμε να προστατέψουμε τους εγκλωβισμένους και τα παιδιά τους από τον διασυρμό, αυτές βρήκαν από το πουθενά την δύναμη να επιβάλουν σε ισχυρούς το σεβασμό. Η ώριμη πολιτική τους σκέψη ακύρωσε κάθε προσπάθεια χρησιμοποίησης τους σε αλλότρια πολιτικά παιχνίδια. Η κατάσταση που βιώνουν τις βοήθησε να διατηρήσουν μια καθαρή θέαση των πραγμάτων. Αρνήθηκαν να συνεργήσουν στη διαστρέβλωση εννοιών και στην παραχάραξη της αλήθειας, γιατί αποτελούν οι ίδιοι ζωντανό κομμάτι της και το κτύπημα θα ήταν στην καρδιά της ίδιας τους της ύπαρξης. Ενέργησαν ως οι άγρυπνη γυναικεία συνείδηση της Κύπρου κι η ιστορία θα τους απονείμει το δίκαιο έπαινο. Το τι πρόσφερε ο καθένας από μας στην ιστορία αυτή, ας αποσιωπηθεί στις λεπτομέρειες του. Άς έχουμε την ευτυχία να μην περάσουμε από τη ζωή ως έξυπνοι έμποροι που κατέγραψαν στα κατάστιχα τους μεγαλύτερη την είσπραξη από το ξόδεμα. Ας διαφυλάξουμε σαν θησαυρό, στον ισολογισμό της ζωής μας ως Ελληνίδες και ως άνθρωποι, αυτό που δώσαμε και που, ενδεχομένως, ήταν παραπάνω από αυτό που πήραμε. Δεν θα πρέπει η ιστορία να μας κατατάξει στην κατηγορία των μισθοφόρων που εξαργύρωσαν και την τελευταία επιταγή της προσφοράς τους. Ας αφήσουμε την ιστορία να μας ευλογήσει, αποδίδοντας μας αγαθή πρόθεση και να μας πιστώσει με τον τίτλο του έντιμου παιδαγωγού, του σωστού δασκάλου και του ακέραιου ανθρώπου. Το Ριζοκάρπασο είναι αυτή τη στιγμή μια Ιδέα, ένα σύμβολο। Μέσα από τους ελάχιστους αυτόχθονες Έλληνες δίνει μια μάχη ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας και τιμής. Και η μάχη αυτή δεν δίνεται μόνο γι’ αυτούς, αλλά και για όλους εμάς, τους παραδομένους στην καλοπέραση και στην πνευματική νάρκωση. Υ.Γ Το κείμενο αποτελεί χαιρετισμό της Μαρίας Στεφάνου, κατά την βράβευσή της από την Γυναικεία Κίνηση Οικολόγων, την Ημέρα της Γυναίκας. Η εκδήλωση έγινε στην Δημοσιογραφική Εστία στις 6 Μαρτίου 2009.