Μήπως ανήκω σε λάθος πλανήτη;

Της  Νοέλ Μπάξερ

 Από σειρά κειμένων που αναφέρονται στην ανεργία

Είναι πολύ πιθανό να αναρωτηθούμε κάποια στιγμή όταν μείνουμε άνεργοι, ιδιαίτερα αν παραμείνουμε για καιρό, μήπως ανήκουμε σε άλλον πλανήτη. Η υποψία κάθεται ήσυχα πίσω από την πόρτα μας, αόρατη, από την πρώτη μέρα «μετά την τελευταία μέρα στη δουλειά μας», και παραμονεύει πότε η αμφιβολία θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα, να πεταχτεί να της ανοίξει.

Έτσι και της ανοίξει, έκλεισε το «πριν» που ξέραμε. Θα αλλάξει η οπτική μας ματιά και στην συνέχεια η οπτική μας πλευρά. Μετά, αφού τα βλέπουμε διαφορετικά, θα ζούμε διαφορετικά. Αλλάζει ο τρόπος ζωής μας. Αλλά πριν από αυτό υπάρχει ένα πολύ σπουδαίο στάδιο: αλλάζει ο τρόπος που επιθυμούμε να ζήσουμε το μέλλον μας.

Το πέταγμά μας προς έναν άλλον πλανήτη εκτός της παρούσας Γης, ξεκινάει με την αρχική αίσθηση ότι μόνο εμείς δεν περνάμε καλά σε αυτόν τον κόσμο όταν όλοι γύρω μας φαίνεται να περνάνε καλά ή έστω καλούτσικα. Ότι τα έχουν βρει «μια χαρά» με τη ζωή τους, ενώ για μας έχουν περισσέψει «οι δυο τρομάρες».

Αρνούμενοι τον πλανήτη μας, αντιδρούμε στον τρόμο του παρόντος και στον τρόμο του μέλλοντος. Ενός φοβερού και τρομερού μέλλοντος που θα είναι όπως το ...παρόν!

Χωρίς δουλειά – χωρίς λεφτά – χωρίς επαγγελματική ικανοποίηση.

Συνηγορεί η πικρή αίσθηση της εγκατάλειψης που αποκτούμε ως αποκαρδιωμένος άνεργος, μήπως κανείς δεν εργάζεται για μας, ούτε καλά-καλά (παραγωγικά, κρινούμενοι εκ του αποτελέσματος) αυτοί στις εταιρείες, φορείς και υπουργεία που η δουλειά τους είναι η δική μας δουλειά. Διεγείροντας, κι αυτή, το αισθητήριο του τρόμου: ότι το φοβερό και τρομερό παρόν θα γίνει μέλλον!

Υποψία την υποψία, αμφιβολία την αμφιβολία, αρχίζουμε λοιπόν να αισθανόμαστε ενοχλητικά για τον πλανήτη που πατάμε. Η ανησυχία μας ενοχλεί τον διπλανό μας. Απειλεί την ησυχία του. Ευνόητα σηκώνει τα χιλιάδες δάχτυλά του. Δαχτυλοδειχνόμαστε ως πολλά –αντι και ακόμη περισσότερα α-. Φυγοκεντρικά πεταγόμαστε έξω από την τροχιά του περίγυρού μας. Κλείνουμε την πόρτα του εαυτού μας που άνοιξε τόσο απερίσκεπτα η υποψία, και μένουμε εκεί.

Εκεί μένουμε πλέον. Καλώς ήλθαμε!

Ανεξάρτητα από το αν αυτός ο πλανήτης είναι για μας λάθος ή εμείς λάθος για αυτόν τον σωστό πλανήτη, μένει το αποτέλεσμα της διανοητικής τριβής: η αστρική σκόνη που μας καλύπτει, φωτεινούς όσο κατάκοπους, κατά την αιώρησή μας προς ένα νέο πλανήτη όπου πλέον «μια χαρά» θα ανήκουμε, ανοίγοντας αιωρούμενοι το δρόμο μας προς αυτόν, μαλακά, ανάμεσα σε κομήτες, δορυφόρους και απωλεσθείσες ψυχές.

Αν είστε κι εσείς κοσμικοί τύποι, θα χαρείτε που θα ανακαλύψουμε, σαν φτάσουμε, ότι δεν πρόκειται για απάτητο πλανήτη ερημονήσι.

Κι ούτε για νεογνό πλανήτη χωρίς Γνώση.

Της παλιάς Γης μας οι ειδήσεις, οι εφημερίδες, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, το δημόσιο νοσοκομείο, η εθνική οδός, η τράπεζα, η Εφορεία, το συνεργείο αυτοκινήτων, το πλοίο της γραμμής, το γήπεδο, οι θρησκευτικές εμποροπανήγυρεις ... τίποτα δεν θα είναι για μας στο εξής ίδιο.

Με τις πλανητικές συζητήσεις, αλλάξαμε τον ρου της ιστορίας μας.

(Και ενδεχομένως και την ιστορία των παιδιών μας, αφού κατοικούν όπου εμείς.)

Σκέψη στο περιθώριο

Υπάρχει ζωή κι εκτός πλανήτη Γη. (Συμφωνούν και οι επιστήμονες.)

Η Νοέλ Μπάξερ είναι συγγραφέας («Από δρυ παλιά και από πέτρα» και «Τη νύχτα που γύρισε ο χρόνος» Εκδόσεις Ψυχογιός).  Εργάστηκε στη διαφήμιση και στο marketing