ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΡΙΧΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ;

7.600 ΜΕΡΕΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΠΕΙΝΑ ...ΕΛΕΥΘΕΡΗ Της Θεοδοσίας Κοντζόγλου Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του ΣΚΑΙ κάπου μέσα στο 2008. Αναδημοσιεύθηκε από αρκετά blog ένα από τα οποία ήταν το μπλογκ της Λίνας το οποίο και συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό αντιδράσεων. Λόγω εξελήξεων αναδημοσιεύω το ρεπορτάζ μου όπως παρουσιάστηκε από τη Λίνα με όλα τα σχόλια και προσθέτω την εξέλιξη.

Το μπλογκ της Λίνας Τις νύχτες που ξαγρυπνούσα περιμένοντας να'ρθεις,έμαθα να μετράω τις ρυτίδες στο πρόσωπο της ερημιάς "Δεν με περίμενε κανείς" Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:01 μμ 27 σχόλια Γράφει η Θεοδοσία Κοντζόγλου

Η Ελένη έμεινε στη φυλακή για 21 ολόκληρα χρόνια. Σάββατο πρωί. Χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι. Μόνο φίλοι ή συγγενείς θα είναι σκέφτηκα. - Ελα, τι κάνεις; Σε πεθύμησα। Θα 'ρθεις να πιούμε μαζί ένα καφέ και να τα πούμε;" Η Ελένη ήταν συγκρατημένη στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Λες και φοβόταν μη και απαντήσω αρνητικά επικαλούμενη τις δουλειές του σπιτιού που μαζεύονται και περιμένουν την εργαζόμενη μητέρα να της αλλάξουν τα φώτα μέσα στις 48 ώρες του Σαββατοκύριακου. Γιατί όχι, σκέφτηκα. "Λίγο μετά το μεσημέρι της Κυριακής", της υποσχέθηκα. Και στις 4.00 το απόγευμα της επόμενης μέρας βρέθηκα στην Αττική οδό με κατεύθυνση προς τη Λούτσα. Τη βρήκα να με περιμένει στην περιφραγμένη από κάγκελα αυλή της. Τα δύο σκυλάκια που είχε μέχρι πριν δύο μήνες είχαν γίνει τρία. - Από που προέκυψε αυτός, τη ρώτησα κοιτάζοντας τον τρίτο της παρέας που χοροπηδούσε λες και του είχα υποσχεθεί βόλτα στο καινούριο φρούτο της Αθήνας, την πισίνα των σκύλων! Η Ελένη δεν γεννήθηκε εγκληματίας। Μια κακιά στιγμή ήταν και την πλήρωσε πολύ ακριβά - Εδώ έξω τριγυρνούσε, τον λυπήθηκα, τον μάζεψα και μου 'μεινε, απάντησε η Ελένη, μ' ένα χαμόγελο που έφθανε μέχρι τ' αυτιά της. Λίγο αργότερα, ο καφές βρισκόταν στο τραπεζάκι της βεράντας που ήταν περιτριγυρισμένη από ανθισμένες ορτανσίες, βασιλικούς όλων των ειδών, και ένα σωρό άλλα λουλούδια ενώ τεράστιες τριανταφυλλιές κι ένα πολύχρονο γιασεμί μας έπνιγαν με τη παρουσία και τις ευωδιές τους. -Εχω και μια χελώνα, μου αποκάλυψε ξαφνικά και μου έδειξε μέσα στο κηπάκι ένα κινούμενο μπόγο με κεφάλι σαύρας και ομοιόμορφα καρεδάκια στο καύκαλό του που πρέπει να ήταν 4- 5 χρόνων - Μου φέρνει γούρι, δικαιολογήθηκε ενώ κουνώντας το κεφάλι μου συγκαταβατικά δεν μπορούσα παρά να παραδεχθώ ότι η χελωνίτσα είχε βρει στην αυλή της Ελένης, έναν μικρό παράδεισο με μπόλικη δροσιά και ατελείωτη πρασινάδα για να επιβιώσει. -Λοιπόν πως τα περνάς; - Είμαι πολύ καλά, μόνο το γόνατο με τρελαίνει στους πόνους και περιμένω να έρθει η ώρα που θ' αρχίσω τις φυσιοθεραπείες. Φορούσε ένα κιμονό, των πέντε ευρώ, πολύχρωμο, χαρούμενο, που αντανακλούσε τη διάθεσή της. Ωστόσο, τα 50 χρόνια της ηλικίας της δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Μέσα στα μάτια της έβλεπε κανείς με μεγάλη άνεση, τον πόνο του παρελθόντος που ήταν πόνος ψυχής, αλλά και τον πόνο του σήμερα που ήταν και ψυχής και σώματος. Κι όμως δήλωνε ευχαριστημένη. Η συζήτηση αναπόφευκτα γύρισε στα παλιά.

Περίμενα 7.600 ημέρες να ακούσω

το όνομά μου στο επισκεπτήριο...

-Αλήθεια Ελένη, δεν σε ρώτησα ποτέ. Πως ένιωσες όταν άνοιξε η πόρτα και βγήκες από τη φυλακή πριν 18 μήνες, μετά από εγκλεισμό 21 χρόνων; - Φοβισμένη. Δε σου κρύβω ότι περίμενα εκείνη τη μέρα με απίστευτη ανυπομονησία. Όμως σαν βρέθηκα έξω, με τη πόρτα πίσω μου κλειστή, εκεί που πίστευα ότι θα πάρω ανάσα, θα χορέψω κάτω από τον γαλάζιο ουρανό, θα περπατήσω κοιτάζοντας μόνον μπροστά. (σσ. Σταμάτησε να αφηγείται, η φωνή της κόπηκε και χάθηκε στις εικόνες του παρελθόντος σκεφτική ...;) Ένιωσα ξαφνικά φοβισμένη. Δεν με περίμενε κανείς. Δεν ήξερα που να πάω. Μέσα, (σ.σ. στη φυλακή) όσο κι αν ένιωθα ότι εκτελούσα ποινή τιμωρίας για το έγκλημά μου, ωστόσο, ένιωθα και ασφαλής δίπλα στους φύλακες και στις συγκρατούμενές μου. Εκείνη τη μέρα, ένιωσα φόβο. - Πριν φύγεις, δεν σε είχε προσεγγίσει κάποιος από την Πρόνοια, ή τη Διεύθυνση των Φυλακών, ή το υπουργείο Δικαιοσύνης, για να σου δώσουν κάποιες διευθύνσεις για τη περίπτωση που θα χρειαζόσουν κάποια βοήθεια; - Κανείς. -Από τον ΟΝΗΣΙΜΟ; (σ।σ. Σωματείο που υποστηρίζει ότι προστατεύει και στηρίζει τους αποφυλακισθέντες). - Ε γώ πήγα εκεί. Στην αρχή μου έδωσαν ένα βοήθημα 100-200 ευρώ. Δεν θυμάμαι ακριβώς. Όταν πήγα ξανά, μου έδωσαν δυο πακέτα μακαρόνια, λίγη ζάχαρη, δυο τρία πράγματα ακόμα και ... - Και; - Τίποτα άλλο. Ούτε με ρώτησαν που ζω, πως ζω, εάν έχω προβλήματα, πως είμαι με την υγεία μου. Τίποτε. Τίποτε απολύτως... Περίμενα 7.600 μέρες ν' ακούσω το όνομά μου για επισκεπτήριο ... Η Ελένη, εδώ και χρόνια, απέκτησε μια παρά φύσιν έδρα' Ένα σακουλάκι βρίσκεται διαρκώς κολλημένο στο πλάι της, ώστε να δέχεται τα περιττώματα της καθώς λόγω καρκίνου, της αφαιρέθηκε το χοντρό έντερο. Εχω πάψει να είμαι μάνα τους, έχω πάψει να είμαι αδελφή

Θα μπορούσα να γίνω πόρνη ...

- Τα παιδιά σου; -Δεν θέλουν να με ξέρουν. Με στερήθηκαν 21 χρόνια. Δεν τα αδικώ. Τώρα μου στερούν εκείνα τη παρουσία τους και τη παρουσία των εγγονιών μου. Έτσι πληρώνω ακόμα το αμάρτημά μου. Πόσο το μετάνιωσα Θεέ μου. Πόσο το μετάνιωσα ... Κρύβει το πρόσωπο μέσα στα χέρια της και προσπαθεί να πνίξει τα δάκρυά και τα αναφιλητά της. Περνούν λίγα λεπτά και ανασηκώνει το κεφάλι. - Και τα αδέλφια σου; - Κανείς! Κανείς έτσι κι αλλιώς δεν ήρθε να με επισκεφθεί στη φυλακή 21 χρόνια. Για 7600 ημέρες περίμενα ν' ακούσω το όνομά μου στο μεγάφωνο του επισκεπτηρίου. Όμως όλοι είχαν μια δικαιολογία για να μην έρθουν. Στην αρχή τα παιδιά μου ήσαν μικρά. Όταν μεγάλωσαν ντρέπονταν να τα βλέπουν στον προθάλαμο της φυλακής. Αλλά και τα αδέλφια μου και η μάνα μου, δεν θέλησαν ποτέ να μου στείλουν έστω 10 ευρώ να πάρω ένα πακέτο τσιγάρα. Μόνον όταν εγώ έβγαινα για 5 ημέρες, τα τελευταία χρόνια, μου ζητούσαν να τους καθαρίσω τα σπίτια τους, τάχα για να μου δώσουν ένα χαρτζιλίκι. Και τελικά ο ένας με έκανε μπαλάκι στον άλλον. Μέχρι που βγήκα οριστικά και τότε διαπίστωσα ότι όλες οι πόρτες ήσαν κλειστές για μένα. - Μα έχεις δέκα αδέλφια! - Κανένας δεν μου άνοιξε τη πόρτα. - Και έχεις αδελφό ανώτερο αξιωματικό της αστυνομίας και αδελφό θεολόγο! - Αυτοί είναι οι πιο σκληρόκαρδοι. Τους εξευτέλισα. Τους ντρόπιασα. - Πλήρωσες όμως. - Γι αυτούς έχω πάψει να είμαι η μάνα τους, έχω πάψει να είμαι η αδελφή τους. Θα μπορούσα να γίνω πόρνη ... - Τι κινδύνους αντιμετώπισες κατά τους τελευταίους 18 μήνες; - Μόλις βγήκα, αντί για τις αρμόδιες υπηρεσίες, με περίμεναν οι σωματέμποροι. Μου πρόσφεραν καλό μεροκάματο. Θα μπορούσα να είχα γίνει πόρνη. Όμως δυστυχώς γι αυτούς, έπεσαν σε βράχο. Θα μπορούσα να είχα γίνει βαποράκι. Μια μέρα όταν με τη συνταγή του γιατρού πήρα από κεντρικό Φαρμακείο της Αθήνας τα φάρμακά μου, απ' έξω με περίμεναν δύο νεαροί. - Τοξικομανείς; - Ναι. Μου πρότειναν να αγοράσουν τα στεντόν που είχα, έναντι 50 ευρώ για κάθε χάπι. Από εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπάρω τα φάρμακά μου. Προτιμώ να υποφέρω, να πονώ αλλά δεν θα τα ξαναπάρω. Κινδύνεψα να υποκύψω γιατί δεν είχα καθόλου πόρους. Το επίδομα της πρόνοιας, μου βγήκε μόλις πριν έναν μήνα. Υπήρξαν μέρες που δεν είχα ούτε ένα κομμάτι ψωμί να φάω. Υπήρξαν μέρες που ζαλίστηκα από τη πείνα. Υπήρξαν μέρες που λιποθύμησα δίπλα στο παγκάκι του πάρκου. Κι όμως ήμουν αποφασισμένη να μη λυγίσω. Ευτυχώς βρέθηκε ένας φιλάνθρωπος που άκουσε την ιστορία μου μέσα από τον ΣΚΑΪ και μου έκανε ένα έμβασμα με το οποίο κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου. Κι άλλοι άνθρωποι με 10 ή με 20 ευρώ με βοήθησαν και τους ευχαριστώ μέσα απ' τη καρδιά μου. Η Ελένη, με ταλαιπωρημένο σώμα και βασανισμένη ψυχή, άρχισε να μου απαριθμεί όλους όσοι τη βοήθησαν. Όλοι άνθρωποι από τους οποίους ποτέ δεν περίμενε να γυρίσουν τα μάτια τους και τη προσοχή τους επάνω της. Άνθρωποι που δεν την γνώριζαν αλλά ήσαν πρόθυμοι να της συμπαρασταθούν για να σταθεί ξανά στα πόδια της. Τα πόδια της που τελικά την πρόδωσαν γιατί σε κάθε βήμα της, οι πόνοι στα γόνατα την σφάζουν. Κι όμως μέχρι να συμβεί αυτό, και όλους τους προηγούμενους μήνες, η Ελένη καθάριζε μια πενταόροφη κλινική για 500 ευρώ το μήνα. Στη συνέχεια, ο δήμαρχος της Λούτσας, δέχθηκε να της παραχωρήσει άδεια για πάγκο λαϊκής αγοράς. Προηγήθηκε η επίσκεψή της στον αντιδήμαρχο Πρόνοιας της Αρτέμιδας (Λούτσας) ο οποίος αμέσως άνοιξε τη πόρτα της ανθρωπιάς και προσέφερε ακόμα και δωρεάν υπηρεσίες φυσιοθεραπείες στον άνθρωπο αυτό που δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Αξιζε όμως να της δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Γιατί η Ελένη δεν γεννήθηκε εγκληματίας. Μια κακιά στιγμή ήταν και τη πλήρωσε πολύ ακριβά. Γι αυτό και μόλις αποφυλακίστηκε, βρήκε παρηγοριά σ' έναν άνθρωπο του Θεού που έγινε ο πνευματικό της και που της έδωσε σωστές συμβουλές και παρηγοριά. Με τη βοήθειά του και με τη βοήθεια ανθρώπων που πρώτη φορά τη συναντούσαν, κατάφερε η ίδια να οδηγήσει στον δρόμο της αποτοξίνωσης τον σύντροφό της. Έναν αλκοολικό που της ...φόρτωσαν οι συγγενείς της για να απαλλαγούν από τη παρουσία της। Τώρα η Ελένη βλέπει τον ήλιο και χαίρεται η ψυχή της. Τώρα πια μπορεί να κοιτάζει τον ουρανό και να ανασαίνει τον αέρα της ελευθερίας χωρίς να φοβάται, χωρίς να είναι μόνη. Γιατί εκεί που η Πολιτεία εμφανίστηκε εντελώς απούσα, εκεί βρέθηκαν οι απλοί Ανθρωποι. Με Αλφα ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ η ιστορία αυτή δεν τελειώνει εδώ. Διαβάστε τα σχόλια που αναρτήθηκαν στο blog της Λίνας και ακολούθως δείτε πως ζει σήμερα η Ελένη. http://www.skai.gr/master_story.php?id=85764 Tags: κείμενο, συνέντευξη, κοινωνία 28 σχόλια από σαυράκι Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:09 μμ πολύ συγκινητική ιστορια...αναρωτιέμαι τι είχε κάνει... από Γιωργος Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:10 μμ Καλησπερα Λινακι...μεγαλο θεμα... από Γιώτα Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:10 μμ Τελικά η ζωή έξω απ΄τα "κάγκελα" μπορεί να είναι και να γίνει πιο σκληρή, απο μέσα απ΄τη φυλακή!!! Είμαστε σκληροί, απλά δε φαινόμαστε... Φιλιά Λίνα από antonis meristoudis Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:17 μμ ολοι θα μπορουσαμε κατο απο της καταληλες συνθηκες να ειμαστε εγκλιματιες εσυ εγω ολοι ποτε δεν ξερεις από antonis meristoudis Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:20 μμ το προβλημα ειναι μετα την ποινη τη πρεπει να τους ενταξης στην κοινονια να πατησουν ξανα στα ποδια τους να αποκτησουν εργασια γιατι οσο και να μην μας αρεση η εργασια ειναι ευλογια απο πολες αποψης από LINA T. Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:24 μμ Σαυράκι μου ότι και αν είχε κάνει το πλήρωσε........ μετά τι γίνεται??? από anna tade Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:24 μμ αδελφός θεολόγος και...αξιωματικός!!! Μααααααααααααστα...μάαααααααααααααστα!!! Στυλοβάτες της ...κοινωνίας!!!! από LINA T. Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:26 μμ Αχ Γιώτα μου, έξω δυστυχώς είναι η ζούγκλα!!! Είμαστε οι κριτές των πάντων, λες και εμείς είμαστε αλάθητοι!!! Καλησπέρα σου!! από LINA T. Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:28 μμ Ναι Αντώνη, το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν ξέρει σε τι δεινή θέση θα βρεθεί! τώρα για το μετά.......σιγά μην ασχοληθούν οι ιθύνοντες μ'αυτά!!! άλλωστε πως θα συντηρείται το σύστημα?????? από LINA T. Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:29 μμ Αυτοί οι στυλοβάτες της κοινωνίας μας Αννιώ, σκοτώνουν τους κύκνους το βράδυ για να ντύνονται με τα φτερά τους την ημέρα!!!! από ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΣΧΟΣ Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:40 μμ Άναυδος...τι να πω...; καλησπερα θάνος από fanelaki alitiko Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 7:51 μμ Συγκλονιστικό. Ανοίγει δρόμους σκέψεις και βαθύτερου προβληματισμού! Η τελευτάια παραγραφος του κειμένου της εγγραφής λέει πολλά: "Τώρα η Ελένη βλέπει τον ήλιο και χαίρεται η ψυχή της. Τώρα πια μπορεί να κοιτάζει τον ουρανό και να ανασαίνει τον αέρα της ελευθερίας χωρίς να φοβάται, χωρίς να είναι μόνη. Γιατί εκεί που η Πολιτεία εμφανίστηκε εντελώς απούσα, εκεί βρέθηκαν οι απλοί Ανθρωποι. Με Αλφα ΚΕΦΑΛΑΙΟ" Καλησπέρα. από LINA T. Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 8:31 μμ Καλησπέρα Θάνο μου, τι να πούμε.............αυτή είναι η σκληρή πλευρά της ζωής!!! από LINA T. Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 8:33 μμ Ευτυχώς φανελάκι μου, ευτυχώς που υπάρχουν και κάτι μικρά φωτάκια μέσα στο σκοτάδι..............για να βρούνε κάποιοι συνάνθρωποί μας το δρόμο!! (νομίζω ότι αξίζει να το βάλεις στη Μυροβόλο) από Αναστασια Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 9:02 μμ Συγκλονιστική η ιστορία της Ελένης , Λίνα μου. Τους συγγενείς και φίλους δε θα τους κρίνω, αυτοί θα κριθούν και θα εισπράξουν τα ανάλογα......Η ζωή όμως, όπως κάποιες φορές σου δείχνει το χειρότερό της πρόσωπο , έτσι θα έρθει και η στιγμή που θα σε αποζημιώσει και για το καλό...όπως ακριβώς με την Ελένη, που μην υποκύπτοντας στην εύκολη λύση να βρει χρήματα,τελικά βρέθηκαν λύσεις ίσως απο εκεί που δε τις περίμενε.Τυχαίο; Όχι, θα πω. Καλή συνέχεια, Λίνα μου!!! Υ.Γ. Σε ευχαριστώ για τη προσφορά βοήθειας που μου έκανες.Άμα χρειαστώ δε θα διστάσω. από LINA T. Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 9:08 μμ Αναστασία μου, η Ελένη ισως.......τελικά στάθηκε τυχερή μέσα στην ατυχία της!!! πόσες άλλες ψυχούλες χάνονται καθημερινά???? και αυτό γιατί το κράτος-πρόνοια δεν υπάρχει δυστυχώς!!! Καλησπέρα!!! (θα χαρώ να βοηθήσω όποτε θες) από Τέρα Άμου Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 9:21 μμ Και να ήταν μονάχα αυτή η ιστορία. Αυτοί είναι οι πραγματικοί μαχητές της ζωής κι ας τους θυμούνται κάοπιοι μόνο τις μεγάλες εορτές για να ανεβούν τα ποσοστά τηλεθέασης. Όλα αγοράζονται πλεόν. Και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου τσαλακώνεται ηδονικά από τους κατέχοντες θέση και μεγάλα αξιώματα. από LINA T. Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2008 9:36 μμ Πόσο δίκιο έχεις Νίκο μου!!! Οι κατέχοντες ξέρουν μόνον να κατέχουν και να έχουν........ από Θ. Κοντζόγλου Δευτέρα, 11 Αυγούστου 2008 10:58 πμ Η συγγραφέας του κειμένου "Ελένη" είμαι. Καλημέρα σε όλους. Με εκπλήξατε, με εντυπωσιάσατε όλοι. Δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση και φυσικά δεν ήξερα γι αυτή την αναδημοσίευση. Δυστυχώς εμείς οι δημοσιογράφοι συναντούμε αρκετά τέτοια περιστατικά. Το θέμα ειναι να μπορούμε να συμβάλλουμε στην αντιμετώπιση έστω αυτών των μεμονομένων προβλημάτων και μετά με "οδηγό" μας αυτά να αντιδρούμε σ' ένα γενικότερο πλαίσιο ώστε να γίνουμε χώρα πρόνοιας και δικαιοσύνης. Σας ευχαριστώ Θεοδοσία Κοντζόγλου blogblog2@gmail.com από LINA T. Πέμπτη, 14 Αυγούστου 2008 6:34 μμ Ευχαριστώ πολύ κα Κοντζόγλου για την επίσκεψή σας και τα λόγια σας, ελπίζω να μην σας ενόχλησε η αναδημοσίευση του κειμένου σας! Αλλα τέτοια κείμενα είναι χρέος μας να τα διαδίδουμε....με την ελπίδα ότι μπορούμε να βάλουμε και μεις ένα λιθαράκι όσο μικρό και αν είναι! Σας ευχαριστώ και επιστρέφοντας από τις διακοπές, θα σας επισκεφτώ στο χώρο σας! Να'στε πάντα καλά να συνεχίσετε το υπέροχο έργο σας!!! από Θεοδοσία Κοντζόγλου Τρίτη, 17 Φεβρουαρίου 2009 10:49 μμ ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ ΛΙΝΑ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗς ΛΙΝΑΣ Και βέβαια δεν με ενόχλησε η αναδημοσίευση του κειμένου. Αντίθετα μάλιστα είναι ξεχωριστή τιμή για μένα να αναδημοσιεύονται κείμενα/ρεπορτάζ μου πράγμα που βλέπω να γίνεται σχετικά συχνά με ιδιαίτερη χαρά. Το δυστύχημα είναι ότι ειδικά με την Ελένη, υπάρχει μια εξέλιξη που δεν μπορώ μόνη μου να τη διαχειριστώ. Και η ίδια εξακολουθεί να είναι΄έξω από τα "νερά" της. Βλέπετε ο Δήμος Λούτσας της παραχώρησε μία άδεια μικροπωλητού που όμως αφορά μη μόνιμη θέση. Έτσι θα έπρεπε η Ελένη, να έχει αυτοκίνητο να μεταφέρει τη πραμάτια της ή να κουβαλάει τα πάντα στη πλάτη της. Είναι όμως αυτό δυνατόν για μια γυναίκα 51 σήμερα ετών που έχει και μία παραφύσιν έδρα στη κοιλιακή χώρα; Αναδημοσιεύω κι εγώ με τη σειρά μου τα σχόλια των αναγνωστών της ιστοσελίδας σας. Και ελπίζω μαζί να βρούμε μια λύση ενώ να ξέρετε μας περιμένουν εκατοντάδες "Ελένες" αλλά και άνδρες που αποφυλακίζονται και βρίσκονται ξεκομμένοι από την οικογένεια και τελικά από τον "κοινωνικό" ιστό. Σας ευχαριστώ και πάλι Θεοδoσία Κοντζόγλου http// theocontzo2@gmail.com ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ: Σήμερα ή Ελένη εξακολουθεί να ζει με το επίδομα πρόνοιας που ούτε για τα τσιγάρα της δεν αρκούν. Γιατί καλή ειναι η ενέργεια του Δήμου Λούτσας, όμως τελικά η προσφορά της απεδείχθει δώρον άδωρο για την Ελένη καθώς με την αναπηρία της δεν είναι εφικτό να κουβαλάει την πραμάτια της. Αφήστε δε που δεν είχε ούτε ένα ευρώ για να αγοράσει εμπόρευμα. Προσπάθησε μάλιστα μέσω αγγελιών να νοικιάσει αυτή την άδεια αλλά δυστυχώς η τύχη την έριχνε μόνον πάνω σε απατεώνες. Αυτό που ίσως θα τη βοηθούσε πραγματικά να σταθεί στα πόδια της ώστε να μην εξαρτάται από την ελεημοσύνη των άλλων και να την φέρνει συχνά στη δύσκολη θέση υποχρέωσης έναντι τρίτων είναι ίσως μια άδεια ενός περιπτέρου κάπου εκεί στη Λούτσα που μένει ή στην ευρύτερη περιοχή. Ακόμα της χρειάζεται και ένα μικρό κεφάλαιο δύο-τριών χιλιάδων ευρώ για να μπορέσει να αγοράσειε εμπόρευμα. Αν κάποιος βλέπει αυτό το κείμενο και νομίζει ότι με νόμιμα μέσα μπορεί να βοηθήσει αυτή τη γυναίκα να ζήσει με αξιοπρέπεια το υπόλοιπο της ζωής της - που δεν είναι και μεγάλης διάρκειας δυστυχώς - τότε δεν έχει παρά να επικοινωνήσει μαζί μας ώστε να του δώσουμε τα στοιχεία της Ελένης. Δυστυχώς αυτή η χώρα δεν προβλέπει τίποτα για τους αποφυλακισθέντες. Το μόνο που μπορεί να τους εξασφαλίσει με απόλυτη σιγουριά είναι μια θέση ξανά στο παλιό τους κελί। Θεοδοσία Κοντζόγλου - δημοσιογράφος http//:: theocontzo2@gmail.com