<Σαν ένα κακό όνειρο, ένας κακός εφιάλτης...
Η καρδιά μας πέτρωσε, το χαμόγελο χάθηκε και έμεινε μόνον η εικόνα σας ...
Εκεί στο λύκειο αγίου Νικολάου όλοι μας σχεδιάζαμε το αύριο...
Πάντα χαμογελαστοί και πρόθυμοι να προσφέρετε στους συμμαθητές σας...
Τώρα το χαμόγελο σας σώπασε και ο λεβέντικος χορός σας σκόρπισε στον αέρα...
Άριστοι στο ήθος...
Προλάβατε και κάνετε πολλά...
Φύγατε από κοντά μας με λεβεντιά...
Δεν φοβηθήκατε τον κίνδυνο και αποδείξατε πως έχετε καρδιά...
Κανένας θάνατος δεν μπορεί να σας σκοτώσει...
Το κλάμα μας είναι βουβό και ο πόνος μας μεγάλος...
Καλό σας ταξίδι αγαπημένοι μας φίλοι...
Καλό σας ταξίδι Χρήστο και Μίλτο...
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σας σκεπάσει
Αύριο είναι η κηδεία σας, λεβέντες μου. Μίλτο και Χρίστο… δεν ξέρω πώς να αρχίσω… είναι τόσα αυτά που θέλω να σας πω… Είμαστε συνομήλικοι. Εσείς Λεμεσιανοί, εγώ Λευκωσιάτισσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν εγνωριστήκαμε ποτέ. Αλλά στις 11 Ιουλίου, όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου η ώρα 6.00 το πρωί ώρα Γερμανίας, και άκουσα το δικό μου στρατιώτη να μου λαλεί πανικοβλημένος ότι έγινε έκρηξη και επεθάναν στρατιώτες, ένιωσα να φεύγει η γη κάτω από τα ποδια μου.
»Εν σας εγνώρισα ποτέ, αλλά έκλαψα σαν να σας ήξερα μια ζωή. Είδα φωτογραφίες και βίντεο, διάβασα άρθρα και είδα στιγμιότυπα, άκουσα τραγούδια που εγράψαν οι φίλοι σας για σας, είδα τα πρόσωπα των Κύπριων φοιτητών της Γερμανίας να γεμίζουν με θλίψη, είδα κοπέλες που εν σας εγνωρίσαν ποτέ να δακρύζουν και να σταματούν το διάβασμα, για να δουν τις ειδήσεις της Κύπρου… να δουν αν θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Άκουσα τη σιωπή, όταν σας είδαμε πρώτη φορά στο ίντερνετ. Καμιά μας δεν εμίλησε. Απλά εβλέπαμέ σας... γιατί δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχετε πλέον.
»Μίλτο και Χρίστο μου... εν σας εγνώρισα ποτέ μου. Αλλά το κενό που αφήσατε πίσω σας, εν πραγματικά τεράστιο για τον καθένα μας. Εν μπορώ καν να φανταστώ τον πόνο της οικογένειάς σας… των φίλων σας… Δεν ξανάνιωσα τόση πολλή αδικία στη ζωή μου.
»Μακάρι ο θάνατος να μεν ήταν τόσο απόλυτος. Μακάρι άμα τιμωρούνταν οι δολοφόνοι σας, να ερχόσασταν ξανά στη ζωή. Αλλά εν θα τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, γιατί ειλικρινά δεν υπάρχει αρκετά μεγάλη τιμωρία για το έγκλημά τους... και δυστυχώς δεν θα έρθετε ούτε εσείς πίσω.
»Θέλω να σας πω ότι είσαστε λεβέντες, ότι άμα ακούω πόσο καλά μωρά ήσασταν, είμαι περήφανη που είμαστε συμπατριώτες και ότι αν και οι Κύπριοι έχουν την τάση να κάθονται άπραγοι στον καναπέ, στέκεται όλη η Κύπρος πλάι σας, πλάι στη μαμά σας και απαιτεί δικαιοσύνη.
Αύριο είναι η κηδεία σας, λεβέντες μου. Επειδή η κυβέρνηση του κράτους μας δεν απολογήθηκε, θα ήθελα να απολογηθώ εγώ για τον άδικο θάνατό σας και των υπόλοιπων δέκα ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή τόσο απρόσμενα και αχαρακτήριστα άδικα. Αιώνια σας η μνήμη. Δάφνη Δημητρίου