"ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΟΙ" ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ

ΒΑΣΟΣ  ΛΥΣΣΑΡΙΔΗΣ:  Το Κυπριακό είναι θέμα ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗΣ ενός Ανεξάρτητου Κράτους ,μέλους των Ηνωμένων Εθνών.

Ο  Γιατρός,  Βάσος Λυσσαρίδης, όσο βλέπει «στο γλυκό βουνό», απέναντι, την Ημισέλινο, δεν ησυχάζει. Και όσο δεν νιώθει καμιά ανάσα ξεσηκωμού στα δικά μας μέρη, αναστατώνεται

Όπως επισημαίνει: Από το 1992 που λειτούργησε το Πανεπιστήμιο Κύπρου, οι φοιτητές του δεν έχουν βγει στους δρόμους ούτε μία φορά, για κανέναν λόγο. Ούτε όταν οι Τούρκοι σκότωσαν τον Ισαάκ και τον Σολωμού, ούτε όταν ήρθε το δημοψήφισμα, ούτε για την ακρίβεια, ούτε για την ανεργία, ούτε για τίποτα.

«Ημουνα υπέρ του Πανεπιστημίου της Κύπρου, για να μην φεύγουν έξω τα παιδιά μας, αλλά να τους προσφέρεται άριστη παιδεία εδώ. Είναι από τα καλά πανεπιστήμια σήμερα, όμως εγώ είμαι δυστυχής! Είναι φωτοσβεσία, αντί να είναι επανάσταση.

 Δεν φοβούμαι τον λαό, τον εργαζόμενο πολίτη, τον αγρότη, τον μεσαίο, αυτοί είναι εκεί, πάντα, σε επιφυλακή σώματος και ψυχής. Ελληνες, που δεν λυγάνε εύκολα, δεν συμβιβάζονται με υλικές ανέσεις και βολέματα. Φοβούμαι την πλύση εγκεφάλου που γίνεται στα ΑΕΙ της Κύπρου.

Αυτός είναι ο "άλλος εχθρός". Τι Ελληνας, τι Τούρκος, σου λέει. "Ολοι άνθρωποι είμαστε", ωραία.

Εξαιρετικό σύνθημα, ποιος δεν το θέλει; Καλώς ή κακώς, όμως, είμαστε εθνότητες. Και ή ύπαρξή μου (αυτήν την στιγμή τουλάχιστον, μετά χίλια χρόνια μπορεί αυτά που λέω τώρα να θεωρούνται γελοία), είναι η γλώσσα μου, η παράδοσή μου, η ιστορία μου, τα ποιήματα και τα τραγούδια μου.

Δεν σημαίνει ότι αρνούμαι και στον άλλον τις ίδιες απορίες. Τον Ναζίμ Χικμέτ, τον θαυμάζω. Είναι Τούρκος, και εκφράζει την τουρκική αντίληψη. Εγώ είμαι Ελληνας, και εκφράζω την ελληνική. Αυτήν την διαφορετικότητα, όχι μόνο δεν την απορρίπτω, αλλά την αγαπώ κιόλας, πολύ. Αρκεί να είναι ειλικρινής, ατόφια και ανεκτική της άλλης πλευράς».

ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ/Κώστας Τριπολίτης

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε

είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα

και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε

άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες

μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε

τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε

είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος

ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε

κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε

τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα

τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο

την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα

την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

ΣΧΟΛΙΟ:  Αυτά τα παιδιά που σήμερα είναι φοιτητές στα πανεπιστήμια, έχουν γονείς τους εμάς, τα παιδιά του 1974.  Είναι περίεργο, πως η δική μας γενιά, έβγαλε τόσο αδιάφορα παιδιά.  Να είναι αιτιολογία η μεγάλη ταλαιπωρία που υποστήκαμε;  Ίσως.

Μα ακόμα και οι δάσκαλοι αυτών των παιδιών, οι καθηγητές των γυμνασίων, των λυκείων και των πανεπιστημίων, είναι άνθρωποι της γενιάς του 1974.  Είναι απίστευτο πως όλοι έπεσαν στη λήθη και άφησαν μόνον δέκα ρομαντικούς, να φωνάζουν κατά του Σχεδίου Ανάν, κατά της συνεχιζόμενης παραμονής των Τούρκων εποίκων και των στρατιωτών στην Κερύνεια, κατά της συνεχιζόμενης κατοχής του 34% των Κυπριακών εδαφών, κατά των μεθοδεύσεων του Χριστόφια, του Αναστασιάδη και άλλων περίεργων ανθρωπόμορφων πολιτικών τεράτων.

"Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε

είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα..."

Θυμάμαι τότε, μετά την Τουρκική Εισβολή που σημειώθηκε το καλοκαίρι του 1974,  με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς, δύσκολα οι καθηγητές, μας κρατούσαν στα θρανία.  Τι απειλές για αποβολές, για απουσίες και τι φωνές ακούγαμε από τον διευθυντή μας...  Τίποτα δεν μας κρατούσε.  Ξεχυνόμασταν στους δρόμους, στην αρχή για να στηρίξουμε την επάνοδο του Μακαρίου στη Κύπρο και μετά για να διαδηλώσουμε, πότε για τον μαθητή που πάτησε το Αγγλικό τανκ στις΄Αγγλικές Βάσεις (άλλου είδους κατοχή κι αυτή), πότε για να απαιτήσουμε εφαρμογή των αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών για άμεση απομάκρυνση των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί, πότε για να στηρίξουμε τον αγώνα του Μακάριου στα διεθνή φόρα όπου μετέβαινε για να απαιτήσει την απελευθέρωσή μας. 

Θυμάμαι ακόμα την μεγάλη διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1974, τη μέρα που ο Μακάριος επέστρεφε στο νησί.  Θυμάμαι το ελικόπτερο που άφησε τον Πρόεδρο της Κύπρου σε ειδικό χώρο του Αρχιεπισκοπικού Μεγάρου στη Λευκωσία.  Με θυμάμαι πιασμένη στα κάγκελα του Μεγάρου και ολόγυρά μου, χιλιάδες, πολλές χιλιάδες Κυπρίων να καλωσορίζουν τον Μακάριο και εκείνος να βγαίνει στο κατατροπωμένο από σφαίρες μπαλκόνι και να χαιρετά και να κάνει λόγο για τους κουκουλοφόρους που προσπάθησαν να αιχμαλωτίσουν το νησί μας.

Θυμάμαι την απεργία πείνας που κάναμε μαθητούδια τότε, για τρεις μέρες και τρεις νύχτες, διαμαρτυρόμενοι για την εμπλοκή των Άγγλων σε θέματα κυπριακής πολιτικής.

Μα και πριν από το 1974.  Θυμάμαι τις πορείες που έγιναν για τη δολοφονία του Δώρου Λοίζου,  θυμάμαι τη συμμετοχή των μαθητών του γυμνασίου και του λυκείου - τότε δεν είχε ακόμα ιδρυθεί το Πανεπιστήμιο - στις ομιλίες του Μακαρίου στην Πλατεία Ελευθερίας.  Θυμάμαι πως, αν και απαγορευόταν, αγοράζαμε το πρωί από το περίπτερο εφημερίδες και τις διαβάζαμε στα σχολεία, κρυφά από τους διευθυντές που ήθελαν να διαφυλάξουν... έτσι την ηρεμία στους σχολικούς χώρους.

"Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε

τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικΑ..."

Πάντα ειρηνικές διαδηλώσεις, πάντα ειρηνικές πορείες, χωρίς ακραίες κινήσεις, χωρίς να καίμε κανενός κράτους τη σημαία, χωρίς να πετροβολούμε στόχους που έπαιξαν αντεθνικό ρόλο,  χωρίς να δημιουργούμε συμπλοκές παρά το γεγονός ότι ανάμεσά μας υπήρχαν και συμμαθητές μας, οπαδοί της ΕΟΚΑ Β και τους γνωρίζαμε.  Ήμασταν παιδιά, αλλά ξέραμε που και πως έπρεπε να αγωνιστούμε.  Και αυτό κάναμε. 

Τι πετύχαμε;  Σίγουρα το γεγονός ότι μέχρι σήμερα η κατεχόμενη Κύπρος δεν αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος παρά μόνον από τη Τουρκία, λέει πολλά.

Ήμασταν τότε παιδιά, αλλά είχαμε μέσα μας τη φλόγα για αγώνα.  Μας ενέπνεαν οι αγωνιστές του 1955, οι αγωνιστές του 1821.  Μας προκαλούσε οργή το γεγονός ότι από τους Έλληνες γεννήθηκε η Δημοκρατία, αυτή που ένας βάρβαρος λαός μας στερούσε μαζί με την Ελευθερία μας. 

Πού είναι σήμερα αυτή η φλόγα;  Ποιος την έσβησε;  Γιατί τα σημερινά παιδιά, τα δικά μας παιδιά είναι αδιάφορα για τη πολιτική κατάσταση που επικρατεί στη Κύπρο;  Πως αντέχουν αδιάφορα να βλέπουν την ημισέληνο στον αγέρωχο Πενταδάκτυλο χωρίς να βγάζουν μια κραυγή!   Αυτό δεν είναι Προδοσία;
Θεοδοσία Κωνσταντίνου - Κοντζόγλου